over de vriendinnetjes, het afscheid, tsunami's en inhouse trainingen: update 22 t/m 25 juli

Zaterdag 22 juli: de vriendinnekes komen aan in Plett!!

Zaterdagvoormiddag hebben we onze vrijwillgers voor een laatste maal aan het werk gezet. Ze hadden nog wat verloren uren in te halen, en bij deze is dat gebeurd. Alexander heeft zes man meegenomen naar de Fiske Hall, waar het plafond in de keuken nog afgewerkt moest worden. En ze hebben de Venture helemaal gestofzuigd! Dat mocht wel eens, want telkens tien paar vuile voeten erin, dan krijg je een smerige boel.

Thuis heb ik de andere vier verder laten knutselen aan de sterretjes voor de uitnodiging. Er moeten er nog steeds een hoop gemaakt worden, maar dat laat ik voor de volgende bouwploeg! Hihi.

In de namiddag gingen de bouwers wandelen op Robberg, althans een aantal onder hen. Alexander en ik wachtten ondertussen aan de Shell op Leen en Mieke!! Zij zouden om twee uur toekomen met een bus van Translux en wonder boven wonder reed de bus om kwart na twee de parking van de Shell op! Er bestaat dan toch degelijk openbaar vervoer in Zuid-Afrika. Je moet er blijkbaar alleen iets meer voor willen betalen…

Het was een heel leuk weerzien. Leen en Mieke waren opgelucht dat het in Plett wel mooi weer was, want hun twee dagen in Kaapstad waren grijs en nat geweest. Het zonnetje in Plett was dus heel welkom! Omdat we geen eten in huis hadden, zijn we naar de Spar gereden en hebben we een picknick gekocht voor op het strand. Leen en Mieke hebben daar onmiddellijk kennis gemaakt met Umzi, want waar eten is, is Umzi! Hoe hard we hem ook proberen op te voeden, het smeken om eten aan tafel (of op het strand) krijgen we hem maar niet afgeleerd. Hoewel, eigenlijk is het al wel beter dan in het begin…

’s Avonds hadden we voor veertien man (= bouwploeg, Leen, Mieke en wij) gereserveerd in Beacon Island, het poepsjieke hotel op het strand, bekend van de postkaartjes. (Dat weten jullie allicht niet, want ik heb nog geen kaartjes gestuurd…) Beacon Island heeft drie restaurants, waarvan een betaalbaar. Het was een speciale avond, want voor Leen en Mieke was het hun eerste avond in Plett en voor de bouwploeg hun laatste. Alexander en ik hebben na het eten de aandenkens voor de bouwploeg uitgedeeld (ik zeg nog steeds niet wat het was, wil de pret niet bederven!) en ze waren er heel blij mee. Het resultaat mocht er dan ook best zijn. En de bouwploeg heeft ons bedankt met een speech en trakteerde ons de hele avond lang! Joepie!

Na het restaurant zijn we nog even iets gaan drinken in café Flashbacks. Het was er vrij rustig: op een zatte Andy (de man die hout levert in het Belgenhuis) en zijn nog zattere vriendin na was er bijna niemand. Ondanks zijn zattigheid was Andy wel heel even grappig: hij stelde zichzelf en zijn vriendin voor als “I am the ambassador of South Africa and she is the embarrassment of South Africa”. Geef toe: voor een zatte vent is dit toch behoorlijk geestig!

Uiteindelijk is het niet laat geworden, want de bouwploeg wou de volgende ochtend op tijd op reis vertrekken en Leen en Mieke waren nog groggy van hun busreis. En ik was zoals gewoonlijk weer moe om tien uur! Er zit hier volgens mij toch iets in de lucht waardoor ik altijd zo vroeg stikkapot ben…

Zondag 23 juli: Tsitsikamma National Park

Zondagmorgen zijn Alexander en ik zoals gewoonlijk gaan wandelen op het strand met Umzi. In de week gingen we telkens joggen, maar omdat het weekend was, vonden we dat we onszelf wel wat rust mochten gunnen. En het was een vruchtbare wandeling, want ik vond zomaar eventjes twee Pansy shells! Vanaf nu ben ik dus een echte inwoner van Plett!! Hoera!

Tegen de tijd dat we terug kwamen van het strand, waren ook Leen en Mieke opgestaan. Na het ontbijt zijn we naar de B&B van de bouwploeg gereden, die volop aan het inpakken en aan het opruimen waren. Omdat we geen zin hadden in een lang, melig afscheid en omdat we nog van onze vrije dag wilden genieten, zijn we niet lang gebleven en hebben we snel dag gezegd. En dan op naar Tsitsikamma!

Toen we er aankwamen, waren we meteen onder de indruk: het was er prach-tig! Qua beesten is er in Tsitsikamma niet zoveel te zien, maar de natuur is er des te mooier. De golven waren immens en in de verte zagen we een paar walvissen spelen. We hebben een hele tijd zitten wachten tot ze met een grote salto uit het water zouden springen, maar helaas hebben ze dat niet gedaan. Toch niet toen wij het zagen alleszins… Tegen halftwaalf zijn we aan onze wandeling begonnen. In Tsitsikamma kun je verschillende wandelingen doen, zelfs meerdaagse tochten. Wij hebben ons aan de Waterfall-trail gewaagd, het eerste stuk van de populaire Ottertrail (vijf dagen). Die hopen Alec en ik nog een keer te kunnen doen, maar ik denk wel dat het heel zwaar is. En eigenlijk hebben we er ook niet het juiste gerief voor bij… Maar de Waterfall-trail was ook de moeite. De wandeling was heel mooi en op sommige momenten waanden we ons zelfs bijna in het regenwoud.

Toen we aan onze terugweg begonnen, was het hoogtij geworden en dat hebben we aan den lijve mogen ondervinden! Onderweg was er een stuk bij waar je van de ene rots op de andere moest klauteren of springen. En een aantal van die rotsen werd omgeven door water… Mieke vond dit op de heenweg al een afschuwelijk stuk, maar voor Leen was het op de terugweg pas echt een gruwelmoment. Zij stond juist op een rotseilandje tussen het water, toen er een reusachtige golf afkwam die heel de boel onder water zette. Het leek net een tsunami, zo gigantisch! Leen kon alleen maar blijven staan en ondergaan, en hopen dat ze niet van de rots af zou glijden. Uiteindelijk kwam ze er met een stel natte voeten en de schrik van af, en wij hebben eens goed gelachen, maar op het moment zelf was het uiteraard wel even spannend. Mieke en Alexander hebben aan een van de volgende golven ook een natte broek en poep overgehouden. Alleen ik had geluk en bleef droog (dat zal wel door mijn pansy shells komen).

’s Avonds hebben we naar U Carmen E Khayelitsha gekeken, de Xhosa-versie van de Spaanse opera Carmen. De film was op zich wel mooi, maar we waren allemaal behoorlijk moe van onze wandeling, dus uiteindelijk was Alexander de enige die de film helemaal heeft uitgekeken. Mieke is in bed gaan liggen, ik ben tijdens de film in slaap gevallen, maar heb het laatste stuk nog wel gezien, en Leen heeft enkel het eerste deel gezien… Wat een platte vijgen zijn wij toch!

Maandag 24 juli: voorbereiding van de komst van de volgende bouwploeg

Maandag was het voor ons allemaal een rustige dag. Leen en Mieke hebben hun reis verder uitgestippeld en telefoontjes gedaan om een aantal zaken te boeken voor de komende dagen, en hebben daarnaast genoten van de zon en het strand. Ook voor Alexander was maandag een verademing, nu hij voor een keer niet de baas moest spelen over een bende vrijwilligers, en thuis wat achterstallig werk kon inhalen. Ik heb maandagvoormiddag naar ongeveer alle autoverhuurmaatschappijen in Kaapstad gebeld of gemaild, om vervoer voor de volgende bouwploeg te regelen. En hoewel het laagseizoen is, was het niet gemakkelijk om een (betaalbaar) busje voor hen te vinden. Uiteindelijk heb ik toch iets gevonden tegen een schappelijke prijs. ’s Namiddags heb ik verder uitgepluisd hoe het zit met de verzekering van ons personeel tegen arbeidsongevallen en ziekte, en ook hier heb ik na lang zoeken en rondhoren duidelijkheid over gekregen. Joepie!

’s Avonds hebben Leen en Mieke voor ons gekookt en hebben we gewoon wat zitten kletsen aan tafel, tot het tijd was om te gaan slapen. (Rond tien uur, in mijn geval...)

Dinsdag 25 juli: inhouse training voor ons personeel

Dinsdag zijn Leen en Mieke met een huurauto naar Addo Elephant Park gereden. Ze hadden er een plekje voor de nacht geregeld, dus we zouden hen pas de volgende dag terugzien.

Alexander en ik zijn die dag met ons personeel (onze manager en de twee caregivers) naar Oudtshoorn gegaan, om er een dagje rond te kijken en mee te draaien in een ander dagcentrum. Aanvankelijk was er sprake van om hen een aantal dagen te laten meedraaien in het Sonskyn day care centre, maar gelukkig hebben we de plannen veranderd en gekozen voor één dag. Voor onze caregivers was het een heel leerrijke uitstap, zeker omdat zij nog nooit in een dagcentrum geweest waren, maar meerdere dagen zou teveel van het goede geweest zijn. Nu was het precies genoeg…

Dinsdagavond heb ik getypt aan onze website en heeft Alexander ondertussen gekookt. De typische gang van zaken dus…

De rubriek van de moderne man I

Ja beste lezers, ook ik zet zoals door Marijke beloofd ook eens iets op deze blog. Iets waar ik al even naar op zoek was en gevonden heb door een simpele butternut-linzenbobotie te combineren met het originele vlees-recept.
of
How to make a nice veggy bobotie?

Vegetarische bobotie met linzen en butternut

Voor 5 à 6 mee-eters

Ingrediënten

400 g linzen
1 grote butternut squash, geschild en in blokjes gesneden
3 zoete aardappelen, geschild en in blokjes gesneden
1 fijngesneden ajuin
2 sneden wit brood
250 ml melk
200 g fetakaas
3 theelepels abrikozenconfituur
3 eetlepels chutney
sap van een halve citroen
75 g rozijnen
10 gedroogde abrikozen
2 eetlepels gehakte amandelen
curry
kurkuma
provencekruiden
peper en zout
3 eieren
6 laurierbladeren

Bereiden

- linzen gaarkoken
- oven voorverwarmen op 180°C
- butternut bakken en ajuin erbij fruiten
- brood in 125 ml melk laten weken en in stukken snijden
- abrikozen in water laten weken en in stukjes snijden
- butternut, linzen, feta, abrikozen, rozijnen, brood, chutney, confituur, amandelen en kruiden mengen
- dit hele zootje in een ingevette ovenschotel gieten en met citroensap besprenkelen
- eieren en rest van de melk mengen en erover gieten
- met de laurierbladeren decoreren
- 45 minuten op 180°c in de oven

Deze is net uitgeprobeerd en goedgekeurd door Marijke, Mieke en Leen en ikzelf vond het ook wel best lekker.

over Honda's, de selectie van de kindjes, geknapte kabels en linefish: update 17 t/m 21 juli

Dag lieve fans!

Het is weeral meer dan een week geleden dat ik nog wat op de website heb getypt, dus ik sta behoorlijk wat schrijfwerk achter. En jullie elke dag maar komen piepen of er nog niks nieuws te lezen valt! Binnenkort zijn we al onze trouwe lezers kwijt! Maar ja, dan moeten jullie ons maar wat meer aanmoedigen he!

Maandag 17 juli: Knysna

Maandag hebben we een hele dag in Knysna gezeten (om te werken uiteraard!). Alexander had de bouwploeg ’s morgens vroeg afgezet aan de Fiske Hall en uitgelegd wat er moest gebeuren, dus zij konden nu wel even verder zonder hun “baas”. Hihi, zo had ik mijn lief nog eens dicht bij mij overdag!

We hadden heel wat dingen te doen in Knysna: om te beginnen hadden we een afspraak met een verzekeringsmakelaar. Die Sterreweg is nu (bijna, de papieren zijn nog niet helemaal in orde) verzekerd voor public liability en fire and storm damage. (Lap, ik begin het al moeilijk te krijgen om deze termen naar het Nederlands te vertalen... Binnenkort spreek ik alleen nog maar Engels en Afrikaans!) Ik had gehoopt dat ik ons personeel ook had kunnen verzekeren in geval van ziekte en ongevallen op het werk, maar blijkbaar is dat iets voor het Department of Labour.

Op ons volgend adres, het traffic kantoor, hadden we geen succes: in Plett hadden ze ons naar Knysna doorverwezen voor de aanvraag van een PDP (professional drivers permit, dit is nodig om met de kindjes te mogen rondrijden als het centrum open is), maar helaas is het als buitenlander quasi onhaalbaar om deze permit te krijgen. Je moet eerst burger van Zuid-Afrika worden, dan een Afrikaans rijbewijs aanvragen, nog vanalles regelen met de Belgische ambassade en dan nog een hele poos wachten voor je je PDP krijgt. En natuurlijk hangt aan elke actie nog een prijskaartje vast... Dus we zijn zonder PDP naar huis gegaan.

Volgende halte was Toyota Knysna. Hier moesten we met de Venture zijn, omdat de vorige eigenares van de auto het verwarmingselement eruit had laten halen (?!). Blijkbaar was het te duur als haar personeel met de verwarming aan reed, dus liet ze de boel maar wegnemen. Maar voor de kindjes lijkt het ons beter om toch verwarming te hebben in de winter. Want 's morgens vroeg kan het hier echt nog heel koud zijn...

Rond de middag zijn we gaan kijken in Knysna Cars. We hadden er vorige week, toen we Kristien naar de luchthaven in George gingen brengen, een Toyota te koop zien staan, die ons wel aanstond. Helaas, de Toyota was al gaan vliegen... Maar we hadden ook een mooie Honda Ballade zien staan van 1997, die er nog heel goed uitzag. En na de testrit was het helemaal beslist: deze auto zou de onze worden!

Even voor de duidelijkheid: de Beetle waarover altijd sprake is al jaar en dag HET vzw-autootje. In de tijd van Golden Girls was dit al het geval, en nu is dat nog steeds zo. Marjan reed er indertijd mee rond, daarna Lode, Barbara, Karen en Jeroen, en nu is het onze beurt.
De Venture die we onlangs gekocht hebben, is ook een vzw-auto, dus dat was geen persoonlijke aankoop. We vervoeren er momenteel de bouwploegen mee, maar eigenlijk is hij aangekocht om er over een dikke maand de kindjes mee rond te rijden.
En de Honda, die is dus wel van ons, van Alexander en mij. We hadden eens uitgerekend wat het ons zou kosten om een maand lang een auto te huren (de laatste maand van ons verblijf gaan we rondreizen) en dat zou op een goede 30.000 oude Belgische franken komen! Dat is wel heel veel, dus we begonnen steeds meer te overwegen om zelf een auto te kopen, die we op het einde van onze reis dan zouden doorverkopen. Bovendien zouden we die auto ook kunnen gebruiken om nu al kleine dagtrips of weekenduitstapjes te maken. Op termijn zou ons dat een pak geld uitsparen. Op voorwaarde dat we er niet zoveel pech mee hebben als Lode, Babs, Karen en Jeroen met hun auto(‘s). Zij hebben er zoveel last mee gehad, dat wij er nu maar voor opteren om een iets duurdere, maar wel betrouwbare auto te kopen. Dan lopen we tenminste niet het risico ergens in de Kalahari-woestijn te stranden en te sterven van de dorst!

Na onze aankoop zijn we snel een hapje gaan eten. Alexander ontdekte een vegetarische boboti, die helemaal niet moest onderdoen voor de versie-met-vlees. Voor wie niet weet wat boboti is: ik zal Alexander eens overtuigen om het recept op de site te plaatsen, kwestie van ook nog eens een nieuw stukje te hebben in onze rubriek “voor de geïnteresseerden...”.

’s Namiddags zijn we nog even naar Waltons geweest, dat is een winkel met allerlei bureaumaterialen, gaande van balpennen tot meubels. We hoopten er een megadeal te doen (lees: gratis gerief te krijgen), maar de winkelverantwoordelijke was er niet. We hebben ondertussen een mail met onze funding letter naar hem doorgestuurd, maar voorlopig wachten we nog op antwoord. Later in de namiddag, toen de Venture weer verwarming had en we hem weer mochten meenemen, zijn we er mee naar de inspectie gereden. Dat moesten we nog doen om de autoverzekering helemaal in orde te brengen.

Tot zover ons dagje Knysna. Wat we ’s avonds gedaan hebben weet ik niet meer. Vermoedelijk zijn we gewoon thuis gebleven en hebben we wat getypt. De laatste week hebben we immers niet veel anders gedaan ’s avonds: zoveel werk is er momenteel! Onze huisgenoot Mbulelo denkt vast dat we een stel computernerds zijn!

Dinsdag 18 juli: we starten met de selectie van de kindjes!

Dinsdagvoormiddag hebben Lindelwa en ik een eerste selectie van de kindjes gemaakt. Het was echt niet gemakkelijk: het liefst van al zouden we elk kind een kans willen geven, maar dat kan helaas niet. We gaan de groep opsplitsen in twee kleinere groepjes, op basis van het mentale niveau van de kinderen. We hebben ooit gedacht om ze per leeftijd op te splitsen, maar in andere dagcentra doen ze het meestal ook volgens mental level. Voorlopig hebben we zeven kindjes geselecteerd.

’s Middags had ik met Ruben afgesproken, de jongen die de auto van Lode en Barbara heeft gekocht. Hij had nog extra papieren nodig, maar dat was niet de enige reden waarom hij mij wou zien. Hij was toch niet zo tevreden over de auto en er scheelde hier en daar wat aan, dus hij wou eigenlijk vooral geld van mij. Ik heb zeker een half uur met hem en zijn broer staan praten, en ik heb met handen en voeten moeten uitleggen dat het niet mijn auto was en dat ik dan ook niet bereid was om hen geld te geven. Volgens hen was het echter niet relevant, of de auto van mij was of niet: ik moest hen maar geld geven om hen uit de nood te helpen... Mooi niet dus! Maar wat verwacht hij ook, dat hij voor dat beetje geld dat hij betaald heeft een deftige auto krijgt? Anderzijds had ik ook wel medelijden met hem, want ik wist op voorhand dat hij niet zo’n goede deal deed, zelfs al betaalde hij er niet veel voor. Die jongen was duidelijk wanhopig op zoek naar een auto, maar ik denk niet dat hij wist dat hij voor dat bedrag niet veel deftigs zou kunnen kopen... Maar ach, er waren andere geïnteresseerden die de auto zelfs voor 2500 rand meer wilden kopen, dus als hij echt niet tevreden is, moet hij hem maar weer doorverkopen. Wie weet wint hij er dan nog wat op!

In de namiddag heb ik het verslag gemaakt over onze trip naar Knysna de dag voordien. In de Fiske Hall werd er ondertussen ijverig verdergewerkt aan de rekken voor de store rooms, en de mannen van Steven plaasterden de laatste buitenmuren van de nieuwbouw.

’s Avonds heb ik tekstjes getypt voor op onze website, terwijl Alexander zich bezig hield met de afscheidscadeaus/aandenkens voor onze bouwordevrijwilligers. Ik ga hier niet verklappen wat zij gekregen hebben, want dan is de lol er af voor de volgende ploegen – in de veronderstelling dat we voor hen hetzelfde zouden doen uiteraard! Maar dan moeten ze wel even ijverig en leuk zijn als de eerste ploeg! Anders sturen we ze met lege handen naar huis! (Kwestie van de druk wat op te voeren he!)

Woensdag 19 juli: de Beetle = schijndood

In de Fiske Hall ging het getimmer aan de rekken gewoon voort op woensdag. Ik werkte ondertussen thuis aan de boekhouding en berekende het kilometergebruik van de Beetle de afgelopen maanden. ’s Namiddags had ik afgesproken met Lindelwa om een aantal huisbezoeken te doen in The Crags (een sloppenwijk die hoort bij Plett, maar die er wel een twintigtal minuten rijden vandaan is). Ik had beloofd dat iemand van de bouwploeg mee op huisbezoek mocht, dus ik passeerde eerst even op onze werf. Toen ik thuis vertrok, deed de Beetle al een beetje vreemd en toen ik aan de Fiske Hall wilde wegrijden, was het helemaal om zeep. Alexander merkte dat de kabel van de gaspedaal doorgeknapt was en dat het dus vrij onmogelijk was om nog te rijden. Gelukkig dat de Venture er nog was: nu kon hij rap naar de stad om een nieuwe kabel. De kabel ging er helaas niet zo vlot in als gehoopt. Alexander ontpopte zich dan maar tot een echte mechanieker en schoof onder de auto om de boel te fiksen. Wat een vent, wat een vent!

Mijn huisbezoeken heb ik helaas wel moeten afbellen, want hoe mans hij ook is, die vent van mij, het duurde wel even! ’s Avonds heeft Alexander een heerlijke vegetarische boboti gemaakt, geïnspireerd door de boboti die hij maandag in Knysna had gegeten. Ik heb er geen idee meer van wat ik ondertussen gedaan heb, maar het zal ongetwijfeld wel heel belangrijk geweest zijn!

Donderdag 20 juli: op zoek naar de speld in de hooiberg

Donderdag had ik drie afspraken: de eerste was ’s ochtends om negen uur, met Letie Nqolo, de social worker van Plettenberg. Nu de eerste kindjes geselecteerd zijn, wilden we onze keuze voorleggen aan haar, omdat zij verschillende van deze kindjes persoonlijk kent en weet waar we met ons dagcentrum naar toe willen. Gelukkig vond ze onze selectie prima!

Om elf uur had ik mijn volgende afspraak: met Suzy Lubner van de Sabrina Love Foundation. We hadden aan de Fiske Hall afgesproken om de kleuren van de muurverf te kiezen. Alexander was ’s ochtends naar PennyPinchers gegaan om ongeveer alle kaartjes met kleuren uit de fichenbak mee te nemen (dat zijn er denk ik meer dan honderd, met op ieder kaartje zes verschillende kleurtinten!), dus we hadden keuze genoeg. En dit hebben we gekozen: fris groen voor in de klaslokalen, geel voor in de office van Lindelwa en voor de vergaderruimte, iets purperachtig voor de keuken, roze (uiteraard moest er iets roze zijn, met Suzy erbij) voor de ziekenkamer en al de rest creamy white. Het klinkt misschien allemaal niet zo mooi, maar ik denk dat het er prachtig gaat uitzien, zelfs het roze! Ah ja, dit had ik nog niet vermeld: we krijgen bijna al onze verf voor niets! We hebben een firma gevonden die ons 31 emmers van 5 liter geeft. De kleur mogen we zelf kiezen en de boel wordt aan onze voordeur afgezet! En voor in de kleine ruimtes hebben we ergens anders trouwens ook gratis tegels gekregen!

Terwijl Alexander, Suzy en ik kleuren aan het kiezen waren, stond een deel van de bouwploeg in de tuin te schuppen. Alexander had hen de opdracht gegeven om een buis van de waterafvoer te zoeken, om er later de nieuwe afvoer in te laten uitkomen. Helaas kon hij hen niet precies zeggen waar en hoe diep die buis lag! Ocharme! Eigenlijk was het echt onbegonnen werk, zo in het wilde weg wat beginnen graven. Door logisch te redeneren had Alexander er wel een vermoeden van waar die buis ongeveer moest liggen, maar dan nog! Er zijn leukere werkjes dan dat! Vraag maar aan David!

In de namiddag had ik afgesproken met Sr Samuel. Zij is het hoofd van de Plett Clinic en zij staat ons geregeld bij in raad en daad. Ik wou onze selectie ook eens aan haar tonen, omdat zij misschien nog wat aanvullingen kon geven. Maar ook zij vond de selectie prima! Hoera! Nu hebben we al een gebouw, personeel en kinderen. We zijn er bijna klaar voor!

’s Avonds hadden Alexander en ik gereserveerd in Emily’s, een restaurantje in Plett dat Lode en Barbara ons hadden aangeraden. We vonden dat het nog eens tijd was om iets met z’n tweetjes te doen (iets anders dan ’s avonds alletwee zitten typen), dus toen ik deze advertentie in de What’s New zag staan hebben we onmiddellijk een tafel vastgelegd.

En de avond was perfect! Wat wilt een mens immers nog meer, als hij eten, wijn en liefde heeft? Het driegangenmenu was o-v-e-r-heerlijk en hoewel de vegetarische boboti van Alexander ook heel erg lekker was, was dit toch wel van het lekkerste dat ik de laatste jaren nog gegeten had. Wie binnenkort naar een viswinkel gaat, vraag zeker naar linefish, want dat is heerlijk!

Vrijdag 21 juli: de braai valt in het water

Vrijdag hebben Alexander en ik de Beetle naar de garage gebracht voor een grondig onderhoud, om te voorkomen dat er in de toekomst nog kabeltjes zouden afknappen... We wilden ook in de bank ook geld afhalen om onze Honda te gaan betalen, maar helaas kon geen enkele bank onze Belgische kaarten lezen. En een overschrijving ging ook niet... Alexander en ik zijn nu dus gedoemd om elke dag naar de bankautomaat buiten te gaan om er het maximumbedrag af te halen. En helaas heeft Alexander ook een weeklimiet op zijn kaart staan, zodat het nu nog tot 31 juli zal duren voor we al het geld hebben kunnen afhalen! Ahoe seg! En we hadden er nog zo naar uit gekeken om dit weekend met onze eigen auto te kunnen rondrijden... Dat zal dus voor later zijn.

In de namiddag zijn vier vrijwilligers van de bouwploeg thuis komen knutselen. Ik had een paar dagen voordien al een ontwerpje gemaakt voor de uitnodigingen voor de opening van Die Sterreweg, en daarvoor moest er een hoop geknipt en geplakt worden. Ik wil aan elke uitnodiging immers een koordje hangen met daaraan de vier verschillende sterretjes van ons logo. Als de boel klaar is, zal ik er een foto van trekken en die op de website plaatsen...

’s Avonds had de bouwploeg ons uitgenodigd voor een braai in hun guesthouse. Helaas begon het tegen een uur of vier te stortregenen en was het dus geen weer om buiten rond het vuur te zitten. Vorige week hadden ze ook al een braai willen geven en moeten afzeggen door het slechte weer, dus deze keer hebben ze de boel maar in de pan gebakken. Het was heel lekker en heel gezellig, ook al was het dan geen braai... De bouwers hadden ook de vijf nieuwe vrijwilligers van Born in Africa uitgenodigd, dus het was een echte Vlaamse bedoening. Of toch niet, want er is ook één Nederlands meisje bij de BIA-vrijwilligers.

over de president, levensverhalen en natte kayakkers: update 15 t/m 16 juli

Zaterdag 15 juli: de vice president is in Plett!

Zaterdagvoormiddag hebben Alexander en ik een lange strandwandeling gemaakt met Umzi. Hij begint echt steeds beter te luisteren, al heeft hij op het strand af en toe nog zijn kuren. Zeker als er andere honden in de buurt zijn! Dan wordt hij helemaal dol en snelt hij erop af. De mensen hebben soms wel schrik dat hun kleine lieve keffer iets zal overkomen (“My dog is very old and he already had a heart attack!”), maar Umzi doet echt geen vlieg kwaad. Hij is dol op mensen en andere honden! Hij houdt zelfs van katten! En zolang hij niet op mensen hun benen plast, ben ik allang tevreden! Laat hem dan maar achter andere honden aan crossen.

Na de wandeling zijn we snel boodschappen gaan doen in de Pick ’n Pay. Niets bijzonders, hier in Afrika moeten we immers ook gewoon eten en naar de winkel gaan om inkopen te doen... Lekker huiselijk!

In de namiddag (na te lunchen op ons eigen terras in het zonnetje!) hebben we zes vrijwilligers van de bouworde opgehaald. De andere vier waren op tweedaagse: een heuse kayaktocht, met overnachting in een hut waar je enkel per kayak kan geraken. De weersvoorspellingen voor het weekend waren niet echt hoopgevend, dus uiteindelijk durfden maar vier van hen de uitdaging aan. En natuurlijk was het zaterdag stralend weer en had de rest spijt dat ze niet waren meegegaan! (Gelukkig was het zondag slecht weer.)

Wij hebben de overige zes dan maar meegenomen naar Kwanokuthula. Er kwam dit weekend immers een presidentsafvaardiging naar Plett en in Kwano was er op zaterdagnamiddag een heus debat met het volk. Lindelwa had gezegd dat er ook muziek en optredens zouden zijn, dus we dachten dat het wel leuk kon zijn om er eens te gaan kijken. Bovendien zouden we Die Sterreweg er ook nog wat kunnen promoten...

Toen we toekwamen op het sportstadion leek het net een festivalletje: aan de inkom waren er metaaldetectors en overal stonden witte tenten opgesteld. In de grote tent zat al een paar duizend man klaar voor het debat met de vicepresident, maar muziek en optredens waren er niet te bespeuren. We hebben een uur lang in de tent gewacht, en toen hebben we maar beslist om iets anders te gaan doen. Het debat was nog steeds niet begonnen (het was weer Afrikaanse tijd) en echt relevant leek het ook niet te zijn voor ons. Dus we zijn maar vertrokken en naar Global Village gereden (cf 25 juni), dan hadden die van de bouworde dat ook eens gezien. Onderweg kwamen we Audrey, een goede vriendin van Kristien, tegen en omdat ze toch niks anders om handen had, ging ze maar in op ons voorstel om ons te vergezellen. In Global Village hebben we ons aan een tafel op een piepklein eilandje geïnstalleerd. Vorige keer merkten we al dat de chocomelk en de cappucino er niet te pruimen zijn, maar hetzelfde geldt voor de milkshakes. Volgende keer vraag ik gewoon een bruiswater, dat lijkt me nog het veiligst!

’s Avonds hadden we kaarten besteld voor een benefietvoorstelling van een bekende Afrikaanse toneelspeler: Patrick Maynardt. De opbrengst ervan ging naar een lagere school in Kurland. Het toneel werd opgevoerd in het Barnyard Theatre, een theater in een oude schuur, waar het de gewoonte is dat de mensen er eerst hun eigen meegebrachte maaltijd eten. Toen we er toekwamen, was er net een stroompanne, dus heel de schuur werd verlicht met kaarsjes en olielampen. Zo gezellig! We vonden het zelfs al bijna jammer toen er terug elektriciteit was. Maar voor de voorstelling zelf was dat natuurlijk beter. Het toneelstuk was eigenlijk het levensverhaal van de acteur, maar aangezien dat echt een geboren verteller was, was het geen minuut saai. In het begin had ik regelmatig moeite om te volgen, temeer omdat hij de clue van zijn mopjes of verhaaltjes nogal eens in het Afrikaans vertelde. Ik had soms al last met de snelheid van zijn Engels, maar Afrikaans op dat tempo volgen is nog moeilijker. Gelukkig ging het na een poos heel wat beter, en hebben we echt van de voorstelling genoten. En dat nog wel voor het goede doel!

(Een andere man heeft ook heel erg genoten, maar minder van de voorstelling en meer van zichzelf... Meer wil ik er niet over kwijt, maar de dames van de bouworde kunnen er in geuren en kleuren over vertellen. Nieuwsgierigen wenden zich maar tot hen. Ik ben alleszins blij dat ik het niet heb moeten meemaken!)

Zondag 16 juli: geen rust op de zevende dag

Zondagvoormiddag hadden we beloofd om samen met die van de bouworde (althans met de zes die niet waren gaan kayakken) naar de mis te gaan. Eerst waren we van plan om naar de mis in Kwanokuthula te gaan, maar Audrey had ons en de rest er gisteren van overtuigd om toch maar naar de Plett Community Church te gaan. Geen probleem, want dat is zeker ook de moeite. Het eerste half uur was het weer vollenbak meezingen en klappen met het groepje vooraan, het tweede deel was het weer bijbelstudie. Ikzelf ben meer voorstander van het eerste gedeelte, maar deel twee hoort er nu eenmaal bij. De bouwers waren ook best enthousiast, want na de mis kochten ze zelfs een CD. En ik denk dat wij die van Audrey ook een keer gaan lenen (en kopiëren, maar dat mag eigenlijk niet, dus ik hou het voor de website maar op lenen...). In de namiddag zijn we nog even naar het strand geweest met Umzi, want omdat het zondag was, wilden we toch een klein beetje langer slapen dan doorheen de week.

Toen we van het strand terug naar huis reden, kwamen we de “dappere kayakkers” toevallig tegen. Hun boottocht zat erop en ze waren onderweg naar huis (en naar een lange, warme douche). Omdat ze er helemaal verkleumd uitzagen, hebben we ze maar snel een lift gegeven. Zaterdagnacht was het heel koud geweest en zondag was het slecht en nat weer, maar ze zeiden dat het toch echt wel de moeite was geweest. Dat moeten we dus ook nog eens doen! (Niks voor jou, mama?)

Voor de rest hebben we de ganse zondagnamiddag en -avond gewerkt. Na onze sponsorjacht vrijdag was het hoogtijd om onze funding letter wat aan te passen (te updaten) en door te sturen naar al de mensen en bedrijven die we toen bezocht hadden.

over knippen en plakken, vissen en goede raad: update 13 t/m 14 juli

Donderdag 13 juli: eten @ Cornuti’s

Donderdag was het voor een keer niet alleen computeren, maar ook knip- en plakdag. De mensen die mij beter kennen weten dat ik vroeger een echte knutselmie was en dat ik nog steeds niets liever doe dan knippen en plakken en layoutjes maken voor vanalles en nog wat. Dus ik kon mijn hartje weer helemaal ophalen!

In de voormiddag heb ik de minutes van de Management Committee vergadering definitief aangepast en doorgestuurd, evenals de guidelines van Die Sterreweg. Voor outsiders is dit waarschijnlijk Chinees, maar trek je er niet te veel van aan. Het gaat over belangrijke documenten die door en voor belangrijke mensen opgesteld zijn en nog aangepast moesten worden. Bij deze is dat gebeurd...

In de voormiddag ben ik ook nog naar een fotozaak geweest, om van elk kindje dat mogelijk in ons centrum komt, een foto te laten afdrukken. Toch handig, zo’n digitale camera, want nu kon ik van elk kindje er de leukste foto uitzoeken. ’s Namiddags heb ik dan een blad voor elk kindje gemaakt en daar de foto op geplakt. De bedoeling is om voor ieder kind een heel dossier te maken en om dit blad als voorblad te gebruiken. En dat gaat de selectie van de kinderen ook een stuk makkelijker maken, omdat we nu tenminste weten over welk kind we het hebben. Want die namen! Geen lachertje hoor, om bij iedere naam het juiste gezichtje te denken!

In de Fiske Hall hebben ze donderdag weer ijverig verder gewerkt. Onze tien vrijwilligers leveren echt uitstekend werk! Het is heel leuk om af en toe eens te gaan piepen op de werf en te constateren dat er weer een hoop veranderd is! Jammer dat ik er zelf niet elke dag bij kan zijn. Maar soit, ik doe andere nuttige dingen. Donderdag hebben onze bouwers een rek gemaakt voor in de storage room naast de keuken. Het ding ziet er net echt uit! Steven en zijn mannen hebben de buitenmuur van de nieuwbouw geplaasterd. In tegenstelling tot veel werken hier in Zuid-Afrika werken Steven en zijn mannen wel door. Je ziet hier echt overal wegen- en bouwwerken, en overal zitten de werkmannen (die dan ook nog eens met gigantisch veel zijn) op hun gat. Er is dan telkens één sukkelaar die bezig is, terwijl de rest er maar wat bij staat te kijken... Heel grappig om te zien! Maar ja, voor zo’n hongerloontje zou ik mij ook niet al te moe maken.

‘s Avonds nodigden de bouwers ons uit om mee te gaan eten in restaurant Cornuti. Veel geld hadden we deze week nog niet opgedaan, dus een kleine uitspatter kon nog wel eens... Niet dat het duur is om hier te gaan eten. Echt goedkoop ook niet, maar wel goedkoper dan in een Belgisch restaurant. Op veel plaatsen vind je hier nog wel een hoofdgerecht voor een euro of zeven. En dat is in België toch al eerder een uitzondering.

Dat omrekenen van geld begint heel verwarrend te worden. In België reken ik altijd in euro’s en hier in Zuid-Afrika is alles in randen. Om de rand om te rekenen gebruik ik echter onze oude Belgische frank, want dan moet ik gewoon maal vijf doen. Om om te rekenen naar euro’s zou ik gedeeld door negen moeten doen, en dat rekent net iets minder gemakkelijk. Maar om te vergelijken met Belgische prijzen moet ik die franken dan weer omzetten in euro’s... Maar dat houdt mijn hersens fit zeker?

Vrijdag 14 juli: funding!

Vrijdag zijn Alexander en ik heel de dag op sjok geweest om sponsoring te verzamelen. Onze grootste vangst was Robberg Seafoods, een bedrijf dat in vis doet (vis-vangst, hihi!). Robberg Seafoods levert aan grote hotels en winkels en heeft best wel een groot afzetgebied. We hadden van Sister Samuel gehoord dat we hier eens moesten aankloppen, en inderdaad: dit was the place to be. Het bedrijf was momenteel volledig aan het reorganiseren en met de aanwerving van een nieuwe sales verantwoordelijke, gingen er ook een aantal nieuwe deuren voor funding open. Tot nu toe sponsorde Robberg Seafoods allerlei kleine projectjes die het geld niet echt nodig hadden, maar in de toekomst willen ze zich meer focussen op een duurzaam project. Kortom: ze willen veel geld in één project pompen! Dus laten we hopen dat het dat van ons mag zijn. De sales verantwoordelijke was alleszins al heel enthousiast, dus als zij haar beste sales trucjes nu ook op haar baas kan toepassen, dan zit er wel iets in de lucht (of beter: in het water).

Daarnaast hebben we ook aangeklopt bij verschillende banken, maar dat moet uiteraard allemaal eerst ter goedkeuring doorgestuurd worden naar het hoofdkantoor. Dus dat is nog afwachten. Alexander heeft ook al voor in alle kleine ruimtes gratis tegels geregeld, dus we geraken vooruit! Lange leve al onze sponsors!

In de late namiddag hebben we nog vergaderd, samen met onze manager Lindelwa. We hebben aan Lindelwa gevraagd of zij het verslag nog eens wou uitschrijven. Niet om onszelf werk te besparen, in tegendeel, want Lindelwa schrijft het eerst in het net uit en dan typ ik het over. Maar op die manier kunnen we kijken hoe Lindelwa verslagen maakt en haar bijsturen waar nodig.

’s Avonds heb ik nog geskyped met mijn allerliefste maatje Leen. Zij en Mieke staan op het punt om naar Zuid-Afrika te vertrekken en ons te bezoeken, dus vrijdagavond heb ik haar nog een laatste resem tips, do’s en don’ts gegeven. Ik kijk er zo naar uit! De rest van de avond hebben Alexander en ik niet veel meer gedaan. We zijn hier echt opvallend vroeg moe ’s avonds, maar misschien ligt dat gewoon aan het feit dat we ’s morgens vroeg opstaan om te gaan joggen met Umzi en een paar bouworders, en aan het feit dat het hier ’s avonds al heel vroeg donker is. ’t Is hier dan ook winter he!

over vuilbakken en mannenbenen, olifanten en "om ter hoogst": update 8 t/m 12 juli

Zaterdag 8 juli: olifantjes kijken!

Zaterdagvoormiddag konden we met Kristien (en haar werk) mee naar Knysna Elephant Park. Een deel van Kristien haar job is namelijk het organiseren van workshops, en één daarvan is tourguiding. De deelnemers worden verschillende keren door een ervaren gids mee op uitstap genomen en moeten dan notities nemen van alles wat ze horen en zien. Op het einde van de cursus moeten ze – bij wijze van examen – zelf een gidsbeurt geven bij één van de bezochte plaatsen. Knysna Elephant Park was zaterdag the place to be. Ze hadden Kristien gevraagd om taxi te spelen en zij stemde in op voorwaarde dat ze twee vrienden mocht meenemen. Hèhè, hadden wij weer geluk! En al goed dat de Venture groot genoeg is...

Onze uitstap begon veelbelovend. Eerst kregen we een kort filmpje over het park te zien en dan werden we meegevoerd in een soort openluchtbus, richting de olifanten. Die stonden op een vijftal minuutjes rijden al braaf op ons te wachten, met z’n vijven naast elkaar achter een houten balustrade. Je mag ze dan eten geven (uiteraard moet je extra betalen voor een emmertje met eten) en dan komen ze achter de balustrade uit en mag je ze aanraken en foto’s trekken. En dan rijd je terug met dat karretje en dan mag je naar huis... Wat een avontuur!! En o zo natuurlijk allemaal! Geef mij dan toch maar een park waar de dieren vrij rondlopen en waar je blij mag zijn als je er in de verte eentje ziet staan. Maar soit, we hebben nu toch maar olifanten geaaid! (Grof velletje hebben die hoor, helemaal niet zacht. En ze hebben ook haren op hun slurf. Wou er eerst een uittrekken als souvenir, maar heb het toch maar niet gedaan... En ik heb ook geen olifantenkak in een potje gekocht...)

’s Middags heeft Kristien heerlijke spaghetti gemaakt en dan zijn Alexander, Umzi en ik gaan wandelen aan het strand. Het weer was toen nog steeds zalig, dus ideaal om wat op het strand te gaan slenteren. Umzi kon zijn geluk weer niet op: van het moment dat die op het strand is, loopt hij gelijk een zot rond en bakent hij heel zijn terrein af. Deze keer was hij zelfs zo hevig, dat hij zich vergiste en dat hij niet alleen op de vuilbakken en de struiken plaste, maar ook doodleuk tegen de benen van een man!! Alexander en ik kwamen op dat moment nog maar net het strand opgewandeld (Umzi was een beetje sneller), dus wij hebben maar gedaan alsof we van niets wisten en zijn h­éél snel de andere kant uitgewandeld! En maar lachen ondertussen! Gelukkig leek de man niet echt boos, ofwel had hij nog niet goed door wat er gebeurd was! Jammer dat we daar geen foto van hebben...

’s Avonds hebben we naar The Constant Gardener gekeken. Althans Kristien en Alexander hebben ernaar gekeken, ik ben na tien minuten in slaap gevallen en ben uiteindelijk maar in bed gekropen.

Zondag 9 juli: rocken in de mis

Eerst en vooral: een gelukkige verjaardag aan mijn liefste collega Luc! Drie dikke zoenen en driewerf hoera!

In de voormiddag zijn we voor de eerste keer sinds onze aankomst in de mis geraakt. Kristien gaat elke zondag naar de Plett Community Church, dus we moesten zeker ‘ns een keer meegaan. Het leuke aan de Plett Community Church is dat alle kleuren er door elkaar zitten: blank, zwart en coloured. Eigenlijk is dat best wel uitzonderlijk.
Het eerste half uur van de mis was heel leuk: het is dan heel de tijd zingen en klappen en zwaaien met de armen. Op het podium stond zelfs een hele band, met basgitaren, drumstel, keyboards, etc. En echt iedereen zingt mee! Zelfs wij konden af en toe een stukje meezingen, want de tekst werd op een groot scherm geprojecteerd. Het volgende uur was wel minder swingend: het is dan heel de tijd bijbelstudie. Gelukkig kon de pastoor het nogal uitleggen en maakte hij tussendoor af en toe zelfs een grapje. Volgende week gaan we proberen naar de mis in Kwanokuthula te gaan, dat is een typisch zwarte mis en ook heel speciaal om eens mee te maken.

Zondagnamiddag hebben we Kristien naar George gebracht. Zij moet voor haar werk een maand lang terug naar België. Van George ging ze met een binnenlandse vlucht naar Kaapstad en dan van daaruit naar Europa. Op de terugweg zijn we even in Knysna gestopt, maar veel was er niet te beleven, want alles is hier dicht op zondagnamiddag.

Toen we terugkwamen, was Umzi superverdrietig. Hij had het al van zaterdag door dat er iets stond te gebeuren en vlak voor we vertrokken naar George, is hij ostentatief voor de deur gaan liggen, zodat die niet meer openging. Toen we ’s avonds terugkwamen zonder Kristien, heeft hij een hele tijd staan janken aan het hek en weigerde hij om nog te eten.

Maandag 10 juli: joggen tijdens de zonsopgang

Maandagochtend zijn we voor het eerst gaan joggen aan het strand. Kristien had die gewoonte al langer: zij ging elke ochtend met Umzi en een paar van de bouwers lopen, dus nu was het aan ons om dit ritueel verder te zetten. In het begin vond ik het maar niks, het idee om zo vroeg te moeten opstaan, maar eigenlijk is het wel de moeite: de zonsopgang is prachtig!

Maandagmiddag hebben we de auto van Lode en Barbara eindelijk verkocht. Wie onze verslagen nauwgezet leest, weet al dat dit de vorige vrijwilligers waren en dat zij een auto hadden gekocht waar ze heel veel pech mee hebben gehad. Een paar weken voor hun vertrek hebben ze een briefje “te koop” op de achterruit gehangen, maar tot vorige week met weinig resultaat. Kristien had de verkoop al op zich genomen na hun vertrek, en nu is hij dus eindelijk verkocht! Oef!

In de Fiske Hall heeft Alexander zijn werkvolk verder laten werken aan de plafonds, terwijl Steven en zijn mannen die dag beton hebben gegoten tussen het oude en het nieuwe gebouw (dit wordt later een overdekte gang).

’s Avonds zijn we even naar de B&B van de bouwers geweest. Gezellige boel daar. Ze waren aan het risken, maar als je dat met zoveel speelt, heb je ondertussen gelukkig genoeg tijd om wat te kletsen. Erg laat hebben we het niet gemaakt, want nu we elke ochtend zo vroeg moeten opstaan...!

Dinsdag 11 juli: de laatste huisbezoeken

Gisterenvoormiddag heb ik een artikeltje geschreven voor in het plaatselijke krantje, de What’s New. Op die manier weet heel Plett hoever we staan met ons project en bovendien heeft iedereen zo nog eens onze naam gehoord.

In de namiddag heb ik samen met Lindelwa (onze manager) de laatste huisbezoeken gedaan. We moesten nog drie bezoeken doen in New Horizons, aan Tiaan, Jason en Garth. De mama van Jason sprak amper Engels, dus ik heb bijna heel mijn huisbezoek in het Afrikaans moeten doen. Verschrikkelijk. Ik vind Afrikaans verstaan precies toch makkelijker dan Afrikaans spreken. Het accent is zo anders dan bij ons, dat de woorden soms helemaal anders uitgesproken worden. ’n Bepaald moment keek de mama van Jason mij aan en zei: ”Ek verstâ jou lekker nie”.

Nu moeten we eigenlijk nog één huisbezoek doen, maar dat gaat Lindelwa alleen doen, omdat de moeder van dit kindje pas laat terug is van haar werk en Lindelwa toch vlak bij haar woont. En dan kunnen we beginnen met het selecteren van de kindjes. In het begin gaan we met maximum tien kindjes starten, zodat we geleidelijk aan kunnen groeien. Maar de selectie gaat nog heel moeilijk worden: ik zou al die kindjes wel een kans willen geven en ik weet nu al dat ik een hoop ouders ga teleurstellen als ik moet gaan vertellen dat hun kindje er (voorlopig) niet bij is. Maar er is niets aan te doen...

’s Avonds heb ik geskyped met papa, mama, Koen en Birgit. ’t Was leuk om iedereen nog eens te horen, maar eigenlijk leek het helemaal niet alsof wij al bijna een maand weg zijn. Zo mailen en een dagboek op een weblog bijhouden doet toch veel. De afstand lijkt nu helemaal niet zo groot, dus heimwee heb ik ook nog niet gehad. Gelukkig maar! En ik heb mijn moppie hier toch ook bij me he...

Na het skypen hebben Alexander en ik nog "om ter hoogst gespeeld". Ik ging er helemaal in op, maar Alexander heeft het opgegeven, toen hij zag dat het spel echt eindeloos is... Boehoe!

Woensdag 12 juli: hoera, ik ben ben bij met mijn dagboek!

Vandaag heb ik weer quasi heel de dag op de computer gewerkt. ’s Ochtends had ik heel even afgesproken met Tessa van APD, die de papieren voor de bankrekening van Die Sterreweg kwam tekenen. Daarna heb ik de minutes van het verslag van de ManCom-vergadering verbeterd en de constitutie aangepast. Op de werf was het vandaag rustiger, zodat Alexander de bouwers vannamiddag vrijaf heeft gegeven. Zij zijn dan gaan bungeespringen. De sprong vanaf de brug boven de Bloukrans Rivier is de langste bungee-sprong ter wereld. David, Daan en Sven hebben gesprongen; de rest stond erbij (en huiverde allicht).

En dan zijn we aangekomen bij nu... Hoera, ik ben weer bij met mijn typwerk! Tot de volgende keer maar weer!

Dikke zoen van ons alletwee

over feestjes, autopech en de blank-Afrikaanse mentaliteit: update 5 t/m 7 juli

Woensdag 5 juli: eten met de werkmannen

Woensdag wou ik eindelijk nog eens wat huisbezoeken doen. Door de drukte van de laatste dagen was het er al weer een hele poos niet van gekomen, dus het werd hoogtijd om de Townships nog eens te doorkruisen met de Beetle. ’s Voormiddags bereidde ik de bezoeken voor en maakte ik een update van de reeds gedane huisbezoeken. In de Fiske Hall werden ondertussen de laatste bakstenen van de nieuwbouw neergezet en werd de bedrading van de buitenverlichting getrokken.

’s Middags hadden we voor iedereen gereserveerd in het Edladleni Restaurant in Kwano. Je kunt er enkel eten wat de pot schaft, dus het blijft spannend tot het laatste moment. Het is bovendien een ideale plek om eens typisch Zuid-Afrikaanse kost te eten. Ik zou niet weten hoe je de maaltijd noemt die die dag op het menu stond, maar ik vond het alleszins erg lekker. Uiteraard kwam er onvermijdelijk pap aan te pas, maar er waren ook kikkererwten, vanalle groenten en een of andere lamsbrei. En pikante saus uiteraard! Dat is even onvermijdelijk als de pap!

In de namiddag heb ik met Lindelwa twee huisbezoeken gedaan. Eentje bij Thumeka, een meisje met een lichte mentale achterstand, en eentje bij Abenathi, een kindje van nog maar een jaar oud. Lindelwa had de moeder van dit babytje diezelfde dag leren kennen in het ziekenhuis en verteld over ons project. Nu is het alleszins nog te klein om al mee te draaien in ons dagcentrum, maar ik denk dat het over een paar jaar zeker wel in aanmerking kan komen. En ondertussen kunnen de ouders alvast workshops bij ons volgen...

’s Avonds zagen we Lode en Barbara terug, maar helaas was het niet echt een blij weerzien. Hun nieuw gekochte tweedehands auto had het de tweede dag van hun reis immers al begeven (ocharme, en dat na alle ellende met hun eerste auto!). Ze hebben hun auto dan laten terugslepen naar Plett en hebben – om niet te veel mooie tijd te verliezen – nog een paar dagen rondgereisd met een huurauto. Woensdag was hun eigen auto klaar, dus moest de huurauto opnieuw omgeruild worden. Hun eigen auto klonk en reed echter nog steeds niet zoals het hoort, dus Barbara (die altijd chauffeurt, want Lode heeft zijn rijbewijs nog niet) was er niet gerust op. En ik kan het geloven! Na al hun pech zou ik ook niet meer staan springen om met zo’n auto het hele land af te reizen... Maar goed, ondertussen zijn we een week verder en blijkt alles prima te gaan! Keep on rolling, guys!

Donderdag 6 juli: party!

Donderdag heb ik niet veel spectaculairs gedaan: op een paar betalingen bij de bank na, heb ik eigenlijk heel de dag achter mijn computerscherm gezeten. Die boekhouding en budgettering nemen eigenlijk toch behoorlijk wat van mijn tijd in beslag. Ik heb ook met broer “chef-Plett” Koen geskyped, om een laatste stand van zaken door te geven. En ik heb wat opzoekingswerk rond de plichten van werkgevers gedaan... Kwestie van ook wettelijk in orde te zijn met alles!

Aan de Fiske Hall is de beton aan de binnenkant van de nieuwbouw gegoten en zijn we in het oude gedeelte begonnen met de plafonds te zetten.

’s Avonds was het de laatste avond dat Kristien en de bouwers samen in Plett waren. De bouwers zouden de volgende ochtend immers op weekend vertrekken (de verloren werkdag halen ze later in), en Kristien zou ‘s zondags naar België vertrekken. Dus het was party-time! We spraken af in café Flashbacks, dat is zo ongeveer het enige café in Plett-city dat ’s avonds nog open is. Er zit echt een allegaartje aan mensen, maar lang niet iedereen is er even sympathiek. Laat het me zo stellen: er zitten nogal wat mensen met een typische blank-Afrikaanse mentaliteit. En dat is niet altijd een mentaliteit om over naar huis te schrijven... Bij deze bespaar ik jullie dat dan ook. Maar het was wel een héél leuke avond. Ik vond het trouwens ook tof om die bouwers eens wat langer dan in een flits te zien, want - op de braai van zondagavond na – had ik hen eigenlijk nog niet zo vaak gezien. Kristien en een paar bouwers deden zelfs nog een afterparty, maar daar bedankten Alexander en ik toch maar voor. Het was immers nog geen vrijdagavond he!

Vrijdag 7 juli: een gewone weekdag

Vrijdagochtend vertrokken de bouwers op verlengd weekend, dus Alexander kreeg nog eens de kans om andere zaken in orde te brengen en om de komende bouwweek al wat voor te bereiden. Mijn grootste verwezenlijking van die dag was dat onze caregivers en manager eind juli een week inhouse training kunnen doen in een ander dagcentrum. Voor de rest gebeurde er niet veel vrijdag: overdag hebben we een testrit gemaakt met een Ford die te koop staat in de garage van Kristien (we hebben 'm alsnog niet gekocht, in de hoop voor hetzelfde geld een deftige Toyota te vinden) en ’s avonds zijn we vroeg in bed gekropen, want het slaaptekort van de vorige nacht speelde ons parten...

over de Venture, pies en de bouwploeg: zaterdag 1 juli t/m dinsdag 4 juli

Zaterdag 1 juli: de eerste bouwploeg komt aan!

Voor de middag doen Alexander en ik nog voort met ons typwerk van gisterenavond, zodat we 's namiddags toch echt wel wat ontspanning verdiend hebben! We wagen ons aan de vier uur durende wandeling op Robberg, maar voor we ernaar toe rijden, stoppen we in de Pie Shop. Daar kun je overheerlijke pies kopen (spreek uit: paais). Dat zijn kleine taartjes, 'n beetje vergelijkbaar met quiche. Mijn favoriet is die met spinazie en feta, echt jammie!

De wandeling op Robberg is prachtig, maar wel behoorlijk zwaar. Uiteindelijk doen we de hele wandeling in drie uur, maar op sommige momenten lijkt mijn tikker richting 200 te gaan! Het is behoorlijk stijl klimmen, en dan regelmatig nog in van dat zacht wit zand. En wat later is het dan weer balanceren op de rotsen... Maar de uitzichten (en de zeehonden) zijn het zweet meer dan waard!

's Avonds gaan we bij Kristien - in afwachting van de aankomst van de bouwploeg - film kijken. Kristien ligt na een half uur al te slapen, dus na de film laten we haar maar met rust en gaan we in ons eigen huis nog naar drie afleveringen van de Parelvissers op video kijken. De bouwploeg zou normaal gezien om één uur 's nachts toekomen, dus het leek niet de moeite om eerst nog wat te gaan slapen. Maar uiteindelijk zijn ze er pas na halfdrie en liggen we pas om halfvier in bed! Ja wadde!


Zondag 2 juli: eten met de bouwers

Een korte nacht, want om halftien staan we al op om ontbijt te kopen voor onze bouwordertjes. We dachten immers dat zij wel uitgehongerd zouden zijn na hun lange rit en dat ze op de bus al genoeg geslapen zouden hebben, dus we willen niet pas om twaalf uur met eten afkomen. Helaas, als we bij hen toekomen, is er nog geen teken van leven te bespeuren. We laten het onbijt dan maar met een briefje in hun keuken achter en keren terug naar huis. Kort na de middag pikken we hen samen met Kristien op (ze zijn net klaar met ontbijten!) en gaan we met z'n allen ergens lunchen. Honger zullen ze dus niet geleden hebben! Daarna haal ik Umzi op en geven we de bouwertjes een rondleiding in Plett en wandelen we samen tot aan het strand.

's Avonds is het welkomstbraai bij ons. Naast de bouwers en Kristien nodigen we ook Bandile uit, een vriend van Kristien en ondertussen ook een beetje van ons. Bandile is echt in form en entertaint ons de hele avond lang: mopjes en woordspelingen maken, verhalen vertellen, hij kan het allemaal!


Maandag 3 juli: verhuis

Steven, onze aannemer, pikt de bouwers 's ochtends met zijn bakkie op en brengt hen naar de Fiske Hall. Hun eerste werkdag is aangebroken. Alexander zadelt hen onmiddellijk met een fameus karweitje op: het uitbreken van de vloertegels. En blijkbaar is het geen lachertje, want als Kristien en ik ’s middags een kijkje komen nemen, zit iedereen uitgeteld in het gras! Kristien en ik zijn de hele voormiddag samen op sjok: we gaan naar de bank om er voor te zorgen dat ik de komende maanden ook een volmacht op de bankrekening van de vzw heb, we maken een testrit met een Venture (dat is een jeep-mini-bus van Toyota, en iets dergelijk hebben we nodig om onze kindjes te vervoeren als Die Sterreweg open is), etc. In de namiddag installeer ik mij achter de pc en rond ik de boekhouding van de maand juni af. Later haal ik Lindelwa bij haar thuis op en gaan we samen naar een vergadering over Victim Empowerment. Eigenlijk is de vergadering niet zo nuttig voor ons, maar het is goed dat we ons gezicht hebben laten zien en dat we een paar belangrijke mensen over ons project hebben kunnen vertellen.

’s Avonds pakken Alexander en ik ons boeltje in het Belgenhuis van Born in Africa en nemen we afscheid van onze huisgenote Lut. Het was heel fijn om er samen met haar te wonen en we zullen de openhaard missen, maar ik twijfel er niet aan dat het bij Kristien minstens even leuk zal worden! Nu Lode en Barbara vertrokken zijn, is er bij Kristien in huis een kamer vrij en na een grondige kuisbeurt dit weekend, is die helemaal voor ons! En het zicht op de zee en op de lagoon krijgen we er gewoon bij!

Dinsdag 4 juli: de Venture is van ons!

Vandaag is het een historische dag voor de vzw, want … vandaag kopen we een Venture! Na de testrit van gisteren is alles heel snel gegaan, zodat we vandaag al de papieren kunnen tekenen en de cheque kunnen overhandigen. En wat een auto! In tegenstelling tot onze gammele (maar o zo stoere) Beetle en onze vroegere VW-bus, hebben we nu eens een echt deftige auto gekocht! De Venture is nog perfect in orde en rijdt als een geoliede trein.

Vandaag ontmoet ik ook Thomas Nqolo, een hele“toffe pee” en tevens de man die het voor het zeggen heeft in Plett. Echt iemand die je moet kennen dus, zeker wanneer je nog aan het opstarten bent. Dan kan zo iemand toch verschillende deuren openen, die anders misschien gesloten zouden blijven.

’s Avonds gaan we met Kristien mee naar een braai bij Audrey, een heel goede vriendin van haar. Op hun vakantie enkele weken geleden leerden zij een koppel uit Zuurberg kennen, die nu voor twee dagen in Plett zijn en ook mee komen braaien. Annetjie en Dani zijn héél sympathieke mensen en zij baten een soort van kampplaats midden in de natuur uit! Dus als Kristien terug is uit België, gaan we er met z’n vieren (Kristien, Audrey en wij) een weekendje naartoe, en dan gaan we twee dagen lang paardrijden in een prachtig stukje natuur! Ik kijk er nu al naar uit!

over het afscheid met Lode en Babs: donderdag 29 en vrijdag 30 juni

Eindelijk nog eens tijd om wat te typen, want ik geraak steeds verder achter met dit dagboek. Het zal echter maar met stukjes en beetjes zijn, want ik heb geen zin om tot een kot in de nacht achter de pc te zitten. Maar dan blijft het spannend voor jullie, en krijgen jullie hopelijk wat regelmatiger korte stukjes lectuur.


donderdag 29 juni: laatste avond van Lode & Barbara


Vandaag is het vergader-dag: in de voormiddag hebben Barbara en ik een afspraak met Letie Nqolo, de social worker van Plett, en in de namiddag is het de eerste, echte Management Committee vergadering. (Een Management Committee is 'n soort raad van beheer van een vzw.) Om het van de eerste keer te doen zoals het hoort, laten we de ManCom doorgaan in onze Fiske Hall. Steven Adams is zo vriendelijk om met zijn bakkie over en weer te rijden om de tafels en stoelen van Kristien tijdelijk te verhuizen. Een betere aannemer hadden we ons toch echt niet kunnen wensen!
De ManCom vergadering is een succes: het is mooi weer, dus we installeren ons in de achtertuin van de Fiske Hall ; de werken zijn goed opgeschoten, dus onze partners trekken grote ogen; en Suzy Lubner is helemaal onder de indruk van onze catering!

Na de ManCom meeting hebben Barbara en ik nog een afspraak, met Michelle en haar mama. Michelle is een superschattig (blank!) meisje dat misschien naar ons dagcentrum gaat komen. Geweldig toch, dat er misschien een blank kindje bij zal zitten! Want blank, zwart en coloured samen onder één dak, dat is hier in Zuid-Afrika nog steeds eerder uitzondering dan de regel...

's Avonds trekken we er met z'n vijven op uit: Lode en Barbara hun laatste avond in Plett is aangebroken, dus dat moet in stijl gevierd worden! We gaan uit eten in een Italiaans restaurantje op Main Street, op dezelfde plaats als Marjan een paar maanden geleden! (Alexander en ik kunnen al raden waar onze laatste avond zal zijn...)
Het is een hele toffe avond en Barbara en Lode zijn heel blij met hun cadeautje (die kussenslopen, die uiteindelijk- na veel lief lachen en gesmeek - toch op tijd klaar zijn geraakt). Joepie!

Vrijdag 30 juni: overuren!

Rond een uur of tien staat Kristien aan onze deur: ze heeft een bakkie geregeld en we gaan extra matrassen in de Bed & Breakfast leggen waar de eerste bouwploeg zal logeren. Als we er toekomen, valt onze mond helemaal open van verbazing. Wat een kast van een huis! Inclusief zwembad, dakterras, pooltafel, opgemaakte bedden, etc. Wat een verschil met de backpacker waar wij vorig jaar verbleven tijdens ons bouwkamp! Daar liepen kakkerlakken over de muren en lagen we met z'n tienen op één kamer met vijf stapelbedden! (Maar het was er wel heel plezant!) Hihi, nu gaan er vier sukkelaars zijn die op zo'n vettige matras op de grond moeten liggen, terwijl de rest prinsheerlijk kan slapen in een zacht bed, tussen lakens met dolfijnenprint!

's Namiddags nemen we afscheid van Lode en Barbara, die nu voorgoed gaan vertrekken uit Plett. Althans, dat denken we op dat moment toch: we zullen hen uiteindelijk sneller terug zien dan hen lief is! Later op de namiddag typ ik tekstjes voor in de Edroombrief van de vzw en spreek ik af met Lindelwa, onze manager, om haar contract samen met haar te overlopen en te ondertekenen.

's Avonds installeer ik mij nog een uur of twee achter de pc (en Alexander achter het fornuis) voor het laatste belangrijke typwerk van deze week. Morgen is het immers weekend!

Over Ghana, stikmachines en mijn favorietje: update zondag 25 juni t/m woensdag 28 juni

Zondag 25 juni: afscheidsbraai van Lode en Barbara

Deze voormiddag is het wassen geblazen, want we zijn bijna door onze ondergoedvoorraad heen. Een wasmachine hebben we niet, dus we houden het op de ouderwetse manier: gebogen over de badrand, in een bad vol sop.

’s Namiddags gaan we met z’n tweetjes naar Global Village. Dat is een superleuk en gezellig plekje net buiten Plett, naar het schijnt een restant van een hippie-commune. Nu is het een aaneenschakeling van allerlei kleine winkels met Afrikaanse (en minder Afrikaanse) souvenirs, een café en een restaurant, temidden van een prachtig stukje natuur. Alexander laat zijn oog vrijwel onmiddellijk vallen op een leren cowboyhoed en ik smelt voor een houten Afrikaanse kralenketting. Het is er echt heerlijk vertoeven, dus ons bezoekers kunnen al raden waar ze zich aan kunnen verwachten…

Ik rij trouwens voor de tweede keer met de Beetle, en hoewel Alexander zijn adem inhoudt op de lange weg bergaf, vind ik zelf dat het al een stuk beter gaat! Binnenkort wordt de Beetle nog mijn beste vriend!

’s Avonds typ ik het verslag van onze vergadering van vrijdag nog uit en dan is het tijd om naar de braai van Lode en Barbara te vertrekken. Naar Afrikaanse gewoonte is het een bring & braai, dus iedereen brengt zijn eigen vlees (vis) en drank mee. Het feestje is een knaller van formaat: om zeven uur staat quasi iedereen al te shaken in de living! De drank vloeit rijkelijk (die zwarten kunnen er wat van!), maar omdat het zondagavond is en iedereen maandagmorgen weer moet gaan werken, loopt het feestje al vrij vroeg op zijn einde. Gelukkig maar, want ik ben al heel de dag stikkapot.

Zo’n avond is voor ons de perfecte gelegenheid om een hoop nieuwe mensen te leren kennen. Alexander en ik krijgen die avond zelfs allebei een Xhosa-naam. Het leuke aan Xhosa-namen is dat die altijd een betekenis hebben. Alexander krijgt de naam Monde (spreek uit Mónwe), wat patience betekent. Ik krijg de naam Noluthando, oftewel the one who loves. Mooi he! Ik ben er echt blij mee!

Maandag 26 juni: Lucky us!

Vandaag is het opnieuw werkdag. In de voormiddag willen we onze goedgekeurde bouwplannen op de municipality gaan halen, maar helaas moeten een aantal belangrijke personen er eerst nog hun krabbel op zetten. Steven zal dus nog even moeten wachten met het gieten van de funderingen voor de nieuwbouw.

’s Namiddags spreken we met Suzy Lubner, één van onze belangrijkste partners, af om te brainstormen over de inrichting van Die Sterreweg. Als inspiratiebron gebruiken we de foto’s die Karen en Barbara in verschillende dagcentra in Kaapstad namen. Als je onze ideeën en fantasieën mag geloven, dan gaat de Fiske Hall er werkelijk prachtig uitzien! Ik ben eens benieuwd naar het uiteindelijke resultaat… (Als het aan Suzie ligt, wordt het allemaal twinkling and pink!)

Het leuke is dat wij het resultaat nog met onze eigen ogen zullen kunnen aanschouwen! Ik begin de laatste dagen steeds meer te beseffen hoe een dankbare periode het nu is om voor Die Sterreweg te werken: de bouw schiet enorm op, het project zelf krijgt steeds meer vorm en inhoud, we kennen de kindjes en de ouders en doen huisbezoeken, wij gaan de opening meemaken èn wij gaan er nog zijn als het project echt aan het draaien is! Lucky us indeed!

Dinsdag 27 juni: Ghana - Brazilië: 3 - 0

Dinsdagvoormiddag hebben we met z’n vieren (dat zijn nog steeds Lode, Barbara, Alexander en ik) een afspraak met Tessa van APD Knysna. Voor we naar Knysna vertrekken, passeren Alexander en ik eerst nog op de municipaliteit om te vragen of een building inspector onze werf kan bezoeken, zodat we eindelijk groen licht zouden krijgen voor de funderingen. (De building inspector komt uiteindelijk pas de volgende dag.)

APD Knysna is een organisatie die werkt voor en met mensen met een handicap. Een erg belangrijke partner voor ons dus.

’s Namiddags doe ik samen met Alexander (die mee moet om de weg te wijzen! ☺) nog een huisbezoek, bij Enrico op Masizame. En ik heb nu een favorietje hoor! Wat een schatje! Echt zo een kereltje dat je direct mee naar huis wilt nemen. Ja toch?

’s Avonds is het voetbal, bweik! Omdat Ghana de enige Afrikaanse ploeg is die nog in the running is op het WK, supportert ongeveer heel Zuid-Afrika voor hen. We trekken daarom met een hele bende naar een shebeen in Kwano, en terwijl iedereen zit te supporteren voor Ghana, supporter ik stiekem voor Brazilië. Hihi! Misschien maar goed dat Ghana verloren is, anders zou iedereen in de shebeen zich waarschijnlijk weer bezat hebben om de overwinning te vieren.

Woensdag 28 juni: op de valreep… het afscheidscadeau voor Lode en Barbara

Deze voormiddag rijden Alexander en ik met Kristien naar Kranshoek, één van de verdere townships rond Plett. Dat zijn drie vliegen in één klap: (1) nu Kristien haar fototoestel gepikt is, kan Alexander er foto’s trekken van haar project; (2) zo komen we eens in Kranshoek; en (3) zo hebben we de kans om stiekem te overleggen over een afscheidscadeau voor Lode en Barbara. (Jawel, poezeeke en poppeke, toen hebben we het allemaal bekokstoofd!) We hebben verschillende ideeën, maar uiteindelijk kiezen we voor de kussenslopen, waar we het logo van Die Sterreweg en allerlei toepasselijke woordjes op zullen laten stikken.

’s Namiddags gaan we met ons ontwerp naar de stikselwinkel (bestaat dat woord wel?), maar omdat ze net een hele grote bestelling hebben binnengekregen, kunnen ze onze kussenslopen pas ten vroegste vrijdag maken. Lap! Een paar uur eerder, toen we gingen vragen hoe lang het zou duren, was het nog gefikst op één dag… Toch maar proberen dan, je weet maar nooit of hun machine plotseling sneller kan stikken?

De rest van de namiddag overlopen Lode, Kristien en ik de “Bluebook” van APD. Daar staat zo ongeveer alles in dat belangrijk is voor een dagcentrum en het is dus een van onze grootste hulpmiddelen.

Misschien vinden jullie het ook interessant dat er nieuwe foto's zijn?!