over vieze beestjes, de letters van het alfabet en lege tanken: update 26 t/m 30 juli

Woensdag 26 juli: braai

Leen en Mieke zaten woensdag nog steeds in Addo National Park, dus Alexander, Umzi en ik hadden het rijk voor ons alleen. In de voormiddag kregen we telefoon van garagist Edwin dat we de Beetle mochten komen halen. Die hadden we vóór het weekend naar de garage gebracht voor een groot onderhoud, om ongemakken als overgeknapte gaskabels in de toekomst te vermijden. Toen ik met de Beetle terug naar huis reed (Alexander reed achter mij aan met de Venture), wou ik net de laatste bocht naar onze straat nemen. Dat is een heel steil stukje bergop, vlak na een heel scherpe bocht, dus je moet er altijd redelijk wat vaart minderen. Maar ik verloor zoveel vaart dat ik uiteindelijk zelfs bijna achteruit de berg af bolde. Gelukkig dat Alexander de boel tijdig “in de mot” had en genoeg afstand hield, anders zaten onze twee vzw-mobielen knal op elkaar! Na wisselen van stuur bleek dat de Beetle zonder benzine zat… Lap, weeral! Nog maar enkele dagen geleden hadden we hetzelfde probleem met de Venture, op exact hetzelfde plekje. Er zat maar één ding op: bergaf naar beneden bollen, op de pechstrook, tot aan het tankstation onderaan de berg. En we hadden wonderwel weer geluk en geraakten er net, zonder te moeten remmen bij het afdraaien. Want één tegenligger op dat moment, en we hadden kunnen duwen. Oef, eind goed, al goed! (Dachten we…)

Voor de rest was het een heel gewone werkdag: Alexander heeft zijn bouwwerkzaamheden voorbereid en de fundingraisingdossiers bijgewerkt, en heb ik op de andere pc mijn werk gedaan. Wat dat juist was, weet ik al niet meer. Ik zou dat beter eens opschrijven telkens! Maar vermoedelijk zal het wel iets met de selectie van de kindjes te maken gehad hebben, want dat was en is nu nog steeds mijn hoofdbezigheid.

’s Namiddags hebben we nog samengezeten met Pam Porter, de eigenares van de B&B waar de eerste bouwploeg zat. Ze had het wat moeilijk met de rommel die ze in haar huis hadden gemaakt, maar gelukkig zag ze zelf ook in dat dat het logische gevolg is van tien mensen die samenwonen in één huis… Dus de volgende ploeg mag gelukkig ook nog genieten van haar gastvrijheid! Hoera! Ze zullen het wel met een kamer minder moeten doen en beter moeten opruimen, want de derde kamer gaat ze aan gewone gasten verhuren. Dus jullie hebben het gehoord, mannekes: kuisen, opruimen en braaf zijn, is de boodschap!

’s Avonds kwamen Leen en Mieke terug van hun tweedaags avontuur in Addo Elephant Park. Leen had het linksrijden met glans doorstaan en ze hadden een heel leuke tijd in Addo. Leen kwam zelfs met een hoedje terug! En ze had nog zo zitten lachen met de hoed van Alexander. Het wordt zowaar nog een nieuwe trend, die hoeden. Ik zou mij beter ook maar een aanschaffen, wil ik mee blijven met de tijd.

Alexander en ik waren eerder op de dag braai-ingrediënten gaan kopen, dus ’s avonds hebben we met z’n vieren een kleine braai gedaan. Je kunt toch niet in Zuid-Afrika geweest zijn en geen enkele keer gebraaid hebben he! Oorspronkelijk was het de bedoeling dat Mbulelo en zijn vrienden ook zouden afkomen, maar uiteindelijk is dat allemaal een beetje misgelopen. Maar soit, wij hebben ons die avond alvast heel goed geamuseerd!

Donderdag 27 juli: het begin van het einde

Donderdagvoormiddag hadden Lindelwa en ik een vergadering in Maggie’s Teagarden, met alle NGO’s en social workers uit de omgeving (een “Welfare Coordinating Meeting”). Belangrijk volk dus. Aanvankelijk zou ik er met de Beetle naar toe gaan, maar daar heeft de Beetle dus een stokje voor gestoken. Het “eind goed, al goed”-verhaal van woensdag moest natuurlijk nog een staartje krijgen. Toen Alexander de Beetle startte, bleek de tank plots opnieuw leeg te zijn. En dat vonden we toch een beetje snel, aangezien we er de dag voordien 20 liter in hadden laten kappen. De geur die rond de auto hing, loog er niet om: er was een probleempje… Edwin moest tijdens het groot onderhoud toch ergens iets over het hoofd gezien hebben. En inderdaad, toen Edwin later op de dag kwam kijken, bleek er ergens een buisje doorgekrakt te zijn. Gelukkig was het niet al te moeilijk om dat te repareren en een grote kost was het al helemaal niet (Edwin deed het voor niets), maar volgens ons was dit wel het begin van het einde. Het einde van een lang Beetle-tijdperk… Maar voorlopig rijden we er nog mee rond en zijn we gelukkig. Maar de vraag is hoe lang dit nog zal duren?

Leen en Mieke zaten ondertussen op zee, in een boot van Ocean Blue, in de hoop dolfijnen en wasvissen te spotten. De wasvissen hebben ze gezien, maar de dolfijnen hadden blijkbaar geen zin om uit het water te komen. Jammer, want eigenlijk is dat wel het leukst… Dolfijnen kunnen namelijk met een hele bende naast de boot op zwemmen en voortdurend uit het water springen. En nog jammerder was dat Leen er zeeziek van werd en voor de rest van de dag uitgeteld was. Maar de vegetarische boboti die Alexander ’s avonds maakte, kon haar gelukkig wel bekoren. Na dit culinaire hoogstandje zijn we met z’n vieren in de zetel geploft en hebben we de eerste vier afleveringen van Lost gekeken. Spannend! Dat vraagt om meer!

Vrijdag 28 juli: Umzi en zijn teken

Vandaag zouden we normaal gezien met Leen en Mieke op kayak-tweedaagse vertrekken. We hadden al regelmatig in het weekend en ’s avonds overuren gemaakt, dus een extra dagje weekend moest er voor een keer wel af kunnen. En mijn vriendinnekes zijn ook niet iedere week hier in Plett he!

Helaas, Umzi gooide roet in het eten: we hadden de afgelopen dagen verschillende teken op hem gevonden, en we vreesden dus dat er wel eens een besmet exemplaar bij kon zitten. Donderdag was Umzi al vreselijk tam, maar vrijdag bewoog hij zelfs nog maar amper. En eten deed hij nog minder. Onze kayak-tweedaagse viel dus in het water, en in de plaats daarvan zaten we een hele tijd bij de dierenarts. De bloedtest wees uit dat het inderdaad om de ziekte van Lyme ging, maar gelukkig gaf de injectie al snel resultaat en was Umzi enkele uren later weer op de been. En zaterdag was hij weer helemaal de oude!

’s Namiddags heb ik een funding proposal gemaakt voor de meubels en de spulletjes die we in de klaslokalen nodig zullen hebben. We hopen er de FNB-bank mee te kunnen strikken… Nadien hebben we met Mieke en Leen een bezoekje aan de Fiske Hall gebracht, wat hen meteen tot de eersten uit onze achterban maakt die het project met hun eigen ogen hebben kunnen aanschouwen! Zij het zonder de kindjes erin dan…

In de voormiddag hadden we hen trouwens laten meedraaien in de crêche in Qolweni, waar de vorige week ook telkens twee vrijwilligers van de bouwploeg gingen helpen. Op die manier konden Leen en Mieke het township-leven ook eens van binnenuit leren kennen, want er gewoon eens een kijkje gaan nemen en doorrijden, is toch iets anders dan er effectief in werken en leven. En ik denk dat het voor hen wel een leuke en leerrijke ervaring was…

’s Avonds hebben we ons tegoed gedaan aan een heerlijk stukje verse vis, uit Robberg Seafoods ("red snapper"). Kwestie van een waarschijnlijk grote sponsor ook wat te sponsoren!

Zaterdag 29 juli: nu dan toch… kayak!

Umzi was weer een stuk beter, dus het was weer veilig om hem een halve dag alleen te laten. Het leek dan ook vanzelfsprekend om alsnog de Keurboomsrivier op te trekken met een kayak, zij het voor één dag en niet voor een tweedaagse. De kayaktocht was echt heel leuk. Het eerste uur stond er een felle wind op kop, dus het was fameus roeien. Na tien minuten hadden Leen en ik al kramp in onze armen, maar gelukkig hielp het zingen uit volle borst ons vooruit. En Alexander hielp Mieke vooruit… Na een uur ging de wind liggen en kwam de zon te voorschijn, dus vanaf toen gléden we echt door het water. Heerlijk. Er was amper een levende ziel te bespeuren: het was muisstil en het enige dat we hoorden was ons eigen geplons en het gekwetter van de vogeltjes… Het leven kan toch mooi zijn! Leens fantasie sloeg er helemaal door op hol en zij slaagde er zelfs in om zomaar eventjes tien verschillende voetafdrukken in het strand te maken! Mieke leerde ons hoe je door met je ellebogen tegen elkaar het alfabet in de lucht te schrijven, je bovenlichaam fit houdt en Alexander legde alles vast op foto. En ik? … Ik gedroeg mij uiteraard voorbeeldig (en bezorgde Leen een blauwe plek bij het kemphanengevecht)!

Toen we terug thuis kwamen, was dame Fortuna ons helaas minder gunstig gezind: Umzi was immers verdwenen! Het was al de zesde keer dat hij het op een lopen had gezet sinds Kristien weg is en tot nu toe hadden we altijd geluk gehad dat hij zelf aan de poort op ons zat te wachten, dat de buren hem vonden, of dat we hem zelf op straat tegen het lijf liepen. Maar deze keer was hij dus echt weg! Ik was helemaal in paniek: we hadden al twee uur rondgereden om hem te zoeken en we hadden nog steeds geen spoor van hem. Ten einde raad belde ik Kristien op in België en zij raadde ons aan om eens te horen bij Animal Welfare. En inderdaad, daar zat onze held rustig op ons te wachten. De man van Animal Welfare kon er uiteraard niet mee lachen, dat hij Umzi op de grote baan had aangetroffen, dus hij raadde ons aan (lees: verplichtte ons) om toch iets aan de omheining doen. Umzi heeft blijkbaar recent ontdekt dat hij gaten onder de prikkeldraad kan graven en dat is nu zijn nieuwste hobby. Maar die is hem wel zuur komen te staan, want nu houden we hem voortdurend aan de voorkant van het huis. Gedaan met de pret! Maar wat een opluchting dat we hem terug hadden! Ik was zo bang dat hij ’s avonds in het donker onder een auto zou lopen. Zelfs Leen en Mieke, die geen van beiden de grootste Umzi-fans zijn, waren heel ongerust!

De rest van de avond bleef ik behoorlijk gespannen, zo geschrokken was ik. De pizza die we hadden afgehaald, kon mij dan ook niet echt smaken. Maar al goed dat Umzi terug was, anders was de laatste dag van Leen en Mieke in Plett ook geen pretje geweest…

Zondag 30 juli: ‘tamzakken’ op zondag

Zondag hebben we met z’n vieren genoten van een rustig dagje. In de voormiddag zijn we naar de mis geweest. Helaas was het deze keer écht geen leuke mis en leek het meer op een sekte dan op iets anders. Een of andere man kwam bijvoorbeeld plots in de micro over zijn visioen vertellen en een vrouw raakte in trance en stond volledig te shaken?! Rare bedoening hoor, die kerk hier. En die muziek! Het trok werkelijk op niets. Van het normaal o zo leuke, ritmische gezang was deze keer maar weinig te bespeuren. Het was eerder een vreemdsoortige new age bedoening. Geen wonder dat de mensen hier visioenen krijgen en in trance geraken!

’s Middags zijn we uit gaan eten. We kennen hier een plek waar je op zondagmiddag voor een prikje kunt eten, op een terras met uitzicht op zee nog wel, dus dat was perfect voor Leen en Mieke hun laatste dag in Plett. (NB: hier in Plett moet je eigenlijk al moeite doen om een plek te vinden zonder zicht op zee.) Na het eten zijn we heel even in Global Village gaan kijken, want we waren daar toch vlakbij… Leen en Mieke hebben er allebei een ketting gekocht. Daarna zijn we nog een tijdje gaan wandelen op het strand, samen met Umzi, en toen we uitgewandeld waren, hebben we lekker loos boekjes zitten lezen in de zetel. Een echte zondagnamiddag als het ware!