over Honda's, de selectie van de kindjes, geknapte kabels en linefish: update 17 t/m 21 juli

Dag lieve fans!

Het is weeral meer dan een week geleden dat ik nog wat op de website heb getypt, dus ik sta behoorlijk wat schrijfwerk achter. En jullie elke dag maar komen piepen of er nog niks nieuws te lezen valt! Binnenkort zijn we al onze trouwe lezers kwijt! Maar ja, dan moeten jullie ons maar wat meer aanmoedigen he!

Maandag 17 juli: Knysna

Maandag hebben we een hele dag in Knysna gezeten (om te werken uiteraard!). Alexander had de bouwploeg ’s morgens vroeg afgezet aan de Fiske Hall en uitgelegd wat er moest gebeuren, dus zij konden nu wel even verder zonder hun “baas”. Hihi, zo had ik mijn lief nog eens dicht bij mij overdag!

We hadden heel wat dingen te doen in Knysna: om te beginnen hadden we een afspraak met een verzekeringsmakelaar. Die Sterreweg is nu (bijna, de papieren zijn nog niet helemaal in orde) verzekerd voor public liability en fire and storm damage. (Lap, ik begin het al moeilijk te krijgen om deze termen naar het Nederlands te vertalen... Binnenkort spreek ik alleen nog maar Engels en Afrikaans!) Ik had gehoopt dat ik ons personeel ook had kunnen verzekeren in geval van ziekte en ongevallen op het werk, maar blijkbaar is dat iets voor het Department of Labour.

Op ons volgend adres, het traffic kantoor, hadden we geen succes: in Plett hadden ze ons naar Knysna doorverwezen voor de aanvraag van een PDP (professional drivers permit, dit is nodig om met de kindjes te mogen rondrijden als het centrum open is), maar helaas is het als buitenlander quasi onhaalbaar om deze permit te krijgen. Je moet eerst burger van Zuid-Afrika worden, dan een Afrikaans rijbewijs aanvragen, nog vanalles regelen met de Belgische ambassade en dan nog een hele poos wachten voor je je PDP krijgt. En natuurlijk hangt aan elke actie nog een prijskaartje vast... Dus we zijn zonder PDP naar huis gegaan.

Volgende halte was Toyota Knysna. Hier moesten we met de Venture zijn, omdat de vorige eigenares van de auto het verwarmingselement eruit had laten halen (?!). Blijkbaar was het te duur als haar personeel met de verwarming aan reed, dus liet ze de boel maar wegnemen. Maar voor de kindjes lijkt het ons beter om toch verwarming te hebben in de winter. Want 's morgens vroeg kan het hier echt nog heel koud zijn...

Rond de middag zijn we gaan kijken in Knysna Cars. We hadden er vorige week, toen we Kristien naar de luchthaven in George gingen brengen, een Toyota te koop zien staan, die ons wel aanstond. Helaas, de Toyota was al gaan vliegen... Maar we hadden ook een mooie Honda Ballade zien staan van 1997, die er nog heel goed uitzag. En na de testrit was het helemaal beslist: deze auto zou de onze worden!

Even voor de duidelijkheid: de Beetle waarover altijd sprake is al jaar en dag HET vzw-autootje. In de tijd van Golden Girls was dit al het geval, en nu is dat nog steeds zo. Marjan reed er indertijd mee rond, daarna Lode, Barbara, Karen en Jeroen, en nu is het onze beurt.
De Venture die we onlangs gekocht hebben, is ook een vzw-auto, dus dat was geen persoonlijke aankoop. We vervoeren er momenteel de bouwploegen mee, maar eigenlijk is hij aangekocht om er over een dikke maand de kindjes mee rond te rijden.
En de Honda, die is dus wel van ons, van Alexander en mij. We hadden eens uitgerekend wat het ons zou kosten om een maand lang een auto te huren (de laatste maand van ons verblijf gaan we rondreizen) en dat zou op een goede 30.000 oude Belgische franken komen! Dat is wel heel veel, dus we begonnen steeds meer te overwegen om zelf een auto te kopen, die we op het einde van onze reis dan zouden doorverkopen. Bovendien zouden we die auto ook kunnen gebruiken om nu al kleine dagtrips of weekenduitstapjes te maken. Op termijn zou ons dat een pak geld uitsparen. Op voorwaarde dat we er niet zoveel pech mee hebben als Lode, Babs, Karen en Jeroen met hun auto(‘s). Zij hebben er zoveel last mee gehad, dat wij er nu maar voor opteren om een iets duurdere, maar wel betrouwbare auto te kopen. Dan lopen we tenminste niet het risico ergens in de Kalahari-woestijn te stranden en te sterven van de dorst!

Na onze aankoop zijn we snel een hapje gaan eten. Alexander ontdekte een vegetarische boboti, die helemaal niet moest onderdoen voor de versie-met-vlees. Voor wie niet weet wat boboti is: ik zal Alexander eens overtuigen om het recept op de site te plaatsen, kwestie van ook nog eens een nieuw stukje te hebben in onze rubriek “voor de geïnteresseerden...”.

’s Namiddags zijn we nog even naar Waltons geweest, dat is een winkel met allerlei bureaumaterialen, gaande van balpennen tot meubels. We hoopten er een megadeal te doen (lees: gratis gerief te krijgen), maar de winkelverantwoordelijke was er niet. We hebben ondertussen een mail met onze funding letter naar hem doorgestuurd, maar voorlopig wachten we nog op antwoord. Later in de namiddag, toen de Venture weer verwarming had en we hem weer mochten meenemen, zijn we er mee naar de inspectie gereden. Dat moesten we nog doen om de autoverzekering helemaal in orde te brengen.

Tot zover ons dagje Knysna. Wat we ’s avonds gedaan hebben weet ik niet meer. Vermoedelijk zijn we gewoon thuis gebleven en hebben we wat getypt. De laatste week hebben we immers niet veel anders gedaan ’s avonds: zoveel werk is er momenteel! Onze huisgenoot Mbulelo denkt vast dat we een stel computernerds zijn!

Dinsdag 18 juli: we starten met de selectie van de kindjes!

Dinsdagvoormiddag hebben Lindelwa en ik een eerste selectie van de kindjes gemaakt. Het was echt niet gemakkelijk: het liefst van al zouden we elk kind een kans willen geven, maar dat kan helaas niet. We gaan de groep opsplitsen in twee kleinere groepjes, op basis van het mentale niveau van de kinderen. We hebben ooit gedacht om ze per leeftijd op te splitsen, maar in andere dagcentra doen ze het meestal ook volgens mental level. Voorlopig hebben we zeven kindjes geselecteerd.

’s Middags had ik met Ruben afgesproken, de jongen die de auto van Lode en Barbara heeft gekocht. Hij had nog extra papieren nodig, maar dat was niet de enige reden waarom hij mij wou zien. Hij was toch niet zo tevreden over de auto en er scheelde hier en daar wat aan, dus hij wou eigenlijk vooral geld van mij. Ik heb zeker een half uur met hem en zijn broer staan praten, en ik heb met handen en voeten moeten uitleggen dat het niet mijn auto was en dat ik dan ook niet bereid was om hen geld te geven. Volgens hen was het echter niet relevant, of de auto van mij was of niet: ik moest hen maar geld geven om hen uit de nood te helpen... Mooi niet dus! Maar wat verwacht hij ook, dat hij voor dat beetje geld dat hij betaald heeft een deftige auto krijgt? Anderzijds had ik ook wel medelijden met hem, want ik wist op voorhand dat hij niet zo’n goede deal deed, zelfs al betaalde hij er niet veel voor. Die jongen was duidelijk wanhopig op zoek naar een auto, maar ik denk niet dat hij wist dat hij voor dat bedrag niet veel deftigs zou kunnen kopen... Maar ach, er waren andere geïnteresseerden die de auto zelfs voor 2500 rand meer wilden kopen, dus als hij echt niet tevreden is, moet hij hem maar weer doorverkopen. Wie weet wint hij er dan nog wat op!

In de namiddag heb ik het verslag gemaakt over onze trip naar Knysna de dag voordien. In de Fiske Hall werd er ondertussen ijverig verdergewerkt aan de rekken voor de store rooms, en de mannen van Steven plaasterden de laatste buitenmuren van de nieuwbouw.

’s Avonds heb ik tekstjes getypt voor op onze website, terwijl Alexander zich bezig hield met de afscheidscadeaus/aandenkens voor onze bouwordevrijwilligers. Ik ga hier niet verklappen wat zij gekregen hebben, want dan is de lol er af voor de volgende ploegen – in de veronderstelling dat we voor hen hetzelfde zouden doen uiteraard! Maar dan moeten ze wel even ijverig en leuk zijn als de eerste ploeg! Anders sturen we ze met lege handen naar huis! (Kwestie van de druk wat op te voeren he!)

Woensdag 19 juli: de Beetle = schijndood

In de Fiske Hall ging het getimmer aan de rekken gewoon voort op woensdag. Ik werkte ondertussen thuis aan de boekhouding en berekende het kilometergebruik van de Beetle de afgelopen maanden. ’s Namiddags had ik afgesproken met Lindelwa om een aantal huisbezoeken te doen in The Crags (een sloppenwijk die hoort bij Plett, maar die er wel een twintigtal minuten rijden vandaan is). Ik had beloofd dat iemand van de bouwploeg mee op huisbezoek mocht, dus ik passeerde eerst even op onze werf. Toen ik thuis vertrok, deed de Beetle al een beetje vreemd en toen ik aan de Fiske Hall wilde wegrijden, was het helemaal om zeep. Alexander merkte dat de kabel van de gaspedaal doorgeknapt was en dat het dus vrij onmogelijk was om nog te rijden. Gelukkig dat de Venture er nog was: nu kon hij rap naar de stad om een nieuwe kabel. De kabel ging er helaas niet zo vlot in als gehoopt. Alexander ontpopte zich dan maar tot een echte mechanieker en schoof onder de auto om de boel te fiksen. Wat een vent, wat een vent!

Mijn huisbezoeken heb ik helaas wel moeten afbellen, want hoe mans hij ook is, die vent van mij, het duurde wel even! ’s Avonds heeft Alexander een heerlijke vegetarische boboti gemaakt, geïnspireerd door de boboti die hij maandag in Knysna had gegeten. Ik heb er geen idee meer van wat ik ondertussen gedaan heb, maar het zal ongetwijfeld wel heel belangrijk geweest zijn!

Donderdag 20 juli: op zoek naar de speld in de hooiberg

Donderdag had ik drie afspraken: de eerste was ’s ochtends om negen uur, met Letie Nqolo, de social worker van Plettenberg. Nu de eerste kindjes geselecteerd zijn, wilden we onze keuze voorleggen aan haar, omdat zij verschillende van deze kindjes persoonlijk kent en weet waar we met ons dagcentrum naar toe willen. Gelukkig vond ze onze selectie prima!

Om elf uur had ik mijn volgende afspraak: met Suzy Lubner van de Sabrina Love Foundation. We hadden aan de Fiske Hall afgesproken om de kleuren van de muurverf te kiezen. Alexander was ’s ochtends naar PennyPinchers gegaan om ongeveer alle kaartjes met kleuren uit de fichenbak mee te nemen (dat zijn er denk ik meer dan honderd, met op ieder kaartje zes verschillende kleurtinten!), dus we hadden keuze genoeg. En dit hebben we gekozen: fris groen voor in de klaslokalen, geel voor in de office van Lindelwa en voor de vergaderruimte, iets purperachtig voor de keuken, roze (uiteraard moest er iets roze zijn, met Suzy erbij) voor de ziekenkamer en al de rest creamy white. Het klinkt misschien allemaal niet zo mooi, maar ik denk dat het er prachtig gaat uitzien, zelfs het roze! Ah ja, dit had ik nog niet vermeld: we krijgen bijna al onze verf voor niets! We hebben een firma gevonden die ons 31 emmers van 5 liter geeft. De kleur mogen we zelf kiezen en de boel wordt aan onze voordeur afgezet! En voor in de kleine ruimtes hebben we ergens anders trouwens ook gratis tegels gekregen!

Terwijl Alexander, Suzy en ik kleuren aan het kiezen waren, stond een deel van de bouwploeg in de tuin te schuppen. Alexander had hen de opdracht gegeven om een buis van de waterafvoer te zoeken, om er later de nieuwe afvoer in te laten uitkomen. Helaas kon hij hen niet precies zeggen waar en hoe diep die buis lag! Ocharme! Eigenlijk was het echt onbegonnen werk, zo in het wilde weg wat beginnen graven. Door logisch te redeneren had Alexander er wel een vermoeden van waar die buis ongeveer moest liggen, maar dan nog! Er zijn leukere werkjes dan dat! Vraag maar aan David!

In de namiddag had ik afgesproken met Sr Samuel. Zij is het hoofd van de Plett Clinic en zij staat ons geregeld bij in raad en daad. Ik wou onze selectie ook eens aan haar tonen, omdat zij misschien nog wat aanvullingen kon geven. Maar ook zij vond de selectie prima! Hoera! Nu hebben we al een gebouw, personeel en kinderen. We zijn er bijna klaar voor!

’s Avonds hadden Alexander en ik gereserveerd in Emily’s, een restaurantje in Plett dat Lode en Barbara ons hadden aangeraden. We vonden dat het nog eens tijd was om iets met z’n tweetjes te doen (iets anders dan ’s avonds alletwee zitten typen), dus toen ik deze advertentie in de What’s New zag staan hebben we onmiddellijk een tafel vastgelegd.

En de avond was perfect! Wat wilt een mens immers nog meer, als hij eten, wijn en liefde heeft? Het driegangenmenu was o-v-e-r-heerlijk en hoewel de vegetarische boboti van Alexander ook heel erg lekker was, was dit toch wel van het lekkerste dat ik de laatste jaren nog gegeten had. Wie binnenkort naar een viswinkel gaat, vraag zeker naar linefish, want dat is heerlijk!

Vrijdag 21 juli: de braai valt in het water

Vrijdag hebben Alexander en ik de Beetle naar de garage gebracht voor een grondig onderhoud, om te voorkomen dat er in de toekomst nog kabeltjes zouden afknappen... We wilden ook in de bank ook geld afhalen om onze Honda te gaan betalen, maar helaas kon geen enkele bank onze Belgische kaarten lezen. En een overschrijving ging ook niet... Alexander en ik zijn nu dus gedoemd om elke dag naar de bankautomaat buiten te gaan om er het maximumbedrag af te halen. En helaas heeft Alexander ook een weeklimiet op zijn kaart staan, zodat het nu nog tot 31 juli zal duren voor we al het geld hebben kunnen afhalen! Ahoe seg! En we hadden er nog zo naar uit gekeken om dit weekend met onze eigen auto te kunnen rondrijden... Dat zal dus voor later zijn.

In de namiddag zijn vier vrijwilligers van de bouwploeg thuis komen knutselen. Ik had een paar dagen voordien al een ontwerpje gemaakt voor de uitnodigingen voor de opening van Die Sterreweg, en daarvoor moest er een hoop geknipt en geplakt worden. Ik wil aan elke uitnodiging immers een koordje hangen met daaraan de vier verschillende sterretjes van ons logo. Als de boel klaar is, zal ik er een foto van trekken en die op de website plaatsen...

’s Avonds had de bouwploeg ons uitgenodigd voor een braai in hun guesthouse. Helaas begon het tegen een uur of vier te stortregenen en was het dus geen weer om buiten rond het vuur te zitten. Vorige week hadden ze ook al een braai willen geven en moeten afzeggen door het slechte weer, dus deze keer hebben ze de boel maar in de pan gebakken. Het was heel lekker en heel gezellig, ook al was het dan geen braai... De bouwers hadden ook de vijf nieuwe vrijwilligers van Born in Africa uitgenodigd, dus het was een echte Vlaamse bedoening. Of toch niet, want er is ook één Nederlands meisje bij de BIA-vrijwilligers.