over vuilbakken en mannenbenen, olifanten en "om ter hoogst": update 8 t/m 12 juli

Zaterdag 8 juli: olifantjes kijken!

Zaterdagvoormiddag konden we met Kristien (en haar werk) mee naar Knysna Elephant Park. Een deel van Kristien haar job is namelijk het organiseren van workshops, en één daarvan is tourguiding. De deelnemers worden verschillende keren door een ervaren gids mee op uitstap genomen en moeten dan notities nemen van alles wat ze horen en zien. Op het einde van de cursus moeten ze – bij wijze van examen – zelf een gidsbeurt geven bij één van de bezochte plaatsen. Knysna Elephant Park was zaterdag the place to be. Ze hadden Kristien gevraagd om taxi te spelen en zij stemde in op voorwaarde dat ze twee vrienden mocht meenemen. Hèhè, hadden wij weer geluk! En al goed dat de Venture groot genoeg is...

Onze uitstap begon veelbelovend. Eerst kregen we een kort filmpje over het park te zien en dan werden we meegevoerd in een soort openluchtbus, richting de olifanten. Die stonden op een vijftal minuutjes rijden al braaf op ons te wachten, met z’n vijven naast elkaar achter een houten balustrade. Je mag ze dan eten geven (uiteraard moet je extra betalen voor een emmertje met eten) en dan komen ze achter de balustrade uit en mag je ze aanraken en foto’s trekken. En dan rijd je terug met dat karretje en dan mag je naar huis... Wat een avontuur!! En o zo natuurlijk allemaal! Geef mij dan toch maar een park waar de dieren vrij rondlopen en waar je blij mag zijn als je er in de verte eentje ziet staan. Maar soit, we hebben nu toch maar olifanten geaaid! (Grof velletje hebben die hoor, helemaal niet zacht. En ze hebben ook haren op hun slurf. Wou er eerst een uittrekken als souvenir, maar heb het toch maar niet gedaan... En ik heb ook geen olifantenkak in een potje gekocht...)

’s Middags heeft Kristien heerlijke spaghetti gemaakt en dan zijn Alexander, Umzi en ik gaan wandelen aan het strand. Het weer was toen nog steeds zalig, dus ideaal om wat op het strand te gaan slenteren. Umzi kon zijn geluk weer niet op: van het moment dat die op het strand is, loopt hij gelijk een zot rond en bakent hij heel zijn terrein af. Deze keer was hij zelfs zo hevig, dat hij zich vergiste en dat hij niet alleen op de vuilbakken en de struiken plaste, maar ook doodleuk tegen de benen van een man!! Alexander en ik kwamen op dat moment nog maar net het strand opgewandeld (Umzi was een beetje sneller), dus wij hebben maar gedaan alsof we van niets wisten en zijn h­éél snel de andere kant uitgewandeld! En maar lachen ondertussen! Gelukkig leek de man niet echt boos, ofwel had hij nog niet goed door wat er gebeurd was! Jammer dat we daar geen foto van hebben...

’s Avonds hebben we naar The Constant Gardener gekeken. Althans Kristien en Alexander hebben ernaar gekeken, ik ben na tien minuten in slaap gevallen en ben uiteindelijk maar in bed gekropen.

Zondag 9 juli: rocken in de mis

Eerst en vooral: een gelukkige verjaardag aan mijn liefste collega Luc! Drie dikke zoenen en driewerf hoera!

In de voormiddag zijn we voor de eerste keer sinds onze aankomst in de mis geraakt. Kristien gaat elke zondag naar de Plett Community Church, dus we moesten zeker ‘ns een keer meegaan. Het leuke aan de Plett Community Church is dat alle kleuren er door elkaar zitten: blank, zwart en coloured. Eigenlijk is dat best wel uitzonderlijk.
Het eerste half uur van de mis was heel leuk: het is dan heel de tijd zingen en klappen en zwaaien met de armen. Op het podium stond zelfs een hele band, met basgitaren, drumstel, keyboards, etc. En echt iedereen zingt mee! Zelfs wij konden af en toe een stukje meezingen, want de tekst werd op een groot scherm geprojecteerd. Het volgende uur was wel minder swingend: het is dan heel de tijd bijbelstudie. Gelukkig kon de pastoor het nogal uitleggen en maakte hij tussendoor af en toe zelfs een grapje. Volgende week gaan we proberen naar de mis in Kwanokuthula te gaan, dat is een typisch zwarte mis en ook heel speciaal om eens mee te maken.

Zondagnamiddag hebben we Kristien naar George gebracht. Zij moet voor haar werk een maand lang terug naar België. Van George ging ze met een binnenlandse vlucht naar Kaapstad en dan van daaruit naar Europa. Op de terugweg zijn we even in Knysna gestopt, maar veel was er niet te beleven, want alles is hier dicht op zondagnamiddag.

Toen we terugkwamen, was Umzi superverdrietig. Hij had het al van zaterdag door dat er iets stond te gebeuren en vlak voor we vertrokken naar George, is hij ostentatief voor de deur gaan liggen, zodat die niet meer openging. Toen we ’s avonds terugkwamen zonder Kristien, heeft hij een hele tijd staan janken aan het hek en weigerde hij om nog te eten.

Maandag 10 juli: joggen tijdens de zonsopgang

Maandagochtend zijn we voor het eerst gaan joggen aan het strand. Kristien had die gewoonte al langer: zij ging elke ochtend met Umzi en een paar van de bouwers lopen, dus nu was het aan ons om dit ritueel verder te zetten. In het begin vond ik het maar niks, het idee om zo vroeg te moeten opstaan, maar eigenlijk is het wel de moeite: de zonsopgang is prachtig!

Maandagmiddag hebben we de auto van Lode en Barbara eindelijk verkocht. Wie onze verslagen nauwgezet leest, weet al dat dit de vorige vrijwilligers waren en dat zij een auto hadden gekocht waar ze heel veel pech mee hebben gehad. Een paar weken voor hun vertrek hebben ze een briefje “te koop” op de achterruit gehangen, maar tot vorige week met weinig resultaat. Kristien had de verkoop al op zich genomen na hun vertrek, en nu is hij dus eindelijk verkocht! Oef!

In de Fiske Hall heeft Alexander zijn werkvolk verder laten werken aan de plafonds, terwijl Steven en zijn mannen die dag beton hebben gegoten tussen het oude en het nieuwe gebouw (dit wordt later een overdekte gang).

’s Avonds zijn we even naar de B&B van de bouwers geweest. Gezellige boel daar. Ze waren aan het risken, maar als je dat met zoveel speelt, heb je ondertussen gelukkig genoeg tijd om wat te kletsen. Erg laat hebben we het niet gemaakt, want nu we elke ochtend zo vroeg moeten opstaan...!

Dinsdag 11 juli: de laatste huisbezoeken

Gisterenvoormiddag heb ik een artikeltje geschreven voor in het plaatselijke krantje, de What’s New. Op die manier weet heel Plett hoever we staan met ons project en bovendien heeft iedereen zo nog eens onze naam gehoord.

In de namiddag heb ik samen met Lindelwa (onze manager) de laatste huisbezoeken gedaan. We moesten nog drie bezoeken doen in New Horizons, aan Tiaan, Jason en Garth. De mama van Jason sprak amper Engels, dus ik heb bijna heel mijn huisbezoek in het Afrikaans moeten doen. Verschrikkelijk. Ik vind Afrikaans verstaan precies toch makkelijker dan Afrikaans spreken. Het accent is zo anders dan bij ons, dat de woorden soms helemaal anders uitgesproken worden. ’n Bepaald moment keek de mama van Jason mij aan en zei: ”Ek verstâ jou lekker nie”.

Nu moeten we eigenlijk nog één huisbezoek doen, maar dat gaat Lindelwa alleen doen, omdat de moeder van dit kindje pas laat terug is van haar werk en Lindelwa toch vlak bij haar woont. En dan kunnen we beginnen met het selecteren van de kindjes. In het begin gaan we met maximum tien kindjes starten, zodat we geleidelijk aan kunnen groeien. Maar de selectie gaat nog heel moeilijk worden: ik zou al die kindjes wel een kans willen geven en ik weet nu al dat ik een hoop ouders ga teleurstellen als ik moet gaan vertellen dat hun kindje er (voorlopig) niet bij is. Maar er is niets aan te doen...

’s Avonds heb ik geskyped met papa, mama, Koen en Birgit. ’t Was leuk om iedereen nog eens te horen, maar eigenlijk leek het helemaal niet alsof wij al bijna een maand weg zijn. Zo mailen en een dagboek op een weblog bijhouden doet toch veel. De afstand lijkt nu helemaal niet zo groot, dus heimwee heb ik ook nog niet gehad. Gelukkig maar! En ik heb mijn moppie hier toch ook bij me he...

Na het skypen hebben Alexander en ik nog "om ter hoogst gespeeld". Ik ging er helemaal in op, maar Alexander heeft het opgegeven, toen hij zag dat het spel echt eindeloos is... Boehoe!

Woensdag 12 juli: hoera, ik ben ben bij met mijn dagboek!

Vandaag heb ik weer quasi heel de dag op de computer gewerkt. ’s Ochtends had ik heel even afgesproken met Tessa van APD, die de papieren voor de bankrekening van Die Sterreweg kwam tekenen. Daarna heb ik de minutes van het verslag van de ManCom-vergadering verbeterd en de constitutie aangepast. Op de werf was het vandaag rustiger, zodat Alexander de bouwers vannamiddag vrijaf heeft gegeven. Zij zijn dan gaan bungeespringen. De sprong vanaf de brug boven de Bloukrans Rivier is de langste bungee-sprong ter wereld. David, Daan en Sven hebben gesprongen; de rest stond erbij (en huiverde allicht).

En dan zijn we aangekomen bij nu... Hoera, ik ben weer bij met mijn typwerk! Tot de volgende keer maar weer!

Dikke zoen van ons alletwee