Over piepende varkens, overstromingen en verdwenen stranden: update 31 juli t/m 5 augustus

Maandag 31 juli: Plett wuift Leen en Mieke uit

Maandagmorgen zijn Leen en Mieke vertrokken: na een weekje Plett en omstreken, wilden ze hetzelfde in en om Kaapstad doen. Tot het moment waarop ze op de bus stapten, besefte ik het eigenlijk niet, maar toen de bus wegreed, drong het pas tot me door: mijn vriendinnetjes waren weg!

Lieve Leen en Mieke, ik vond het super dat jullie hier geweest zijn, ik heb me geweldig goed geamuseerd met jullie en en en ... ik vond het gewoon echt heel leuk! En Alexander ook! Merci he mennekes! Ben benieuwd naar jullie Kaapse avonturen, dus stuur die verhalen maar gauw door.

Voor de rest: Alexander en ik zijn maandag nog eens een dagje naar Knysna gegaan. We hadden eindelijk al het geld bijeen om onze Honda te betalen en mee naar huis te nemen. En dat was niet evident, want met onze buitenlandse bankkaarten konden we de hele som niet in één keer afhalen, dus moest het telkens met stukjes en beetjes. Voor Die Sterreweg moesten we ook nog in Knysna zijn (voor de verzekeringen en voor een groot onderhoud van de Venture), dus dat kwam mooi uit. We wilden de Venture in de garage laten en met onze Honda terugrijden, maar de Venture zou ’s namiddags al klaar zijn, dus we konden dan net zo goed in Knysna blijven en wachten tot hij klaar was. Anders moesten we later nog eens terug komen. Uiteindelijk hebben ze er tot een uur of vijf aan zitten werken, dus een heel productieve dag was het niet, maar soit, nu is de Venture toch maar weer in orde... En ik heb voor het eerst met onze Honda gereden! Wat een verademing, om nog eens met een échte auto rond te rijden! Dat is nogal wat anders dan dat groene vzw-Beetletje!

’s Avonds heb ik nog wat op de website getypt, terwijl het ondertussen buiten pijpestelen aan het regenen was. Alexander heeft ondertussen gekookt, wat op de computer gewerkt en gelezen in zijn boek.

Dinsdag 1 augustus: van de regen in de drop...

Dinsdag was het nog steeds pijpestelen aan het regenen. Ik had gedacht dat het tegen de ochtend wel gedaan zou zijn, maar nee hoor, het bleef gewoon gieten. Helemaal geen pretje om dan met Umzi te gaan wandelen dus! Gewapend met onze regenjassen en een paraplu hebben we het er toch maar op gewaagd, want hoewel het weer was “om zelfs geen hond door te jagen”, bleek dit spreekwoord niet voor Umzi op te gaan en wou hij maar al te graag in de plassen gaan spelen!

Voor de rest van de dag ben ik zoveel mogelijk thuis gebleven. We moesten nog wel even naar de bank om Lindelwa haar loon uit te betalen (haar eerste loon bij Die Sterreweg!) en we zijn in het postkantoor een postbox voor ons dagcentrum gaan aanvragen, maar voor de rest heb ik geen stap meer buiten gezet. Gelukkig was er nog genoeg werk te doen waarvoor we niet buiten moesten komen: de boekhouding voor de maand juli moest nog afgewerkt worden, de funding letter moest aangevuld worden met een funding proposal voor de classrooms (om door te mailen naar de bank), etc.

’s Avonds heeft Alexander gaatjes geboord in mijn schelpjes, zodat ik eindelijk aan mijn schelp-mobiel kon beginnen. Ik had hier al een paar weken kralen voor klaarliggen, dus dinsdagavond was het crea-tijd! Alexander heeft onze kamer ook heringericht (lees: hij heeft het bureau verzet), en we hebben foto’s en een spiegel opgehangen, dus het begint er steeds gezelliger uit te zien... (We hadden eerder ook al maskertjes en een Afrikaanse doek gekocht, maar geen van allen hangt al op, bij gebrek aan een gaatje in de maskers en bij gebrek aan kopspeldjes om het doek omhoog te hangen. Maar ooit komt het ervan!)

Woensdag 2 augustus: het blijft regenen!

Woensdag was het nog stééds pijpestelen aan het regenen. Ik wist zelfs niet dat zoiets mogelijk was, dat het zo lang zo hard blijft regenen. Je zou denken dat de wolken na twee dagen toch wel uitgeregend zijn en dat het eindelijk ophoudt of zelfs maar mindert, maar het bleef gewoon non stop keihard regenen. Op het nieuws hoorden we niks anders dan “overstroming hier, afgesloten weg daar, ingestortte brug daar” etc. Blijkbaar had het al niet meer zo vies gedaan sinds de jaren ’70. Maar het was ook echt een hel: het water stroomde in beekjes naar beneden (Plett ligt op een helling). Ik zat heel de tijd te denken aan de mensen in de townships: voor hen moet het echt verschrikkelijk geweest zijn! Zeker voor de mensen in de shags (houten huisjes)!

Helaas had ik woensdag drie afspraken op het programma staan, dus kon ik niet heel de dag binnen blijven. De Beetle heb ik zelfs niet proberen aan de praat te krijgen: bij een beetje regen start hij al niet meer, dus nu zou het gewoon verloren moeite zijn om het zelfs maar te proberen. En met de Venture durfde ik niet te rijden in dit weer, omdat ik ‘m daarvoor nog niet genoeg kende. Dus Alexander heeft heel de dag voor mij en Lindelwa chauffeur gespeeld.

In de voormiddag moesten we op de Formosa Primary School zijn (New Horizons), waar we een afspraak hadden met de remedial teacher, Beverly Krigga. Zij heeft een eigen klaslokaal (echt geweldig ingericht!), waar ze leerlingen die niet mee kunnen in hun klas, individueel of in kleine groepjes begeleidt. En uiteraard horen de kindjes die misschien naar ons dagcentrum zouden komen, daarbij. Lindelwa en ik wilden over een aantal van hen nog meer informatie voor we zouden beslissen, dus vandaar ons schoolbezoek. En nu konden we ineens van de gelegenheid gebruik maken om ons project nog eens voor te stellen en de selectiecriteria uit te leggen. Mrs Krigga was bijzonder lief en behulpzaam, en ze haalde er zelfs de leerkrachten van de kindjes in kwestie bij. Net wat we nodig hadden, want ouders weten vaak niet hoe hun kindje het elders doet. Dan is een tweede mening soms echt goud waard!

In de namiddag hadden we een gelijkaardige afspraak met de remedial teacher van de lagere school in Kwanokuthula (Phakamisani school), Mrs Faith. Roger Jacobs, de schoolpsycholoog die werkt voor het Department of Education, had haar blijkbaar valse hoop gegeven over een aantal leerlingen, dus het was goed dat we de zaak konden rechttrekken. In het begin leek ze nogal teleurgesteld dat we de kindjes die zij in gedachten had, toch niet zouden toelaten in ons dagcentrum, maar toen we foto’s toonden van de kindjes die we wel geselecteerd hadden, snapte ze waarom.

Na de schoolbezoeken hadden we ook nog een huisbezoek op het programma staan. Een achttal dagen geleden had een moeder mij opgebeld, na het lezen van een artikeltje over Die Sterreweg in de What’s New (het plaatselijke weekkrantje). Ik had beloofd dat ik eens bij haar zou langsgaan. We waren er veel te vroeg, maar het was ook niet meer de moeite om nog terug naar huis te rijden, dus we hebben dan maar gewacht in de auto. In de gietende regen uiteraard! Buiten zagen we het water in gutsen en stromen naar beneden lopen... Het kindje in kwestie bleek uiteindelijk al te oud te zijn om nog in aanmerking te komen voor ons dagcentrum: het was namelijk al 16 jaar. (Wij gaan in ons project enkel kinderen van 4 tot 14 jaar toelaten. Eens ze de 14 gepasseerd zijn, mogen ze nog wel in het dagcentrum blijven tot hun 18^de, in de hoop dat we tegen die tijd een exit strategie voor hen gevonden hebben. Maar nieuwe kindjes van 14 jaar of ouder nemen we niet meer aan, omdat we voorrang willen geven aan jongere kinderen die nog veel kunnen leren.) Omdat we niet uitsluitend een dagcentrum willen zijn, maar ook een centrum waar ouders met gehandicapte kinderen terecht kunnen voor informatie, vragen en workshops, gaan we wel nog eens opnieuw langsgaan bij deze moeder als haar dochter ook thuis is (zij verblijft tijdelijk bij de grootmoeder). En wie weet vinden we dan wel een andere oplossing!

Toen we ’s avonds thuiskwamen, in ons koud huis zonder verwarming of openhaard, zonk de moed mij in de schoenen: ik was die regen en koude echt kotsbeu! Umzi deed daarbovenop nog eens heel lastig (ik denk dat hij de regen ook beu was), en het werd mij allemaal wat te veel. Ja, beste thuisfront, ook hier hebben we alletwee onze hoogtes en onze laagtes, al zijn die van mij meestal iets meer uitgesproken dan die van Alexander! Gelukkig duurde mijn dipje niet heel lang en werd ik alweer een pak vrolijker door het skype-gesprek met de eeuwig goedgezinde Kristien.

Donderdag 3 augustus: een strand vol takken en een auto vol water

Donderdagmorgen was het wonder boven wonder gestopt met regenen! Eindelijk konden we nog eens met Umzi naar het strand, zodat hij zijn opgehoopte energie eens uit zijn lijf kon rennen. Toen we aan het strand toekwamen, konden we onze ogen niet geloven: de storm had er flink huisgehouden! Heel het strand lag bom-vol takken, bamboestokken en zelfs heuse boomstammen (waarschijnlijk afkomstig uit de riviermonding vlakbij). Het lag zeker een meter hoog opgestapeld en er was geen centimeter meer vrij. Je kon het zand er zelfs niet meer door zien! Hoe ze dat ooit allemaal gaan wegkrijgen, was mij een raadsel. Dat zijn vrachtwagens en vrachtwagens vol. Moesten wij een openhaard gehad hebben, ik zou wel weten wat te doen! Alhoewel, het hout was natuurlijk wel kletsnat. Maar drie bamboestokken (Alexander wilt er een windhanger van maken) en een stok voor mijn schelpenmobiel hebben we toch mee naar huis genomen. Hihi. Umzi was natuurlijk ook blij dat hij nog eens buiten kon komen. En met al die stokken waar hij op kon bijten, was dit uiteraard het paradijs voor hem !

Om elf uur hadden Alexander en ik een meeting met Suzy (Lubner). We hadden oorspronkelijk afgesproken in de Fiske Hall, maar omdat de boel daar nog onder water stond, hadden we in het Blue Bay Cafe afgesproken, Suzy haar favoriete plekje voor warme chocomelk. We hebben wat gebrainstormd over de bouw en de inrichting en over de opening en daarnaast heeft ze weer een paar namen van mogelijke sponsors gegeven. Ik denk dat we ondertussen bijna heel haar adressenboek hebben! Na de meeting met Suzy zijn we naar een verfwinkel gegaan. Suzy had de eigenaar al verwittigd van onze komst en enkele dagen later is Alexander inderdaad met 100 liter verf naar buiten gewandeld! Nu kunnen we heel de buitenkant ook in een nieuw jasje steken. Eigenlijk is dat de taak van de municipaliteit bij wie we het gebouw in lease hebben, maar als we moeten wachten tot zij het geld hebben, dan zijn we weer drie jaar verder! Door deze gift en de gift van een ander bedrijf (30 potten van 5 liter) moeten we nu alleen nog badkamerverf en plafondverf kopen. Al de rest hebben we gratis gekregen! Schitterend toch!

’s Namiddags kwamen we achter de vervelende ontdekking dat onze auto (onze dierbare Honda waar we zo tevreden over waren) helemaal onder water stond. Op, onder en in het tapijt stond een plas van zeker twee centimeter hoog. Na wat zoeken en prutsen vond Alexander het probleem: iets met de ventilatie. Eigenlijk is het meer een montagefout, dan een probleem van slijtage of ouderdom. En vooral brute pech dat de de wind de regen recht in onze ventilatie blies. We hebben zeker een half uur lang met doeken het water zitten opdeppen, maar met die tapijten was dat onbegonnen werk. Uiteindelijk heeft Alexander de halve auto gedemonteerd zodat we de tapijten van de bodem los konden trekken en konden laten drogen. We hebben er dan een paar dagen een verwarmingselement ingezet en ondertussen is ie weer bijna droog. Dan kan de achterzetel er weer in! Jipie!

Voor de rest heb ik ‘s namiddag verder gedaan met het opstellen van formulieren die de ouders moeten tekenen vooraleer hun kind naar het dagcentrum mag komen. Eén van die formulieren is bijvoorbeeld een soort van huishoudreglement, een ander is een document waarin de ouders verklaren dat het personeel niet aansprakelijk gesteld kan worden voor eventuele ongevallen, etc. ’s Avonds hebben we frietjes gehaald in de KFC (jawel, zoveel zin had ik in frietjes, dat ik er zelfs voor naar de KFC wou gaan!) en we hebben geskyped met Marjan (zij is als eerste naar Plett gegaan om onderzoek te doen naar de plaatselijke noden en zij heeft dus ook de eerste fundamenten en contacten gelegd). Het was heel leuk om met haar te praten, want zij weet perfect waar het allemaal over gaat. En dan heb ik nog wat gelezen, terwijl Alexander foto’s op de website aan het zetten was. Eigenlijk had ik zin in Scrabble, maar dat hebben we hier helaas niet...

Vrijdag 4 augustus: Kristien is back!

Toen we opstonden, was het weer aan het regenen. Bah, het lijkt hier wel een herfst in België, maar dan in het kwadraat! Om nieuwe nattigheid te vermijden, heeft Alexander de auto deze keer maar omgedraaid, zodat de wind niet rechtstreeks aan de ventilatie kon. In de voormiddag heb ik een hele tijd met broer Koen geskyped. Omdat hij “chef Plett” is in de vzw, moeten we hem vrij regelmatig updaten over onze werkzaamheden en de evolutie hier. Eigenlijk is het nog wel leuk om op die manier met mijn broertje samen te werken! Maar zeg niet dat ik dat gezegd heb!

Tegen halftien kregen we telefoon van Kristien: zij was terug op Afrikaanse bodem! Door het slechte weer was het echter nog niet zeker of zij en de bouwploeg diezelfde dag nog in Plett zouden geraken met hun huurauto, maar uiteindelijk besloten ze het er toch op te wagen. Ik hield bang mijn hart vast, want op de radio hoorden we opnieuw niets anders dan problemen op de weg.

Alexander heeft vrijdag de laatste voorbereidingen getroffen om de nieuwe bouwploeg vanaf maandag aan het werk te kunnen zetten. Ik heb verder gewerkt aan mijn “admission forms”. Tegen een uur of zes zijn Kristien en de bouwers dan uiteindelijk aangekomen. Ze hadden tot in George vlot kunnen doorrijden, maar dan begonnen de problemen. In Knysna was het dikke file, maar ... ze zijn er geraakt!

Om de nieuwe ploeg te verwelkomen en om Kristien welkom thuis te wensen, hadden we gereserveerd in een visrestaurant op het strand, Moby Dick. Het eten was heel lekker en natuurlijk heb ik iedereen weer kunnen aansporen om een Savanna te drinken. Dat is echt mijn lievelingsdrankje hier (hoewel, Amarulla lust ik ook wel graag!). Savanna Dry is een soort van cider, iets tussen wijn en bier in. Echt een vrouwendrankje eigenlijk, maar ook de jongens van de vorige bouwploeg lustten het zo nu en dan wel. En de nieuwe bouwploeg is dus ook verkocht. Ik zou er beter een procentje op vragen, op al die Savanna’s die hier dankzij mij gedronken worden!

De nieuwe bouwploeg bestaat uit vijf mensen, vier meisjes en een jongen. De meisjes heten Saar, Sofie, Joke en Katja, en de man in het gezelschap is Joris. En ik moet zeggen: hij staat behoorlijk zijn mannetje tussen de vrouwen! Het was een hele gezellige, rustige avond. De nieuwkomers waren allemaal wat moe van hun lange rit. Kristien op kop uiteraard, want die had er ook nog een vliegtuigreis van 12 uur opzitten. Niet dat ze dan minder lawaai maakt hoor... Maar we zijn heel blij dat ze terug is! En Umzi ook! Kristien had een speeltje voor hem bij, een varkentje dat piept als je erop duwt. En Umzi was daar blij mee! Hij zit daar nu nog steeds constant mee te spelen. Als Alexander en ik dat eerder geweten hadden, dan hadden wij tijdens de weken dat Kristien weg was al lang een hele piepende dierentuin voor hem gekocht! Laat het een tip wezen voor de volgende Umzi-babysitters!

Zaterdag 5 augustus: uitslapen!

Wat heerlijk! Eindelijk nog eens uitslapen! Gedaan met vroeg opstaan om met Umzi te gaan wandelen, leve ons bedje! Uiteraard waren we ook nu al om zeven uur wakker, maar deze keer konden we het ons permitteren om ons nog eens om te draaien en lekker verder te soezen. Daar dient het weekend uiteindelijk toch voor!

Tegen iets na negen zijn we dan toch maar uit ons bed geklauterd. Het was eindelijk terug mooi weer en ik snakte naar de zon. Het zou dus zonde zijn geweest om een halve dag in bed te blijven liggen. We konden zelfs al opnieuw buiten eten, op ons terras met zicht op zee! Hoera!

Tegen de tijd dat Kristien terug was van haar zeer uitgebreide wandeling met Umzi (ik denk dat ze de afgelopen weken op een paar uurtjes tijd wou inhalen), was het voor ons tijd om alweer te vertrekken. We hadden de bouwploeg beloofd dat we ze tegen elf uur zouden oppikken voor een rondleiding in Plett. Dat stelde uiteraard niet zo veel voor, want echt veel valt er niet te tonen in Plett. Eerst hebben we ze meegenomen naar Kwanokuthula, waar we onze was nog moesten gaan ophalen. Het had vrij lang geduurd voor die klaar was, door de powercut tijdens het regenweer, maar nu konden we van de gelegenheid gebruik maken om eens met onze nieuwe vrijwilligers door Kwano te rijden. De mensen in de township leken minstens even opgelucht dat de regen eindelijk was opgehouden. Ik vermoed dat het voor hen nog afschuwelijker moet geweest zijn dan voor ons, in hun kleine huisjes!

Bij het terugrijden van Kwanokuthula naar het centrum van Plett, passeerden we New Horizons, dus we konden er net zo goed even binnenrijden om een kijkje te gaan nemen aan de Fiske Hall. De sleutel van de omheining hing echter thuis aan het haakje, dus we moesten het geduld van de bouwploeg nog even op de proef stellen en hen tevreden stellen met het tonen van de buitenkant.

Onze rondleiding eindigde op Marquet Square, aan de Pick ’n Pay. Voor Alexander en mij was het grappig om te zien hoe ook deze bouwploeg te kampen kreeg met het gegeven "samen winkelen". Geloof ons, met een hele bende gaan shoppen is geen lachertje. Deze ploeg mag dan nog van geluk spreken dat ze maar met vijf zijn!

’s Namiddags en ’s avonds zijn we thuis gebleven. Ik had mij al een paar dagen voorgenomen om tijdens het weekend al mijn achterstallige mails te beantwoorden. En dat het hoog tijd was, bewijze het aantal uren dat ik er mee ben bezig geweest. ’s Avonds heb ik nog verder getypt, ditmaal voor de website, want ook op dat vlak had ik het de laatste dagen behoorlijk laten hangen. Het resultaat konden jullie eerder al lezen...