over de president, levensverhalen en natte kayakkers: update 15 t/m 16 juli

Zaterdag 15 juli: de vice president is in Plett!

Zaterdagvoormiddag hebben Alexander en ik een lange strandwandeling gemaakt met Umzi. Hij begint echt steeds beter te luisteren, al heeft hij op het strand af en toe nog zijn kuren. Zeker als er andere honden in de buurt zijn! Dan wordt hij helemaal dol en snelt hij erop af. De mensen hebben soms wel schrik dat hun kleine lieve keffer iets zal overkomen (“My dog is very old and he already had a heart attack!”), maar Umzi doet echt geen vlieg kwaad. Hij is dol op mensen en andere honden! Hij houdt zelfs van katten! En zolang hij niet op mensen hun benen plast, ben ik allang tevreden! Laat hem dan maar achter andere honden aan crossen.

Na de wandeling zijn we snel boodschappen gaan doen in de Pick ’n Pay. Niets bijzonders, hier in Afrika moeten we immers ook gewoon eten en naar de winkel gaan om inkopen te doen... Lekker huiselijk!

In de namiddag (na te lunchen op ons eigen terras in het zonnetje!) hebben we zes vrijwilligers van de bouworde opgehaald. De andere vier waren op tweedaagse: een heuse kayaktocht, met overnachting in een hut waar je enkel per kayak kan geraken. De weersvoorspellingen voor het weekend waren niet echt hoopgevend, dus uiteindelijk durfden maar vier van hen de uitdaging aan. En natuurlijk was het zaterdag stralend weer en had de rest spijt dat ze niet waren meegegaan! (Gelukkig was het zondag slecht weer.)

Wij hebben de overige zes dan maar meegenomen naar Kwanokuthula. Er kwam dit weekend immers een presidentsafvaardiging naar Plett en in Kwano was er op zaterdagnamiddag een heus debat met het volk. Lindelwa had gezegd dat er ook muziek en optredens zouden zijn, dus we dachten dat het wel leuk kon zijn om er eens te gaan kijken. Bovendien zouden we Die Sterreweg er ook nog wat kunnen promoten...

Toen we toekwamen op het sportstadion leek het net een festivalletje: aan de inkom waren er metaaldetectors en overal stonden witte tenten opgesteld. In de grote tent zat al een paar duizend man klaar voor het debat met de vicepresident, maar muziek en optredens waren er niet te bespeuren. We hebben een uur lang in de tent gewacht, en toen hebben we maar beslist om iets anders te gaan doen. Het debat was nog steeds niet begonnen (het was weer Afrikaanse tijd) en echt relevant leek het ook niet te zijn voor ons. Dus we zijn maar vertrokken en naar Global Village gereden (cf 25 juni), dan hadden die van de bouworde dat ook eens gezien. Onderweg kwamen we Audrey, een goede vriendin van Kristien, tegen en omdat ze toch niks anders om handen had, ging ze maar in op ons voorstel om ons te vergezellen. In Global Village hebben we ons aan een tafel op een piepklein eilandje geïnstalleerd. Vorige keer merkten we al dat de chocomelk en de cappucino er niet te pruimen zijn, maar hetzelfde geldt voor de milkshakes. Volgende keer vraag ik gewoon een bruiswater, dat lijkt me nog het veiligst!

’s Avonds hadden we kaarten besteld voor een benefietvoorstelling van een bekende Afrikaanse toneelspeler: Patrick Maynardt. De opbrengst ervan ging naar een lagere school in Kurland. Het toneel werd opgevoerd in het Barnyard Theatre, een theater in een oude schuur, waar het de gewoonte is dat de mensen er eerst hun eigen meegebrachte maaltijd eten. Toen we er toekwamen, was er net een stroompanne, dus heel de schuur werd verlicht met kaarsjes en olielampen. Zo gezellig! We vonden het zelfs al bijna jammer toen er terug elektriciteit was. Maar voor de voorstelling zelf was dat natuurlijk beter. Het toneelstuk was eigenlijk het levensverhaal van de acteur, maar aangezien dat echt een geboren verteller was, was het geen minuut saai. In het begin had ik regelmatig moeite om te volgen, temeer omdat hij de clue van zijn mopjes of verhaaltjes nogal eens in het Afrikaans vertelde. Ik had soms al last met de snelheid van zijn Engels, maar Afrikaans op dat tempo volgen is nog moeilijker. Gelukkig ging het na een poos heel wat beter, en hebben we echt van de voorstelling genoten. En dat nog wel voor het goede doel!

(Een andere man heeft ook heel erg genoten, maar minder van de voorstelling en meer van zichzelf... Meer wil ik er niet over kwijt, maar de dames van de bouworde kunnen er in geuren en kleuren over vertellen. Nieuwsgierigen wenden zich maar tot hen. Ik ben alleszins blij dat ik het niet heb moeten meemaken!)

Zondag 16 juli: geen rust op de zevende dag

Zondagvoormiddag hadden we beloofd om samen met die van de bouworde (althans met de zes die niet waren gaan kayakken) naar de mis te gaan. Eerst waren we van plan om naar de mis in Kwanokuthula te gaan, maar Audrey had ons en de rest er gisteren van overtuigd om toch maar naar de Plett Community Church te gaan. Geen probleem, want dat is zeker ook de moeite. Het eerste half uur was het weer vollenbak meezingen en klappen met het groepje vooraan, het tweede deel was het weer bijbelstudie. Ikzelf ben meer voorstander van het eerste gedeelte, maar deel twee hoort er nu eenmaal bij. De bouwers waren ook best enthousiast, want na de mis kochten ze zelfs een CD. En ik denk dat wij die van Audrey ook een keer gaan lenen (en kopiëren, maar dat mag eigenlijk niet, dus ik hou het voor de website maar op lenen...). In de namiddag zijn we nog even naar het strand geweest met Umzi, want omdat het zondag was, wilden we toch een klein beetje langer slapen dan doorheen de week.

Toen we van het strand terug naar huis reden, kwamen we de “dappere kayakkers” toevallig tegen. Hun boottocht zat erop en ze waren onderweg naar huis (en naar een lange, warme douche). Omdat ze er helemaal verkleumd uitzagen, hebben we ze maar snel een lift gegeven. Zaterdagnacht was het heel koud geweest en zondag was het slecht en nat weer, maar ze zeiden dat het toch echt wel de moeite was geweest. Dat moeten we dus ook nog eens doen! (Niks voor jou, mama?)

Voor de rest hebben we de ganse zondagnamiddag en -avond gewerkt. Na onze sponsorjacht vrijdag was het hoogtijd om onze funding letter wat aan te passen (te updaten) en door te sturen naar al de mensen en bedrijven die we toen bezocht hadden.