Over trouwpartijtjes, rock 'n roll-moves en verkeersboetes: update 8 t/m 11 september

Vrijdag 8 september: feestje!

Nu de parent meeting er op zat, dacht ik even zonder powerpoint voort te kunnen, maar toch zat ik vrijdagochtend al weer vrolijk te prullen aan een powerpointpresentatie. Deze keer was het wel niet voor de ouderavond, maar voor Barbara, die een info-avond in Geel zou geven over dREAMCATCHER en Die Sterreweg, en voor wie ik de Nederlandstalige powerpoint een beetje zou opkuisen en updaten. Daarna brak ik mijn hoofd over de boekhouding van augustus. Ik had de rekeningetjes wat laten opstapelen, en uiteraard klopte mijn eindsom niet meer. Kak met peren! Gelukkig had ik geld te veel en niet te weinig, dus dat maakte de ramp wat minder groot.

In de namiddag maakte ik een budgetoverzicht. Door alle geweldige sponsors hier in Plett en in België stonden we er goed op! Voorlopig zouden we nog wel even voort kunnen met Die Sterreweg! Daarna hebben Lindelwa, Alexander, Kristien en ik vergaderd in de Fiske Hall. Al een geluk dat Suzy ons die tafel geschonken heeft, want we hebben er al ferm gebruik van gemaakt! Anders hadden we telkens op de grond kunnen zitten, of tafels van bij Kristien haar thuis naar de Fiske Hall moeten slepen...

’s Avonds waren we allemaal uitgenodigd op de afscheidsbraai van Bianca en Sasha in het Belgenhuis. Zij zouden een paar dagen later op reis vertrekken, en daarna terug naar huis gaan. Toen Alexander en ik er aankwamen, was het nog vrij rustig, maar eenmaal de bouwploeg er was en wat later ook Kristien, Umbulelo, Bandile en wat vrienden van Bandile (die zichzelf allemaal hadden uitgenodigd), barstte het feestje los! Bandile stal de show, zoals gewoonlijk, en Umbulelo verteldde honderduit. En de bouwploeg ... die leed honger (er was te weinig eten), dus ze vulden hun lege magen dan maar met wijn. Met het nodige lawaai als gevolg...! Delfien leerde Bandile rock ’n rollen en wat later leerde ik hem ook de beweging dat het meisje onder de benen van de jongen doorgetrokken wordt (Bob weet waarschijnlijk wel wat ik bedoel). Maar Bandile is nogal klein (kijk maar naar de foto “Bandile meets Mathias”), dus dat 'onder de benen doortrekken' was behoorlijk moeilijk!

Uiteindelijk zijn we nog naar de Flashbacks gegaan, waar we verder een feestje hebben gebouwd. De dansvloer was leeg toen we er toekwamen, maar op een kwartier tijd hebben we het halve café mee aan het dansen gekregen. Het was trouwens de eerste keer dat het echt leuk was in de Flashbacks (niet dat het met de vorige ploegen niet leuk was, maar voor het eerst hing er echt een fijne sfeer). Maar ook aan leuke avonden komt helaas een einde...

Oh ja, een van de vrienden van Bandile stond op het punt om te trouwen. Bandile was over het trouwfeest aan het vertellen en hij zei dat we zeker met hem mee moesten komen naar het feest. Alexander en ik vonden dat een beetje onbeleefd, zo ongenodigd op een bruiloft aankomen, maar Bandile haalde de bruidegom in spe er meteen bij, en die beloofde ons prompt om ons een uitnodiging te bezorgen... En inderdaad, een paar dagen later stak Bandile een uitnodiging in mijn handen! (Weliswaar op naam van Marijke en Erick, maar laat dat bijzaak zijn... Zo een traditionele Xhosa-trouw lijkt me wel de moeite! Of ik nu met Erick moet gaan of niet...)

Zaterdag 9 september: Benji, de puppy

Zaterdagvoormiddag ben ik lekker lang in bed blijven liggen. Alexander dacht dat ik nog sliep, dus hij was stilletjes opgestaan en boodschappen gaan doen (hehe, hij moest eens weten!). Uiteindelijk ben ik vrij snel na hem ook opgestaan, om alvast te beginnen aan het uittypen van het verslag van onze vergadering van vrijdag, zodat ik toch al een deel gedaan zou hebben tegen de tijd dat hij terug kwam. Daarna zijn we in bad gegaan en hebben we nog een hele tijd in de zetel zitten kletsen met Umbulelo (die voor de verandering eens niet een heel weekend lang in Kwanokuthula zat) en Kristien. Tegen drie uur bracht Animal Welfare de puppy voor Antoinette: een beestje van nog geen maand oud, dus het was echt nog piepklein! Umzi wist niet waar hij het had: en maar snuffelen en blaffen! Ik denk niet dat hij besefte dat dat klein mormeltje een vriendje voor hem was...

In de late namiddag zijn Alexander en ik de laptop naar Lindelwa gaan brengen. Zij zou vanaf woensdag kunnen aansluiten bij een computercursus die al een tijdje geleden gestart was, en omdat het deel over Word al bijna was afgerond, moest ze zich nu voorbereiden op een test waarin ze moest bewijzen dat haar kennis van Word hoog genoeg was om de rest van de cursus bij te wonen. Bandile belde op het moment dat we bij Lindelwa waren, en uiteraard - omdat we toch in Kwanokuthula zaten - verplichtte hij ons om even dag te komen zeggen in Skulu’s, de shebeen. Daar zaten ze al weer met zijn allen te pintelieren, om vier uur in de namiddag! Onbegrijpelijk dat ze dat niet beu worden na al die tijd...

Na ons uitstapje naar Kwano heb ik nog wat verder getypt aan het verslag en dan hebben we naar een filmpje gekeken (“Closer”). De film heeft kennelijk niet echt veel indruk op mij gemaakt, want ik ben al totaal vergeten waar ie over ging...

Zondag 10 september: afscheid van Brecht

Zondag hebben we opnieuw uitgeslapen. Hihi, toch leuk, zo af en toe een luilekkerweekendje! Overdag heb ik niet veel anders gedaan dan getypt voor op onze website. Tja, dat komt ervan, als je de boel zo lang laat liggen!

’s Avonds zijn we met de bouwploeg en Kristien gaan eten in Moby Dick. Brecht, een van de negen bouwers, had omwille van persoonlijke redenen beslist om zijn bouwkamp vervroegd te beëindigen, dus vanavond zouden we bij wijze van afscheid met de hele bende gaan eten. Uiteindelijk was het nog spannend, zijn vertrek: ik kreeg tijdens het eten telefoon van een onbekend nummer, maar omdat ik aan het eten was, had ik geen zin om op te nemen, dus ik liet mijn gsm maar rinkelen. Maar uiteindelijk bedacht ik dat het misschien wel eens de busmaatschappij kon zijn... Wie anders zou er immers op een zondagavond vanuit Port Elizabeth naar mij bellen ? Ik heb dan vrij snel proberen terugbellen, en inderdaad, het was de busmaatschappij, maar een computerstem zei dat dit nummer niet meer gebruikt werd en dat ik een ander nummer moest bellen. Vreemd toch, want ik was nog maar vijf minuten eerder door dat nummer opgebeld!? Het andere nummer werkte al helemaal niet, dus ik begon een beetje schrik te krijgen. Stel dat de bus eerder zou vertrekken, en Brecht er niet op zou zitten... Dan zou hij niet op tijd in Kaapstad geraken om zijn vlucht te halen! Alexander en ik zijn dan gaan horen in de Shell (waar de bus normaal gezien vertrekt) of zij iets wisten, maar ook zij konden ons niet verderhelpen. Uiteindelijk, na veel vijven en zessen, zijn we dan toch aan het juiste telefoonnummer geraakt, en wist men ons te vertellen dat de bus die Brecht (om 1 uur ’s nachts) zou nemen, gigantisch veel vertraging had. Ze hadden ons willen verwittigen, zodat Brecht nog met een andere bus (om 21u) meekon. Helaas was het op dat moment natuurlijk net negen uur door. Gelukkig kon de kerel aan de telefoon nog een andere zitplaats regelen op een bus van een andere maatschappij, drie kwartier later. Dus nu was het race tegen de tijd om Brecht op tijd daar te krijgen. In de backpacker was hij niet, maar gelukkig vonden we hem in de Flashbacks, waar we hem ongeveer van zijn stoel hebben gesleurd (oke, ik geef toe dat dat lichtjes overdreven is) en hebben meegenomen naar de Shell. De bus liet niet lang op zich wachten, dus uiteindelijk liep alles goed af.

Brecht, we hopen dat je goed bent aangekomen, dat alles goed met je gaat, en dat je toch hebt kunnen genieten van die ene week dat je hier bent geweest! Heel veel liefs!

Maandag 11 september: de hergeboorte van de Beetle

Maandag en dinsdag volgden onze manager en de caregivers een first aid course. Ondertussen werkte ik aan de vrijwilligershandleiding die Marjan destijds gemaakt had, en die nu aangepast moest worden voor de nieuwe vrijwilligers, die Alexander en mij zullen aflossen eind oktober. Daarna brachten we de Beetle - eindelijk - voor reparatie naar de garage (het had nogal lang geduurd voor Edwin een nieuwe knalpot had ontvangen van zijn leverancier), en werkte ik verder aan de boekhouding van augustus. Blijkbaar was ik er dan toch nog niet helemaal klaar mee vorige week...

’s Namiddags maakte ik een overzicht van al onze sponsors tot nu toe. En dat zijn er al heel wat! Die mensen hier in Plett zijn eigenlijk toch echt wel vriendelijk: als je bekijkt hoeveel verschillende winkels en bedrijven ons al op een of andere manier gesteund hebben! Soms is het echt onvoorstelbaar hoe gemakkelijk je hier gratis gerief bij elkaar krijgt! Daarna maakte ik nog tekstjes voor de What’s New (waarin we onze sponsors danken), en tegen de avond mochten we de Beetle al weer gaan halen! Hij reed weer als nieuw! Zo goed klonk hij werkelijk nog nooit! Ale moet ik dat misschien lichtjes nuanceren, want de Beetle is en blijft een stuk oud ijzer van 33 jaar oud, hoe graag we hem ook allemaal zien...!

In de Fiske Hall werd er maandag met man en macht getegeld. Aan alle ouders, vrienden, familieleden van de bouwers: schakel jullie lieve zoon/dochter/vriend/iets anders voortaan maar in als je nog eens een muurtje of een stuk vloer wilt betegelen, want zij weten er nu echt alles van! Tegelsnijders, kruisjes, waterpassen...: ze hebben allemaal geen geheimen meer voor hen!

’s Avonds gingen Alexander en ik naar de cinema, een lekker melige film kijken: “Lake House”. Toch leuk dat ik altijd mag kiezen welke film we gaan kijken! Maar ja, Alexander had dan ook wat goed te maken nu hij met een boete naar huis was gekomen! Wat denkt hij wel: 74 kilometer per uur rijden waar je maar 80 per uur mag! (Verklare wie verklare kan... Ligt het nu aan ons, of is dit volstrekt absurd? We zijn alleszins niet van plan om de boete te betalen!)