Over blokkentorens, vreemde hippies, muffins en nog eens muffins: update 17 t/m 20 augustus

Donderdag 17 augustus: happy birthday, Kristien!

Donderdag was Kristien jarig en vierde zij haar dertigste verjaardag! Om acht uur ’s morgens was ik al in de weer in de keuken, om voor haar chocolade-muffins te maken. Jawel, beste lezers, jullie lezen het goed: ik was in de weer in de keuken, en niet Alexander! Dat moet zo ongeveer de vijfde keer geweest zijn sinds wij hier zijn, dat ik alleen in de keuken stond! Helaas werd ik op heterdaad betrapt, want Kristien haar vergadering was vroeger gedaan dan ik verwachtte! En natuurlijk was er juist op dat moment iets gigantisch hard aan het aanbakken in de oven, zodat heel het huis stonk! Er kwam zelfs rook uit de oven! Gelukkig had het niks te maken met mijn muffins, maar was het een of ander vergeten brokje van een vorige maaltijd dat waarschijnlijk al dertig keer gebakken was... Soit, de muffins waren heel lekker!

In de namiddag hadden we een vergadering met Kristien en Lindelwa. We moesten hoog nodig alles nog eens op een rijtje zetten, zodat we een update naar België konden sturen. Tijdens de vergadering hebben Kristien en ik een onenigheid gehad over de selectie van de kindjes, maar ondertussen is alles weer uitgebabbeld. En op het einde van de vergadering was het tijd voor muffins met fopkaarsjes!

Na de vergadering hebben Lindelwa en ik nog even verder gewerkt. We wilden onze caregivers ’s anderendaags een opdracht geven (het uitdenken en voorbereiden van activiteiten voor de eerste drie weken), maar daarvoor moesten we zelf nog wat denkwerk verrichten. Eén van de dingen die we nog moesten maken, was een dagindeling. Voorlopig ziet die er als volgt uit:

8h00 arrival & attendance register & prayer

8h15 music & singing

8h30 group work

9h15 storytelling

9h30 snack & toilet & washing hands

10h00 fine motor play

10h30 free play

11h sensory stimulation

11h30 outside play

11h45 toilet & handwashing

12h lunch

12h30 cleaning & tooth brushing

12h45 singing & goodbye

13h closing

Als voorbeeld hebben we verschillende dagprogramma’s van andere dagcentra genomen en daar hebben we dan een eigen versie van gemaakt. Daarna hebben we nog achtergrondinformatie voor de caregivers verzameld, zodat ze iets zouden hebben om mee aan de slag te gaan. Ik ben eens benieuwd wat ze er van gaan maken!

’s Avonds na het eten hebben Alexander en ik wat zitten lezen op onze kamer, in afwachting van Kristiens thuiskomst. We moesten ons verjaardagscadeautje immers nog steeds afgeven! Eigenlijk was het wel grappig, haar cadeau. De broer en zussen van Alexander hadden stiekem een bloem in zijn bagage gestoken (jullie kennen die bloemen wel, want we hebben jullie er mee rond jullie oren geslagen vlak voor ons vertrek...) en die staat hier nu te pronken in een leeg Savanna Dry-flesje. Kristien is er echt weg van, van die bloem! En toen zag ik zo’n gelijkaardige bloem toch niet staan in de Ackermans zeker! En dat samen met een fleece-dekentje (ze was minstens even verliefd op mijn fleece-dekentje als op onze bloem) en de muffins... Ze was er heel blij mee!

Vrijdag 18 augustus: de ontknoping!

Vrijdagvoormiddag had ik een afspraak met de ouders van Michelle Cragg, het enige blanke kindje dat kandidaat was voor ons dagcentrum. (Hier in Plett is zoiets nog steeds niet evident, ondanks de Zuid-Afrikaanse filosofie van de regenboogmaatschappij.) Michelles ouders hadden mij de afgelopen weken al verschillende keren opgebeld om te horen hoe ver we stonden met de selectie van de kindjes, dus het was heel leuk om hen te kunnen vertellen dat Michelle geselecteerd was! We hadden afgesproken aan de Fiske Hall, zodat ze ineens de bouwwerkzaamheden konden bezichtigen.

In de namiddag ben ik in de speelgoedwinkel speelgoed gaan ophalen. Ze hadden mij beloofd dat ze tegen vandaag het een en het ander zouden klaarleggen, dus ik was heel benieuwd naar de “buit”! Die was heel leuk: kinderservies, twee puzzels, een schommel en een joekel van een blokkendoos! Ik denk dat we hier thuis binnenkort al eens een fort gaan bouwen! We moeten toch testen of het wel goede blokken zijn he! Voor de rest heb ik die namiddag nog wat kleine prullen gedaan, die het vermelden niet echt waard zijn.

In de Fiske Hall werd er ondertussen ijverig verder geschilderd, zo ijverig dat bouwmeester Alexander zijn werkvolk zelfs toestond om middagpauze te nemen in Global Village!

De Fiske Hall wordt er nu elke dag mooier op! Voor mij had het geel van de office en de council room gerust wat feller gemogen, maar het lichtpaars van de keuken vind ik super! Nu nog afwachten wat het groen van de klasjes gaat geven...

Vrijdagavond zijn Alexander en ik rustig thuis gebleven. Ik was een boek van Nicci French aan het lezen en de ontknoping zat eraan te komen, dus ik moest wel thuisblijven, anders zou ik tot een kot in de nacht hebben zitten lezen... Bandile kwam even skypen met Marjan en daarna bleef hij nog hangen voor een glaasje wijn. Hij heeft – naast zijn job als politieagent – een nieuw baantje: hij is verkoper van natuurproducten geworden! Uiteraard waren wij een van zijn eerste doelwitten. En hij had geluk: ik zat net met een jeukende eczema-plek op mijn arm, dus hij heeft mij een productje kunnen aansmeren. Hihi!

Zaterdag 19 augustus: Goofy’s einde

Zaterdag zouden we met de bouwploeg een uitstap naar Monkeyland maken met de kindjes van Masizame. Helaas was het die dag verschrikkelijk slecht weer: het regende pijpestelen. Alexander en ik wilden echter geen domper op de feestvreugde zijn, dus om negen uur ’s morgens stonden wij gewapend met regenjas en muts klaar om het regenweer te trotseren en menig apenoord onveilig te maken. Juist op het punt waarop we gingen vertrekken, rinkelde de telefoon en werd heel de boel afgeblazen. Oef! De bouwploeg kreeg dan de keuze: ofwel mee kleren gaan uitdelen in The Crags (de jerseys van Tibor, die nu opgestapeld lagen in de kelder van de B&B waar de bouwploeg logeerde) ofwel pannenkoeken gaan bakken voor de kindjes van Masizame. Lotjetrek besliste voor het eerste, maar Kristien stak daar een stokje voor en raadde hen aan om voor het laatste te gaan. En gelukkig maar! Want dat kleren uitdelen stelde echt niet veel voor. Op nog geen drie minuten tijd waren we alles kwijt. De mensen leken wel beesten! Ze keken niet eens naar wat ze meepakten, als ze hun armen maar bomvol hadden gestouwd! Nu, wij waren blij dat we van onze truien afwaren, want ik zou niet weten wat we er anders mee moesten aanvangen! Dat waren zeker duizend truien en debardeurekes... Binnenkort loopt iedereen in The Crags rond met die roze bloesjes!

Op onze terugweg wilden we stoppen in de Hemingway’s, een plekje waar Kristien vroeger regelmatig zat, maar dat nu van eigenaar veranderd was. Helaas was het nu een dikke-nekken-keet geworden en stonden er alleen sjieke bakken voor de deur. Toen wij er binnenkwamen met onze druipende regenjassen en vuile botinnen, voelden we er ons helemaal niet op ons gemak, dus we zijn maar heel snel terug buitengegaan. We hebben dan thuis zelf warme choco en pannenkoeken gemaakt en ons buikje vol gegeten. Daarna zijn we de bouwploeg gaan oppikken bij Masizame. Hun pannenkoeken waren ook al op, net zoals hun volledige ballonnenvoorraad. Voor hun vertrek hadden ze met van die speciale langwerpige ballonnen een heuse Goofy gemaakt, en hij zag er echt prachtig uit! Helaas heeft het arme beest niet lang geleefd, want van het moment dat ze hem aan de kindjes gaven, werd hij volledig uiteen gerukt. Ze trokken aan zijn benen, aan zijn armen en aan zijn hoofd, en binnen een mum van tijd zat Enrico toertjes te lopen door de kamer met Goofy’s hoofd als trofee... Maar ze hadden het wel leuk gehad!

’s Avonds zijn we met Kristien en de bouwploeg naar de shebeen geweest in Kwano. Eerst gingen we naar Skulu’s en dan naar Mathebula’s. Mbulelo en zijn vrienden waren er ook bij, en het was een gezellige boel. Maar hoe later het werd, hoe zatter de meesten werden, dus het werd tijd voor ons om naar huis te gaan. Niet dat het dan ineens gevaarlijk is of zo, maar sommige mannen kunnen dan echt opdringerig en vervelend zijn. Zelfs Alexander en Joris hadden er last van! Na een poosje mannen afschudden, hadden we het wel gehad en gingen we liever naar huis. Bed in!

Zondag 20 augustus: hippies teisteren de B&B

Zondag was het slechte weer gelukkig overgewaaid en priemden er alweer zonnestraaltjes door de wolken. Gelukkig maar voor de bouwploeg, anders was heel hun weekend in het water gevallen.

In de voormiddag hebben Alexander en ik lekker lang uitgeslapen. Na een avondje uit mocht dat wel eens, vonden we! Daarna zijn we in bad gegaan en hebben we op ons gemak gebruncht. Tegen een uur of twee was de zon weer helemaal van de partij, dus we beslisten om dolfijnen te gaan spotten vanop het terras van Enrico’s. En we hadden geluk: na een tijdje turen in de verte zagen we een school dolfijnen voorbij zwemmen. Ze zaten niet echt dichtbij en ze waren ook al snel weer weg, maar kom, we hebben onze dolfijnen toch maar gezien! Daarna zijn we inkopen gaan doen in de Pick ’n Pay (toch handig, een supermarkt die open is op zondag!) en heb ik nog wat getypt voor op de website.

’s Avonds hebben we onze luie zondag perfect afgesloten door ons in de zetel te nestelen onder onze dekentjes (Kristien onder het hare, ik onder het mijne en Alexander ... onder een klein stukje van het mijne). The Bodyguard was op tv, dus we konden onze hersenen lekker op nul zetten. Af en toe werden we gestoord door het gebiep van de gsm van Kristien, maar dat was helemaal niet erg, want zo konden we de spannende verhalen van de bouwploeg op de voet volgen! Zij waren overdag gaan wandelen in Tsitsikamma National Park en toen ze ’s avonds terugkwamen in hun B&B, troffen ze er nieuwe gasten aan. In het begin leek er geen vuiltje aan de lucht (al zagen ze er blijkbaar wel wat vreemd uit, in hun lange vormeloze hippiejurken), maar het koppel nieuwelingen begon hoe langer hoe gekker te doen. Eerst keurden ze het werk van onze vrijwilligers hier in Zuid-Afrika helemaal af, daarna gooiden ze al hun eten in de vuilbak omdat het vies en onhygiënisch zou zijn, dan begonnen ze hen uit te schelden voor alles wat vies en vuil was, en nog veel meer van dat. (Ik had het eigenlijk willen zien...!) Uiteindelijk hebben onze vijf vrijwilligers de buurvrouw er bijgehaald (die de keuken met hen deelt) en toen ze ook haar baby’tje begonnen te vervloeken, zijn ze naar de politie gestapt. Met de hulp van vier politieagenten hebben ze het vreemde duo dan buiten gekegeld... Benieuwd waar ze toen zijn terecht gekomen!

over paardjes, lekker eten en lege hoofden: update 12 t/m 16 augustus

Zaterdag 12 augustus: paardje rijden

Ondanks de prachtige kamer waarin we sliepen, heb ik ‘s nachts amper een oog dichtgedaan. De wind had die nacht enorm geraasd, en ik kon erdoor echt de slaap niet vatten. Danie dacht dat het kwam door de enge verhalen over geesten en toverij die hij en Annetje ’s avonds voor het slapengaan hadden verteld. Vreemd hoor, die vertelsels! En ze geloven die zelf nog ook!

Toen we zaterdagochtend wakker werden, priemde de zon door de kiertjes van het luik. Wat een heerlijke manier om wakker te worden (ook al was ik nog heel moe). Zeker als je nadien je kamer uitstapt en een balkon opwandelt met een prachtig uitzicht! Niets dan bergen en groen! Na ons ontbijt heeft Danie ons met zijn bakkie naar de paarden gebracht: we hadden een paardentocht van drie uur gereserveerd voor ons vieren en voor de bouwploeg, die wat verder in Addo hadden geslapen.

De trektocht was zalig! Ik had een bijzonder lief paard, Nkos, dat eigenlijk al redelijk oud was. In het begin moest hij wat op gang komen, maar hoe langer we onderweg waren, hoe vinniger hij werd. Bergop deed hij het liefst in draf en bij het bergaf gaan, maakte hij constant sprongetjes. Alexander had ook een leuk paard (Catty), maar niet iedereen was even gelukkig met zijn/haar paard. Joke had een paard dat constant met zijn hoofd zat te schudden en te trekken, dat van Kristien volgde nooit het pad (maar Kristien vond dat wel grappig) en dat van Saar had gigantisch veel schrik. Blijkt na een tijd dat dat kwam doordat Saar haar zadel los zat en steeds naar voren schoof. Dat paard zal waarschijnlijk ook wel gevoeld hebben dat er iets niet pluis was. Uiteindelijk is het zadel helemaal losgekomen en heeft Saar een heuse buiteling gemaakt over het hoofd van het paard heen. Al een geluk dat ze zich geen pijn had gedaan! Achteraf hadden noch het paard noch Saar er nog veel vertrouwen in, zodat de gids en Saar uiteindelijk maar van paard gewisseld zijn.

’s Middags maakte Annetje croque monsieurs voor ons, zodat we ’s namiddags weer genoeg energie hadden om een wandeling te maken. Heel erg ver zijn we niet gewandeld: na een half uur zijn we al gestopt op een mooi plekje en hebben we genoten van het uitzicht en de rust. Af en toe werd de stilte onderbroken door Kristien, die ons een samenvatting gaf van het boek waarin ze aan het lezen was.

’s Avonds heeft de bouwploeg beslist om ook een nacht in Zuurberg te blijven. Danie en Annetje hebben naast hun Bed & Breakfast, ook plaats en faciliteiten voor kampen van 190 personen, dus voor onze vijf bouwers was er zeker nog een plekje vrij! Terwijl de rest een potje volleybal aan het spelen was, heb ik een douche genomen en Annetje geholpen in de keuken. (Ik ben geen grote volleybal-fan, zoals de meeste onder jullie wel weten. Een keukenprinses ben ik eigenlijk ook niet, maar ik heb maar gedaan alsof...) Op het menu stond de verse vis die wij uit Plett hadden meegebracht, met rijst, aardappelsla en rauwe groenten. Het was heerlijk! De vis was superlekker, en ook de rijst en de aardappelsla – wat maar heel gewoontjes klinkt – waren heerlijk! We hadden ondertussen ook nog het gezelschap gekregen van de dochter van Annetje en haar gezin, ook heel leuke mensen (met twee kleine kindjes).

Zondag 13 augustus: Addo Elephant Park

Toen ik zondagochtend opstond, was het eerste dat ik voelde de stijfheid in mijn rug. Ik had verwacht dat ik heel veel last zou hebben in mijn benen en mijn bekken, maar dat viel mee; het was vooral mijn rug. Maar dat was het paardrijden van de dag voordien echt wel waard geweest! Ik zou het direct opnieuw doen!

Kristien, Nathalie en de meisjes van de Bouworde zijn zondagochtend naar de misviering van de mensen in het kamp geweest. Het was zo’n mis met heel veel gezang en gedans, maar Joris, Alexander en ik hadden niet echt zin om te gaan, en opteerden voor een rustig ontbijt in de zon. Na het ontbijt zijn Alexander en ik samen met Danie naar Addo Elephant Park gereden. Danie had zaterdagavond voorgesteld dat hij ons zou vergezellen, en zo’n voorstel sloegen wij natuurlijk niet af! Want wat is er leuker dan naar een park gaan met iemand die alle plekjes uit zijn broekzak kent?

In het begin zagen we vooral kudo’s en everzwijnen, en na een uurtje rondrijden zagen we onze eerste olifant. Uiteindelijk ontdekten we waar heel de kudde zich schuilhield en hebben we dus olifanten met hopen gezien. Ik had ook gehoopt zebra's te zien, want die hadden we vorig jaar telkens mislopen, maar ook nu heb ik ze enkel van heel ver door de verrekijker gezien. Maar we hebben nog tijd genoeg: we zitten hier nog vier maanden! En om mij te troosten heeft Danie mij alvast een foto van een zebra gegeven...

Tegen de tijd dat we terugkwamen van het park, stond het eten op tafel en hebben we weer gesmuld van de kookkunsten van Annetje (op het menu: herderspotje). En dan was het tijd om afscheid te nemen, want we hadden nog een hele rit voor de boeg. We hebben Danie en Annetje meermaals moeten beloven dat we zeker nog eens zouden terugkomen, maar daar moeten ze niet aan twijfelen! Het was veel te leuk! Ik ben er zelfs in geslaagd om twee volle dagen niet aan het project te denken, iets wat mij hier sinds onze aankomst denk ik nog nooit gelukt is! Normaal gezien praten Alexander en ik bijna over niets anders meer (we zijn ook met niets anders bezig), dus het deed eens deugd om met andere zaken in mijn hoofd te zitten. Voortaan weet ik wel waar naartoe als ik nog eens nood heb aan rust of ontspanning!

En nog een speciaal berichtje voor Els Roosens: gelukkige verjaardag! Door ons weekendje heb ik er niet aan gedacht om je op de dag zelf te feliciteren, maar bij deze dan toch nog... Ik hoop dat je het leuk gevierd hebt! Dikke zoen!

Maandag 14 augustus: geen brievenbus voor Die Sterreweg

Maandagvoormiddag heb ik ons funding document nog eens helemaal moeten bijwerken, omdat Alexander tot de ontdekking kwam dat de verkeerde postbox op ons briefhoofd stond. Lap, nu moest ik alle documenten opnieuw aanpassen en er een nieuwe PDF van maken. Daarna heb ik het nog eens proberen doormailen naar de FNB Bank. Alexander had het al een zevental keer geprobeerd, maar steeds zonder succes. Ditmaal heb ik het eens vanuit mijn emailadres geprobeerd en nadien ben ik naar de FNB Bank gegaan om te vragen of het was toegekomen. En jawel, ik had meer succes! Na de bank ben ik nog naar de post geweest, om te horen hoe het zat met de vorderingen voor onze postbox-aanvraag (tot nu toe gebruikten we die van Kristien haar werk). Helaas, er is een gigantisch tekort aan postboxen en het kan nog maanden of jaren duren voor we er eentje toegewezen krijgen.

’s Namiddags heb ik allerlei kleine prullenwerkjes op de computer gedaan en heb ik samen met Kristien de jobbeschrijving van Lindelwa aangevuld met de bemerkingen van APD Western Cape. ’s Avonds heb ik getypt voor op de website.

Welk werk er maandag in de Fiske Hall gebeurd is, weet ik niet meer. Meestal vraag ik Alexander ’s avonds wel wat hij en de bouwploeg gedaan hebben die dag, maar een paar dagen later ben ik het al weer vergeten. Ik zou het beter opschrijven. Maar niet getreurd, jullie kunnen de bouwwerken en de vorderingen prima volgen op het fotogedeelte! Want Alexander trekt elke dag een massa foto’s!

Dinsdag 15 augustus: to do...

Hier in Afrika is Onze-Lieve-Vrouw-Hemelvaart geen feestdag, dus bij ons werd er dinsdag gewoon gewerkt. In de voormiddag heb ik een takenpakket voor Lindelwa opgesteld en heb ik artikeltjes geschreven voor in de What’s New. Eentje met de selectiecriteria voor de kindjes, en twee korte artikels waarin we de PennyPinchers en S&J Hiring bedanken voor hun steun.

’s Namiddags had ik afgesproken met Lindelwa, om alle taken op een rijtje te zetten en om alles te plannen. Lindelwa had haar huiswerk prima gedaan, want zonder het te vragen had ze zelf al een hele lijst met deadlines opgemaakt! Ik word er met de dag zekerder van dat ze een prima manager gaat zijn!

’s Avonds zijn we in de watten gelegd door onze vrijwilligers: ze hadden ons uitgenodigd voor een braai, en het was een braai met alles erop en eraan! Cocktail en chips vooraf, dan een zeer uitgebreide barbecue (er waren zelfs scampi’s!) en twee desserten: muffins en tiramissu met Amarulla! Dat is een aanrader!

Woensdag 16 augustus: funding!

Woensdag heb ik bijna een hele dag aan funding gedaan. Suzy had ons op onze laatste meetings verschillende namen en adressen gegeven, dus het werd tijd om deze personen en plekjes eens te bezoeken. Op mijn lijstje stonden: de Pick ’n Pay en de Spar (allebei Supermarkten), de Ackermans (Leen vergeleek dit met de Zeeman, maar ik vind het net iets mooier), de apotheek, de speelgoedwinkel, de printshop en de Crazy Store (iets Blokker-achtig). Het resultaat van mijn “bedeltocht” was een gratis First Aid Kit en 1000 rand van de eigenares van de Printshop. Bij de grote winkels was het uiteraard nog afwachten, want dat moest eerst aan de winkelverantwoordelijke of aan het hoofd van de winkelketen voorgelegd worden. En bij de speelgoedwinkel vertelden ze mij dat ik de volgende week speelgoed zou mogen komen ophalen.

In de late namiddag ben ik nog gaan joggen op het strand. Sinds Kristien terug is en we niet meer verplicht zijn om ’s morgens vroeg op te staan om met Umzi te gaan wandelen, krijg ik mezelf niet meer zover om voor dag en dauw uit bed te kruipen om mee te gaan met Umzi en Kristien. Maar ik wil zeker wel nog af en toe gaan joggen op het strand, want dat is echt zalig. Zeker met de walvissen op de achtergrond!

’s Avonds zijn Alexander en ik voor het eerst met z’n tweetjes gaan eten. We waren al wel eens met z’n tweetjes op restaurant geweest (naar Emily’s), maar toen was het een speciale wijnproefavond en moesten we onze tafel delen met twee vrouwen. Deze keer hadden we een hele tafel voor ons alleen! We hebben genoten van het eten en van elkaar, al betrapten we onszelf er wel regelmatig op dat we weer over het project aan het praten waren! Misschien moeten we nog maar eens naar Zuurberg?

over speeches, modeshows en gastvrije mensen: update 8 augustus t/m 11 augustus

Dinsdag 8 augustus: dansen voor Tibor!

Dinsdagavond was het de jaarlijkse algemene vergadering (AGM) van APD Knysna, waar wij – als project van APD – op uitgenodigd waren. Meer nog, we waren zelfs de gastsprekers van die avond! Tony Lubner (de voorzitter van onze bestuursraad) wou voor de vergadering graag nog een blik werpen op de inkomsten en uitgaven van Die Sterreweg, zodat hij ’s avonds niet met zijn mond vol tanden zou komen te staan. Mijn eerste dagtaak dinsdag was dus het bijwerken van het Engelstalige budgetoverzicht voor ons eerste werkjaar. Meestal doe ik mijn aanpassingen op de Nederlandstalige versie, dat gaat net iets sneller en vlotter, maar dat heeft dus wel als nadeel dat ik nu in een mum van tijd héél de Engelse versie moest aanpassen. Toen ik ermee klaar was, heb ik het business plan van Die Sterreweg geupdate en de bestaande powerpoint aangepast. Kristien en ik zouden op de algemene vergadering immers een kort woordje uitleg geven bij ons project en we wilden dit illustreren met een powerpoint. Ik ben er uiteindelijk een paar uur mee zoet geweest, maar het resultaat mocht er zijn! Helaas hebben we geen beamer kunnen bemachtigen en was alle moeite eigenlijk voor niets. Hoewel, dat is niet waar, de powerpoint kunnen we in de toekomst allicht ook nog voor andere doeleinden gebruiken.

Vlak voor ons vertrek naar Knysna heb ik mijn deel van het betoog dan nog raprap voorbereid, want dat was er door al die andere karweitjes nog niet van gekomen. Kristien heeft in de auto nog een paar keer stilletjes haar deel ingeoefend, wat wel grappig was, omdat het nu opvallend stil was in de auto!

Op de vergadering kregen we eerst een kom soep met een sandwich en dan was het woord vrijwel onmiddellijk aan ons. Kristien deed de inleiding en vertelde over dREAMCATCHER en over ons vorige project; ik deed het stuk over Die Sterreweg en gaf een stand van zaken. Het ging behoorlijk, maar in het Nederlands gaat zoiets mij toch vlotter af! Ach ja... Tony gaf nadien een prachtige speech over de Sabrina Love Foundation: hij vertelde over hun fysiek gehandicapt dochtertje (Sabrina) dat enkele jaren geleden overleden is en over het ontstaan van de Sabrina Love Foundation. Het was echt ontroerend! Voor de rest was de AGM maar weinig spectaculair: het verslag van de vorige keer werd helemaal voorgelezen en goedgekeurd, daarna werd het jaarverslag en het financiële overzicht voorgelezen en tot slot werd het nieuwe Management Committee verkozen. Niet bijzonder boeiend dus, maar wel interessant om eens mee te maken. En een goede leerschool voor ons als we volgend jaar zelf een jaarlijkse vergadering moeten organiseren!

Na de vergadering vonden we dat we wel een pintje verdiend hadden. We nodigden die van de bouworde uit om mee te gaan en uiteindelijk belandden we met z’n allen in Cranzgots, de plaatselijke pizzeria mét barretje. Alexander en ik hadden nog niets gegeten (buiten die kom soep met een sandwich dan), dus de geur van de pizza’s deed ons watertanden. Uiteindelijk hebben we een overheerlijke pizza met spinazie en fetakaas gedeeld. (Echt iets voor mijn mama!) Er was die avond een live optreden (niet te veel bij voorstellen: het was één man met een gitaar en een elektrisch orgeltje) en er waren zeker vijftien Hollanders op de muziek aan het dansen. Wij zaten echter rustig te praten aan een tafeltje, tot Kristien aan de praat geraakte met een zekere Tibor, een ‘Plettonian’ van Hongaarse afkomst. Hij was heel verontwaardigd dat wij zo nors voor ons uit zaten te kijken en niet dansten. Nu, wij vonden onszelf helemaal niet nors of saai, wij zaten gewoon rustig te babbelen. Toen Tibor hoorde over ons project, beloofde hij ons tweehonderd jerseys, gratis en voor niets. Of nee, toch niet voor niets, want we moesten in ruil dansen op twee nummertjes. Nou, daar wilden we ons gat wel even voor oplichten! Vooraleer we de dansvloer opgingen, hebben we de deal nog wel op papier gezet, want onze vriend Tibor leek al behoorlijk in de wind. Bewijze bijvoorbeeld de fles schuimwijn die hij voor ons bestelde om de deal te vieren! Wat een vreemde vogel!

Na het dansen hield de zanger het voor bekeken en moesten we noodgedwongen uitwijken naar een ander plekje. Uiteindelijk zijn we met de bouwploeg, Kristien en twee maten van Tibor naar een shebeen in Kwano gegaan. Tibor zelf is er niet meer geraakt, want die was te zat om de weg er naartoe nog te vinden. Ik snap niet dat zijn maten wél met ons zijn meegeweest, want met die chique bakken van hen zou ik ’s nachts nooit in de townships rondrijden, laat staan parkeren voor een shebeen! Gelukkig is er niets gebeurd en hebben we nog een heel gezellige avond gehad!

Woensdag 9 augustus: braai bij Tibor

Vandaag was het National Women’s Day, dus eigenlijk moest niemand werken, behalve verkopers, winkelbedienden ... en wij! Moest er minder werk geweest zijn, dan hadden we onszelf en de bouwploeg wel een dag vrijaf gegund, maar er was nog zoveel te doen, dat we maar beslist hebben om gewoon te werken. In de voormiddag heb ik met Koen geskyped en heb ik de admission forms aangepast. Marjan en Koen hadden mijn probeersels verbeterd en een paar veranderingen gesuggereerd, zodat ik woensdag kon beginnen aan de definitieve versie.

Kristien had 's ochtends gebeld naar Tibor om te vragen wanneer we onze jerseys mochten komen oppikken. Hij stelde voor dat we rond de middag zouden langskomen, zodat we ineens konden blijven eten. We gingen er op dat moment nog steeds van uit dat jerseys jassen zijn en we verheugden ons al op het uitkiezen van de leukste jasjes en jassen voor onze kindjes, onze vrijwilligers en onszelf. Het was dan ook een klein beetje een teleurstelling toen bleek dat de jerseys helemaal geen jassen waren, maar doodgewone truien (die eigenlijk nog niet eens zo mooi waren). Maar we hebben ons er wel goed mee geamuseerd en we zullen er veel mensen mee kunnen blijmaken! In een van de dozen vonden we allerlei debardeurekes, in allemaal verschillende kleuren. Die in het roze vonden we uiteraard geweldig en het duurde dan ook niet lang vooraleer we allemaal zo’n roze debardeureke aangetrokken hadden. In een andere doos vonden we beenwarmers die we gebruikten als mutsen, en dan kon de modeshow beginnen! Hilarisch! In ons nieuw uniform hebben we dan gesmuld van de braai die Tibor voor ons had klaargemaakt. Soms staan we toch echt paf van de gastvrijheid van de mensen hier: zoiets kan ik mij in België amper inbeelden. Na afloop van de braai zijn Alexander en de bouwploeg nog even gaan kijken in het laboratorium van de pharmacist die de avond voordien ook mee naar de shebeen was geweest. Hij heeft een dertigtal mensen tewerkgesteld in zijn labo en ze doen er vooraanstaand onderzoek naar een of ander geneesmiddel tegen kanker. Hij werkt ook heel nauw samen met Janssen Farmaceutica. Met andere woorden: dat is een stinkend rijke kerel (hij heeft zijn eigen vallei!), die we maar beter te vriend houden! Wie weet kan hij ooit nog wel iets doen voor ons project!

’s Avonds heb ik nog maar eens wat tekstjes getypt voor op onze website. Zie je wel, ik doe echt mijn best om regelmatig een stukje te typen, maar ik geraak precies maar niet bijgebeend. Maar eigenlijk is het toch al straf dat ik tot nu toe nog geen dag heb overgeslagen! Kwestie van mezelf eens een pluim te geven! Na het typen hebben we nog naar “Lost in Translation” gekeken. Kristien lag uiteraard weer na vijf minuten te slapen in de zetel, maar Alexander en ik hebben de film volledig uitgekeken. Op het einde besefte ik pas dat ik ‘m eigenlijk al ooit gezien had... Scherp!

Donderdag 10 augustus: nothing to declare

Donderdag was een doodgewone werkdag, dus ik ga er dan ook niet te veel woorden aan vuil maken. Thuis (op ons kamertje met zicht op zee) heb ik verder gewerkt aan de admission forms; ik heb gebeld naar Home Affairs in George om te informeren voor het verlengen van onze visitor’s permits en ik heb mij nog eens gebogen over de jobbeschrijving van Lindelwa. Een beetje laat inderdaad, maar ik kreeg nu pas reactie van Lara en Elmarie van APD Western Cape. Gelukkig waren hun tips heel waardevol, dus beter laat dan nooit! Alexander en de bouwploeg hebben donderdag ondertussen verder gootjes uitgekapt, cornichen geplaatst, geplamuurd en geschilderd.

Donderdagavond heb ik – jawel! – weer getypt voor op de website en daarna heb ik een stok afgepeld bij een kopje thee. Sinds Leen en Mieke in het boekje van Karl Simons gebladerd hebben en er een recept voor thee in hebben ontdekt (rooibosthee met gember, citroen en honing), drink ik niets anders meer. De stok was trouwens een deel van mijn schelpenmobiel.

Vrijdag 11 augustus: George en Zuurberg

Vrijdagochtend heeft Alexander de bouwploeg in hun B&B opgepikt en onmiddellijk aan het werk gezet in de Fiske Hall. Wij moesten die dag immers op tijd in George zijn, omdat het de laatste (werk)dag was waarop we onze visitor’s permit konden verlengen. We vonden het alletwee best wel spannend, zeker met onze problemen van in Zaventem in ons achterhoofd. Want als onze permits nu niet verlengd zouden worden, betekende dat dat we op zes september ons boeltje zouden mogen pakken en huiswaarts konden keren. Gelukkig ging het redelijk vlot en hebben ze niet al te veel vragen gesteld. Dus nu maar hopen dat betalen impliceert dat je je verlenging ook effectief krijgt! Over een goede drie weken hebben we zekerheid...

Nu we in George waren, wilden we van de gelegenheid gebruik maken om snel wat winkeltjes te doen. In de Game Store wilden we bijvoorbeeld kleine plastic kindertafels en -stoeltjes kopen voor in Die Sterreweg, en voor onszelf wilden we een aantal klerenwinkels binnenlopen om elk een nieuwe broek te kopen. Want broeken hebben we allebei te weinig hier in Zuid-Afrika. Maar doordat we bij Home Affairs zolang hadden moeten aanschuiven, was het al vrij laat, en zijn we niet meer in de klerenwinkels geraakt. De plastic tafels en stoeltjes hebben we wel nog kunnen kopen. Ik denk dat het de eerste meubels zijn die we gekocht hebben voor in ons centrum! Nu is de opening echt wel dichterbij aan het komen!

In de vroege avond zijn we samen met Kristien en Nathalie (de zus van Annelies Jochems, met wie ik samen in de scouts zat) van Born in Africa, naar Zuurberg vertrokken. We gingen er naar de B&B van Danie en Annetjie, een Afrikaans koppel dat Kristien had leren kennen op haar laatste vakantie. Kristien had toen beloofd dat ze voor hen een website zou (laten) maken en als wederdienst nodigden zij ons uit voor een weekendje Zuurberg. Vrijdagavond hebben we vooral gereden, want Zuurberg ligt op 320 kilometer van Plett, dus dat duurt wel even. Maar onze Honda heeft het prima gedaan! Toen we toekwamen, stond de barbecue al klaar. Danie had ‘m zelfs al verschillende keren opnieuw moeten aansteken, zo laat waren we! Maar het heeft gesmaakt! En onze kamers waren echt superleuk! Dat beloofde dus voor de komende dagen...

over verlaten strandjes en zebra's zonder oren: update 5 t/m 6 augustus

Zondag 6 augustus: piraten, ahoi!

Zondag hebben Alexander en ik van de rust en de vrijheid geprofiteerd om er nog eens met z’n tweeën op uit te trekken. Geen Umzi, bouwploeg of andere zaken aan ons hoofd, alleen wij tweetjes. Overdag zijn we gaan wandelen in Nature’s Valley, een onderdeel van het Tsitsikamma National Park. Het was de eerste ‘verre’ rit met onze eigen auto, dus we hebben die uitgeroepen tot onze eerste officiële testrit. En die heeft de Honda met glans doorstaan! Nu de regen opgehouden was en de tapijten in de auto weer droog waren, ging alles prima. We beginnen er steeds meer van overtuigd te geraken dat we een goede aankoop hebben gedaan! Jippie!

In Nature’s Valley hebben we een heel mooie wandeling gemaakt. Het klinkt waarschijnlijk al afgezaagd, dat ik telkens zeg dat we een mooie wandeling hebben gedaan, maar de natuur is hier dan ook echt prachtig. Eigenlijk heb ik nooit geweten dat Zuid-Afrika zo’n mooi land is, tot nu. We geraken maar niet uitgekeken op de zee, de bossen, het strand, de rotsen, de bergen, etc. Het lijkt hier wel het paradijs!

Helaas hadden we hoogtij in ons paradijs en konden we maar een derde van onze wandeling doen, omdat de rest van het wandelpad onder water stond. En na Leen haar ervaring tijdens ons vorig bezoek aan Tsitsikamma zijn we maar wijselijk op onze passen teruggekeerd en hebben we dezelfde weg terug genomen. Maar toch was het heerlijk. Rond de middag hebben we aan de monding van de Salt River gegeten, helemaal alleen op een strandje, met rondom ons niets dan water, bergen en getjilp van de vogeltjes! Geloof me, de boterhammen met kaas en choco smaken dan nog beter dan anders!

Op onze terugweg zijn we gestopt in Old Nick’s, dat is de chiquere versie van Global Village. Ik had er al een paar keer iets over gelezen, en nu we er toch voorbij kwamen, konden we er net zo goed even stoppen en een kijkje nemen. Domme ik laat natuurlijk een porseleinen zebramasker vallen, maar gelukkig was de verkoopster zo vriendelijk om mij voor dat geld een heel exemplaar aan te bieden. Eigenlijk is dat wel een leuk concept: je mag er iets kapot gooien, als je er daarna maar een niet-gebroken exemplaar van koopt! Al een geluk dat ik niet iets van een paar honderd rand op de grond had laten kletteren!

Toen we thuis kwamen, hebben we een bad genomen en een hapje gegeten. Als afsluiter van onze “lazy Sunday” zijn we naar de film geweest. Hier in Plett is er een piepkleine cinema met twee zaaltjes, waarvan het programma iedere week verandert. Dus nu Pirates 2 uit was, moesten we er uiteraard zo snel mogelijk naar gaan kijken! Echt veel heb ik er echter niet van begrepen, want dat piraten-Engels ging mij niet bepaald af. Maar zo'n film is natuurlijk toch meer actie en special effects dan verhaal, dus veel hoef je niet te snappen van de plot.

Maandag 7 augustus: de eerste werkdag voor onze tweede bouwploeg

Maandag was het weer een gewone werkdag: Alexander vertrok ’s morgens vroeg met drie man van de bouwploeg naar de Fiske Hall (Kristien nam de andere twee mee naar de creche in Qolweni) en ik zat om halfnegen weer braaf aan mijn pc. Het was tijd om nog eens een update te maken voor onze ‘bazen’ in België, dus het eerste uur van de dag was ik daar mee zoet. Daarna ben ik begonnen aan het aanmaken van een access-bestand, waar we al onze kinderen en ouders in zullen opnemen. De bedoeling is om dit bestand uiteindelijk ook uit te breiden naar alle andere personen en partners, maar in deze fase houd ik het enkel op de kindjes en hun ouders.

’s Namiddags was het onze tweede ManCom meeting. Ik had de agenda ervan zaterdagnamiddag nog aangemaakt en in de voormiddag had ik nog kopietjes genomen van het vorige verslag, dus ik was helemaal voorbereid. Suzy (Lubner) had de tafel uit Baycane Furniture, die ze zo mooi vond en kennelijk maar niet uit haar hoofd kon zetten, dan maar zelf gekocht en geschonken aan Die Sterreweg. (Wij vonden hem te duur.) Wat een schat! Dus voortaan kunnen we in stijl vergaderen! Tony zat voor het eerst de vergadering voor en hij deed het alsof hij heel de dag niets anders doet. (Waarschijnlijk is dat ook echt zo, dat hij heel de dag niets anders doet dan vergaderen en vergaderingen voorzitten.)

Eén van de agendapunten was het tekenen van de nieuwe “Guidelines” van Die Sterreweg. Carina (van APD Knysna) maakte de opmerking dat deze guidelines eigenlijk overbodig zijn, omdat het niet meer dan een aangepaste versie van de constitutie van APD is. En aangezien wij een project zijn van APD, vallen wij toch onder die constitutie en is het niet nodig om daar nog een eigen variant op te hebben. Maar dat had ze toch wel een paar weken eerder mogen bedenken, dan had ze Lode en mij heel wat werk bespaard. Maar ach... De nieuwe guidelines worden een bundeling van policies en inhouse rules. De komende weken zal ik dus weer weten wat te doen!

In de Fiske Hall hebben de vrijwilligers verder gedaan met het werkje waar de vorige bouwploeg mee geëindigd was: het plaatsen van hoekjes tussen het plafond en de muren (door kenners ook wel cornichen genoemd - ik hou het bij hoekjes). En ook de nieuwkomers moesten hun hersencellen in allerlei bochten wringen om de juiste hoeken van die cornichen te zagen!

Over piepende varkens, overstromingen en verdwenen stranden: update 31 juli t/m 5 augustus

Maandag 31 juli: Plett wuift Leen en Mieke uit

Maandagmorgen zijn Leen en Mieke vertrokken: na een weekje Plett en omstreken, wilden ze hetzelfde in en om Kaapstad doen. Tot het moment waarop ze op de bus stapten, besefte ik het eigenlijk niet, maar toen de bus wegreed, drong het pas tot me door: mijn vriendinnetjes waren weg!

Lieve Leen en Mieke, ik vond het super dat jullie hier geweest zijn, ik heb me geweldig goed geamuseerd met jullie en en en ... ik vond het gewoon echt heel leuk! En Alexander ook! Merci he mennekes! Ben benieuwd naar jullie Kaapse avonturen, dus stuur die verhalen maar gauw door.

Voor de rest: Alexander en ik zijn maandag nog eens een dagje naar Knysna gegaan. We hadden eindelijk al het geld bijeen om onze Honda te betalen en mee naar huis te nemen. En dat was niet evident, want met onze buitenlandse bankkaarten konden we de hele som niet in één keer afhalen, dus moest het telkens met stukjes en beetjes. Voor Die Sterreweg moesten we ook nog in Knysna zijn (voor de verzekeringen en voor een groot onderhoud van de Venture), dus dat kwam mooi uit. We wilden de Venture in de garage laten en met onze Honda terugrijden, maar de Venture zou ’s namiddags al klaar zijn, dus we konden dan net zo goed in Knysna blijven en wachten tot hij klaar was. Anders moesten we later nog eens terug komen. Uiteindelijk hebben ze er tot een uur of vijf aan zitten werken, dus een heel productieve dag was het niet, maar soit, nu is de Venture toch maar weer in orde... En ik heb voor het eerst met onze Honda gereden! Wat een verademing, om nog eens met een échte auto rond te rijden! Dat is nogal wat anders dan dat groene vzw-Beetletje!

’s Avonds heb ik nog wat op de website getypt, terwijl het ondertussen buiten pijpestelen aan het regenen was. Alexander heeft ondertussen gekookt, wat op de computer gewerkt en gelezen in zijn boek.

Dinsdag 1 augustus: van de regen in de drop...

Dinsdag was het nog steeds pijpestelen aan het regenen. Ik had gedacht dat het tegen de ochtend wel gedaan zou zijn, maar nee hoor, het bleef gewoon gieten. Helemaal geen pretje om dan met Umzi te gaan wandelen dus! Gewapend met onze regenjassen en een paraplu hebben we het er toch maar op gewaagd, want hoewel het weer was “om zelfs geen hond door te jagen”, bleek dit spreekwoord niet voor Umzi op te gaan en wou hij maar al te graag in de plassen gaan spelen!

Voor de rest van de dag ben ik zoveel mogelijk thuis gebleven. We moesten nog wel even naar de bank om Lindelwa haar loon uit te betalen (haar eerste loon bij Die Sterreweg!) en we zijn in het postkantoor een postbox voor ons dagcentrum gaan aanvragen, maar voor de rest heb ik geen stap meer buiten gezet. Gelukkig was er nog genoeg werk te doen waarvoor we niet buiten moesten komen: de boekhouding voor de maand juli moest nog afgewerkt worden, de funding letter moest aangevuld worden met een funding proposal voor de classrooms (om door te mailen naar de bank), etc.

’s Avonds heeft Alexander gaatjes geboord in mijn schelpjes, zodat ik eindelijk aan mijn schelp-mobiel kon beginnen. Ik had hier al een paar weken kralen voor klaarliggen, dus dinsdagavond was het crea-tijd! Alexander heeft onze kamer ook heringericht (lees: hij heeft het bureau verzet), en we hebben foto’s en een spiegel opgehangen, dus het begint er steeds gezelliger uit te zien... (We hadden eerder ook al maskertjes en een Afrikaanse doek gekocht, maar geen van allen hangt al op, bij gebrek aan een gaatje in de maskers en bij gebrek aan kopspeldjes om het doek omhoog te hangen. Maar ooit komt het ervan!)

Woensdag 2 augustus: het blijft regenen!

Woensdag was het nog stééds pijpestelen aan het regenen. Ik wist zelfs niet dat zoiets mogelijk was, dat het zo lang zo hard blijft regenen. Je zou denken dat de wolken na twee dagen toch wel uitgeregend zijn en dat het eindelijk ophoudt of zelfs maar mindert, maar het bleef gewoon non stop keihard regenen. Op het nieuws hoorden we niks anders dan “overstroming hier, afgesloten weg daar, ingestortte brug daar” etc. Blijkbaar had het al niet meer zo vies gedaan sinds de jaren ’70. Maar het was ook echt een hel: het water stroomde in beekjes naar beneden (Plett ligt op een helling). Ik zat heel de tijd te denken aan de mensen in de townships: voor hen moet het echt verschrikkelijk geweest zijn! Zeker voor de mensen in de shags (houten huisjes)!

Helaas had ik woensdag drie afspraken op het programma staan, dus kon ik niet heel de dag binnen blijven. De Beetle heb ik zelfs niet proberen aan de praat te krijgen: bij een beetje regen start hij al niet meer, dus nu zou het gewoon verloren moeite zijn om het zelfs maar te proberen. En met de Venture durfde ik niet te rijden in dit weer, omdat ik ‘m daarvoor nog niet genoeg kende. Dus Alexander heeft heel de dag voor mij en Lindelwa chauffeur gespeeld.

In de voormiddag moesten we op de Formosa Primary School zijn (New Horizons), waar we een afspraak hadden met de remedial teacher, Beverly Krigga. Zij heeft een eigen klaslokaal (echt geweldig ingericht!), waar ze leerlingen die niet mee kunnen in hun klas, individueel of in kleine groepjes begeleidt. En uiteraard horen de kindjes die misschien naar ons dagcentrum zouden komen, daarbij. Lindelwa en ik wilden over een aantal van hen nog meer informatie voor we zouden beslissen, dus vandaar ons schoolbezoek. En nu konden we ineens van de gelegenheid gebruik maken om ons project nog eens voor te stellen en de selectiecriteria uit te leggen. Mrs Krigga was bijzonder lief en behulpzaam, en ze haalde er zelfs de leerkrachten van de kindjes in kwestie bij. Net wat we nodig hadden, want ouders weten vaak niet hoe hun kindje het elders doet. Dan is een tweede mening soms echt goud waard!

In de namiddag hadden we een gelijkaardige afspraak met de remedial teacher van de lagere school in Kwanokuthula (Phakamisani school), Mrs Faith. Roger Jacobs, de schoolpsycholoog die werkt voor het Department of Education, had haar blijkbaar valse hoop gegeven over een aantal leerlingen, dus het was goed dat we de zaak konden rechttrekken. In het begin leek ze nogal teleurgesteld dat we de kindjes die zij in gedachten had, toch niet zouden toelaten in ons dagcentrum, maar toen we foto’s toonden van de kindjes die we wel geselecteerd hadden, snapte ze waarom.

Na de schoolbezoeken hadden we ook nog een huisbezoek op het programma staan. Een achttal dagen geleden had een moeder mij opgebeld, na het lezen van een artikeltje over Die Sterreweg in de What’s New (het plaatselijke weekkrantje). Ik had beloofd dat ik eens bij haar zou langsgaan. We waren er veel te vroeg, maar het was ook niet meer de moeite om nog terug naar huis te rijden, dus we hebben dan maar gewacht in de auto. In de gietende regen uiteraard! Buiten zagen we het water in gutsen en stromen naar beneden lopen... Het kindje in kwestie bleek uiteindelijk al te oud te zijn om nog in aanmerking te komen voor ons dagcentrum: het was namelijk al 16 jaar. (Wij gaan in ons project enkel kinderen van 4 tot 14 jaar toelaten. Eens ze de 14 gepasseerd zijn, mogen ze nog wel in het dagcentrum blijven tot hun 18^de, in de hoop dat we tegen die tijd een exit strategie voor hen gevonden hebben. Maar nieuwe kindjes van 14 jaar of ouder nemen we niet meer aan, omdat we voorrang willen geven aan jongere kinderen die nog veel kunnen leren.) Omdat we niet uitsluitend een dagcentrum willen zijn, maar ook een centrum waar ouders met gehandicapte kinderen terecht kunnen voor informatie, vragen en workshops, gaan we wel nog eens opnieuw langsgaan bij deze moeder als haar dochter ook thuis is (zij verblijft tijdelijk bij de grootmoeder). En wie weet vinden we dan wel een andere oplossing!

Toen we ’s avonds thuiskwamen, in ons koud huis zonder verwarming of openhaard, zonk de moed mij in de schoenen: ik was die regen en koude echt kotsbeu! Umzi deed daarbovenop nog eens heel lastig (ik denk dat hij de regen ook beu was), en het werd mij allemaal wat te veel. Ja, beste thuisfront, ook hier hebben we alletwee onze hoogtes en onze laagtes, al zijn die van mij meestal iets meer uitgesproken dan die van Alexander! Gelukkig duurde mijn dipje niet heel lang en werd ik alweer een pak vrolijker door het skype-gesprek met de eeuwig goedgezinde Kristien.

Donderdag 3 augustus: een strand vol takken en een auto vol water

Donderdagmorgen was het wonder boven wonder gestopt met regenen! Eindelijk konden we nog eens met Umzi naar het strand, zodat hij zijn opgehoopte energie eens uit zijn lijf kon rennen. Toen we aan het strand toekwamen, konden we onze ogen niet geloven: de storm had er flink huisgehouden! Heel het strand lag bom-vol takken, bamboestokken en zelfs heuse boomstammen (waarschijnlijk afkomstig uit de riviermonding vlakbij). Het lag zeker een meter hoog opgestapeld en er was geen centimeter meer vrij. Je kon het zand er zelfs niet meer door zien! Hoe ze dat ooit allemaal gaan wegkrijgen, was mij een raadsel. Dat zijn vrachtwagens en vrachtwagens vol. Moesten wij een openhaard gehad hebben, ik zou wel weten wat te doen! Alhoewel, het hout was natuurlijk wel kletsnat. Maar drie bamboestokken (Alexander wilt er een windhanger van maken) en een stok voor mijn schelpenmobiel hebben we toch mee naar huis genomen. Hihi. Umzi was natuurlijk ook blij dat hij nog eens buiten kon komen. En met al die stokken waar hij op kon bijten, was dit uiteraard het paradijs voor hem !

Om elf uur hadden Alexander en ik een meeting met Suzy (Lubner). We hadden oorspronkelijk afgesproken in de Fiske Hall, maar omdat de boel daar nog onder water stond, hadden we in het Blue Bay Cafe afgesproken, Suzy haar favoriete plekje voor warme chocomelk. We hebben wat gebrainstormd over de bouw en de inrichting en over de opening en daarnaast heeft ze weer een paar namen van mogelijke sponsors gegeven. Ik denk dat we ondertussen bijna heel haar adressenboek hebben! Na de meeting met Suzy zijn we naar een verfwinkel gegaan. Suzy had de eigenaar al verwittigd van onze komst en enkele dagen later is Alexander inderdaad met 100 liter verf naar buiten gewandeld! Nu kunnen we heel de buitenkant ook in een nieuw jasje steken. Eigenlijk is dat de taak van de municipaliteit bij wie we het gebouw in lease hebben, maar als we moeten wachten tot zij het geld hebben, dan zijn we weer drie jaar verder! Door deze gift en de gift van een ander bedrijf (30 potten van 5 liter) moeten we nu alleen nog badkamerverf en plafondverf kopen. Al de rest hebben we gratis gekregen! Schitterend toch!

’s Namiddags kwamen we achter de vervelende ontdekking dat onze auto (onze dierbare Honda waar we zo tevreden over waren) helemaal onder water stond. Op, onder en in het tapijt stond een plas van zeker twee centimeter hoog. Na wat zoeken en prutsen vond Alexander het probleem: iets met de ventilatie. Eigenlijk is het meer een montagefout, dan een probleem van slijtage of ouderdom. En vooral brute pech dat de de wind de regen recht in onze ventilatie blies. We hebben zeker een half uur lang met doeken het water zitten opdeppen, maar met die tapijten was dat onbegonnen werk. Uiteindelijk heeft Alexander de halve auto gedemonteerd zodat we de tapijten van de bodem los konden trekken en konden laten drogen. We hebben er dan een paar dagen een verwarmingselement ingezet en ondertussen is ie weer bijna droog. Dan kan de achterzetel er weer in! Jipie!

Voor de rest heb ik ‘s namiddag verder gedaan met het opstellen van formulieren die de ouders moeten tekenen vooraleer hun kind naar het dagcentrum mag komen. Eén van die formulieren is bijvoorbeeld een soort van huishoudreglement, een ander is een document waarin de ouders verklaren dat het personeel niet aansprakelijk gesteld kan worden voor eventuele ongevallen, etc. ’s Avonds hebben we frietjes gehaald in de KFC (jawel, zoveel zin had ik in frietjes, dat ik er zelfs voor naar de KFC wou gaan!) en we hebben geskyped met Marjan (zij is als eerste naar Plett gegaan om onderzoek te doen naar de plaatselijke noden en zij heeft dus ook de eerste fundamenten en contacten gelegd). Het was heel leuk om met haar te praten, want zij weet perfect waar het allemaal over gaat. En dan heb ik nog wat gelezen, terwijl Alexander foto’s op de website aan het zetten was. Eigenlijk had ik zin in Scrabble, maar dat hebben we hier helaas niet...

Vrijdag 4 augustus: Kristien is back!

Toen we opstonden, was het weer aan het regenen. Bah, het lijkt hier wel een herfst in België, maar dan in het kwadraat! Om nieuwe nattigheid te vermijden, heeft Alexander de auto deze keer maar omgedraaid, zodat de wind niet rechtstreeks aan de ventilatie kon. In de voormiddag heb ik een hele tijd met broer Koen geskyped. Omdat hij “chef Plett” is in de vzw, moeten we hem vrij regelmatig updaten over onze werkzaamheden en de evolutie hier. Eigenlijk is het nog wel leuk om op die manier met mijn broertje samen te werken! Maar zeg niet dat ik dat gezegd heb!

Tegen halftien kregen we telefoon van Kristien: zij was terug op Afrikaanse bodem! Door het slechte weer was het echter nog niet zeker of zij en de bouwploeg diezelfde dag nog in Plett zouden geraken met hun huurauto, maar uiteindelijk besloten ze het er toch op te wagen. Ik hield bang mijn hart vast, want op de radio hoorden we opnieuw niets anders dan problemen op de weg.

Alexander heeft vrijdag de laatste voorbereidingen getroffen om de nieuwe bouwploeg vanaf maandag aan het werk te kunnen zetten. Ik heb verder gewerkt aan mijn “admission forms”. Tegen een uur of zes zijn Kristien en de bouwers dan uiteindelijk aangekomen. Ze hadden tot in George vlot kunnen doorrijden, maar dan begonnen de problemen. In Knysna was het dikke file, maar ... ze zijn er geraakt!

Om de nieuwe ploeg te verwelkomen en om Kristien welkom thuis te wensen, hadden we gereserveerd in een visrestaurant op het strand, Moby Dick. Het eten was heel lekker en natuurlijk heb ik iedereen weer kunnen aansporen om een Savanna te drinken. Dat is echt mijn lievelingsdrankje hier (hoewel, Amarulla lust ik ook wel graag!). Savanna Dry is een soort van cider, iets tussen wijn en bier in. Echt een vrouwendrankje eigenlijk, maar ook de jongens van de vorige bouwploeg lustten het zo nu en dan wel. En de nieuwe bouwploeg is dus ook verkocht. Ik zou er beter een procentje op vragen, op al die Savanna’s die hier dankzij mij gedronken worden!

De nieuwe bouwploeg bestaat uit vijf mensen, vier meisjes en een jongen. De meisjes heten Saar, Sofie, Joke en Katja, en de man in het gezelschap is Joris. En ik moet zeggen: hij staat behoorlijk zijn mannetje tussen de vrouwen! Het was een hele gezellige, rustige avond. De nieuwkomers waren allemaal wat moe van hun lange rit. Kristien op kop uiteraard, want die had er ook nog een vliegtuigreis van 12 uur opzitten. Niet dat ze dan minder lawaai maakt hoor... Maar we zijn heel blij dat ze terug is! En Umzi ook! Kristien had een speeltje voor hem bij, een varkentje dat piept als je erop duwt. En Umzi was daar blij mee! Hij zit daar nu nog steeds constant mee te spelen. Als Alexander en ik dat eerder geweten hadden, dan hadden wij tijdens de weken dat Kristien weg was al lang een hele piepende dierentuin voor hem gekocht! Laat het een tip wezen voor de volgende Umzi-babysitters!

Zaterdag 5 augustus: uitslapen!

Wat heerlijk! Eindelijk nog eens uitslapen! Gedaan met vroeg opstaan om met Umzi te gaan wandelen, leve ons bedje! Uiteraard waren we ook nu al om zeven uur wakker, maar deze keer konden we het ons permitteren om ons nog eens om te draaien en lekker verder te soezen. Daar dient het weekend uiteindelijk toch voor!

Tegen iets na negen zijn we dan toch maar uit ons bed geklauterd. Het was eindelijk terug mooi weer en ik snakte naar de zon. Het zou dus zonde zijn geweest om een halve dag in bed te blijven liggen. We konden zelfs al opnieuw buiten eten, op ons terras met zicht op zee! Hoera!

Tegen de tijd dat Kristien terug was van haar zeer uitgebreide wandeling met Umzi (ik denk dat ze de afgelopen weken op een paar uurtjes tijd wou inhalen), was het voor ons tijd om alweer te vertrekken. We hadden de bouwploeg beloofd dat we ze tegen elf uur zouden oppikken voor een rondleiding in Plett. Dat stelde uiteraard niet zo veel voor, want echt veel valt er niet te tonen in Plett. Eerst hebben we ze meegenomen naar Kwanokuthula, waar we onze was nog moesten gaan ophalen. Het had vrij lang geduurd voor die klaar was, door de powercut tijdens het regenweer, maar nu konden we van de gelegenheid gebruik maken om eens met onze nieuwe vrijwilligers door Kwano te rijden. De mensen in de township leken minstens even opgelucht dat de regen eindelijk was opgehouden. Ik vermoed dat het voor hen nog afschuwelijker moet geweest zijn dan voor ons, in hun kleine huisjes!

Bij het terugrijden van Kwanokuthula naar het centrum van Plett, passeerden we New Horizons, dus we konden er net zo goed even binnenrijden om een kijkje te gaan nemen aan de Fiske Hall. De sleutel van de omheining hing echter thuis aan het haakje, dus we moesten het geduld van de bouwploeg nog even op de proef stellen en hen tevreden stellen met het tonen van de buitenkant.

Onze rondleiding eindigde op Marquet Square, aan de Pick ’n Pay. Voor Alexander en mij was het grappig om te zien hoe ook deze bouwploeg te kampen kreeg met het gegeven "samen winkelen". Geloof ons, met een hele bende gaan shoppen is geen lachertje. Deze ploeg mag dan nog van geluk spreken dat ze maar met vijf zijn!

’s Namiddags en ’s avonds zijn we thuis gebleven. Ik had mij al een paar dagen voorgenomen om tijdens het weekend al mijn achterstallige mails te beantwoorden. En dat het hoog tijd was, bewijze het aantal uren dat ik er mee ben bezig geweest. ’s Avonds heb ik nog verder getypt, ditmaal voor de website, want ook op dat vlak had ik het de laatste dagen behoorlijk laten hangen. Het resultaat konden jullie eerder al lezen...

over vieze beestjes, de letters van het alfabet en lege tanken: update 26 t/m 30 juli

Woensdag 26 juli: braai

Leen en Mieke zaten woensdag nog steeds in Addo National Park, dus Alexander, Umzi en ik hadden het rijk voor ons alleen. In de voormiddag kregen we telefoon van garagist Edwin dat we de Beetle mochten komen halen. Die hadden we vóór het weekend naar de garage gebracht voor een groot onderhoud, om ongemakken als overgeknapte gaskabels in de toekomst te vermijden. Toen ik met de Beetle terug naar huis reed (Alexander reed achter mij aan met de Venture), wou ik net de laatste bocht naar onze straat nemen. Dat is een heel steil stukje bergop, vlak na een heel scherpe bocht, dus je moet er altijd redelijk wat vaart minderen. Maar ik verloor zoveel vaart dat ik uiteindelijk zelfs bijna achteruit de berg af bolde. Gelukkig dat Alexander de boel tijdig “in de mot” had en genoeg afstand hield, anders zaten onze twee vzw-mobielen knal op elkaar! Na wisselen van stuur bleek dat de Beetle zonder benzine zat… Lap, weeral! Nog maar enkele dagen geleden hadden we hetzelfde probleem met de Venture, op exact hetzelfde plekje. Er zat maar één ding op: bergaf naar beneden bollen, op de pechstrook, tot aan het tankstation onderaan de berg. En we hadden wonderwel weer geluk en geraakten er net, zonder te moeten remmen bij het afdraaien. Want één tegenligger op dat moment, en we hadden kunnen duwen. Oef, eind goed, al goed! (Dachten we…)

Voor de rest was het een heel gewone werkdag: Alexander heeft zijn bouwwerkzaamheden voorbereid en de fundingraisingdossiers bijgewerkt, en heb ik op de andere pc mijn werk gedaan. Wat dat juist was, weet ik al niet meer. Ik zou dat beter eens opschrijven telkens! Maar vermoedelijk zal het wel iets met de selectie van de kindjes te maken gehad hebben, want dat was en is nu nog steeds mijn hoofdbezigheid.

’s Namiddags hebben we nog samengezeten met Pam Porter, de eigenares van de B&B waar de eerste bouwploeg zat. Ze had het wat moeilijk met de rommel die ze in haar huis hadden gemaakt, maar gelukkig zag ze zelf ook in dat dat het logische gevolg is van tien mensen die samenwonen in één huis… Dus de volgende ploeg mag gelukkig ook nog genieten van haar gastvrijheid! Hoera! Ze zullen het wel met een kamer minder moeten doen en beter moeten opruimen, want de derde kamer gaat ze aan gewone gasten verhuren. Dus jullie hebben het gehoord, mannekes: kuisen, opruimen en braaf zijn, is de boodschap!

’s Avonds kwamen Leen en Mieke terug van hun tweedaags avontuur in Addo Elephant Park. Leen had het linksrijden met glans doorstaan en ze hadden een heel leuke tijd in Addo. Leen kwam zelfs met een hoedje terug! En ze had nog zo zitten lachen met de hoed van Alexander. Het wordt zowaar nog een nieuwe trend, die hoeden. Ik zou mij beter ook maar een aanschaffen, wil ik mee blijven met de tijd.

Alexander en ik waren eerder op de dag braai-ingrediënten gaan kopen, dus ’s avonds hebben we met z’n vieren een kleine braai gedaan. Je kunt toch niet in Zuid-Afrika geweest zijn en geen enkele keer gebraaid hebben he! Oorspronkelijk was het de bedoeling dat Mbulelo en zijn vrienden ook zouden afkomen, maar uiteindelijk is dat allemaal een beetje misgelopen. Maar soit, wij hebben ons die avond alvast heel goed geamuseerd!

Donderdag 27 juli: het begin van het einde

Donderdagvoormiddag hadden Lindelwa en ik een vergadering in Maggie’s Teagarden, met alle NGO’s en social workers uit de omgeving (een “Welfare Coordinating Meeting”). Belangrijk volk dus. Aanvankelijk zou ik er met de Beetle naar toe gaan, maar daar heeft de Beetle dus een stokje voor gestoken. Het “eind goed, al goed”-verhaal van woensdag moest natuurlijk nog een staartje krijgen. Toen Alexander de Beetle startte, bleek de tank plots opnieuw leeg te zijn. En dat vonden we toch een beetje snel, aangezien we er de dag voordien 20 liter in hadden laten kappen. De geur die rond de auto hing, loog er niet om: er was een probleempje… Edwin moest tijdens het groot onderhoud toch ergens iets over het hoofd gezien hebben. En inderdaad, toen Edwin later op de dag kwam kijken, bleek er ergens een buisje doorgekrakt te zijn. Gelukkig was het niet al te moeilijk om dat te repareren en een grote kost was het al helemaal niet (Edwin deed het voor niets), maar volgens ons was dit wel het begin van het einde. Het einde van een lang Beetle-tijdperk… Maar voorlopig rijden we er nog mee rond en zijn we gelukkig. Maar de vraag is hoe lang dit nog zal duren?

Leen en Mieke zaten ondertussen op zee, in een boot van Ocean Blue, in de hoop dolfijnen en wasvissen te spotten. De wasvissen hebben ze gezien, maar de dolfijnen hadden blijkbaar geen zin om uit het water te komen. Jammer, want eigenlijk is dat wel het leukst… Dolfijnen kunnen namelijk met een hele bende naast de boot op zwemmen en voortdurend uit het water springen. En nog jammerder was dat Leen er zeeziek van werd en voor de rest van de dag uitgeteld was. Maar de vegetarische boboti die Alexander ’s avonds maakte, kon haar gelukkig wel bekoren. Na dit culinaire hoogstandje zijn we met z’n vieren in de zetel geploft en hebben we de eerste vier afleveringen van Lost gekeken. Spannend! Dat vraagt om meer!

Vrijdag 28 juli: Umzi en zijn teken

Vandaag zouden we normaal gezien met Leen en Mieke op kayak-tweedaagse vertrekken. We hadden al regelmatig in het weekend en ’s avonds overuren gemaakt, dus een extra dagje weekend moest er voor een keer wel af kunnen. En mijn vriendinnekes zijn ook niet iedere week hier in Plett he!

Helaas, Umzi gooide roet in het eten: we hadden de afgelopen dagen verschillende teken op hem gevonden, en we vreesden dus dat er wel eens een besmet exemplaar bij kon zitten. Donderdag was Umzi al vreselijk tam, maar vrijdag bewoog hij zelfs nog maar amper. En eten deed hij nog minder. Onze kayak-tweedaagse viel dus in het water, en in de plaats daarvan zaten we een hele tijd bij de dierenarts. De bloedtest wees uit dat het inderdaad om de ziekte van Lyme ging, maar gelukkig gaf de injectie al snel resultaat en was Umzi enkele uren later weer op de been. En zaterdag was hij weer helemaal de oude!

’s Namiddags heb ik een funding proposal gemaakt voor de meubels en de spulletjes die we in de klaslokalen nodig zullen hebben. We hopen er de FNB-bank mee te kunnen strikken… Nadien hebben we met Mieke en Leen een bezoekje aan de Fiske Hall gebracht, wat hen meteen tot de eersten uit onze achterban maakt die het project met hun eigen ogen hebben kunnen aanschouwen! Zij het zonder de kindjes erin dan…

In de voormiddag hadden we hen trouwens laten meedraaien in de crêche in Qolweni, waar de vorige week ook telkens twee vrijwilligers van de bouwploeg gingen helpen. Op die manier konden Leen en Mieke het township-leven ook eens van binnenuit leren kennen, want er gewoon eens een kijkje gaan nemen en doorrijden, is toch iets anders dan er effectief in werken en leven. En ik denk dat het voor hen wel een leuke en leerrijke ervaring was…

’s Avonds hebben we ons tegoed gedaan aan een heerlijk stukje verse vis, uit Robberg Seafoods ("red snapper"). Kwestie van een waarschijnlijk grote sponsor ook wat te sponsoren!

Zaterdag 29 juli: nu dan toch… kayak!

Umzi was weer een stuk beter, dus het was weer veilig om hem een halve dag alleen te laten. Het leek dan ook vanzelfsprekend om alsnog de Keurboomsrivier op te trekken met een kayak, zij het voor één dag en niet voor een tweedaagse. De kayaktocht was echt heel leuk. Het eerste uur stond er een felle wind op kop, dus het was fameus roeien. Na tien minuten hadden Leen en ik al kramp in onze armen, maar gelukkig hielp het zingen uit volle borst ons vooruit. En Alexander hielp Mieke vooruit… Na een uur ging de wind liggen en kwam de zon te voorschijn, dus vanaf toen gléden we echt door het water. Heerlijk. Er was amper een levende ziel te bespeuren: het was muisstil en het enige dat we hoorden was ons eigen geplons en het gekwetter van de vogeltjes… Het leven kan toch mooi zijn! Leens fantasie sloeg er helemaal door op hol en zij slaagde er zelfs in om zomaar eventjes tien verschillende voetafdrukken in het strand te maken! Mieke leerde ons hoe je door met je ellebogen tegen elkaar het alfabet in de lucht te schrijven, je bovenlichaam fit houdt en Alexander legde alles vast op foto. En ik? … Ik gedroeg mij uiteraard voorbeeldig (en bezorgde Leen een blauwe plek bij het kemphanengevecht)!

Toen we terug thuis kwamen, was dame Fortuna ons helaas minder gunstig gezind: Umzi was immers verdwenen! Het was al de zesde keer dat hij het op een lopen had gezet sinds Kristien weg is en tot nu toe hadden we altijd geluk gehad dat hij zelf aan de poort op ons zat te wachten, dat de buren hem vonden, of dat we hem zelf op straat tegen het lijf liepen. Maar deze keer was hij dus echt weg! Ik was helemaal in paniek: we hadden al twee uur rondgereden om hem te zoeken en we hadden nog steeds geen spoor van hem. Ten einde raad belde ik Kristien op in België en zij raadde ons aan om eens te horen bij Animal Welfare. En inderdaad, daar zat onze held rustig op ons te wachten. De man van Animal Welfare kon er uiteraard niet mee lachen, dat hij Umzi op de grote baan had aangetroffen, dus hij raadde ons aan (lees: verplichtte ons) om toch iets aan de omheining doen. Umzi heeft blijkbaar recent ontdekt dat hij gaten onder de prikkeldraad kan graven en dat is nu zijn nieuwste hobby. Maar die is hem wel zuur komen te staan, want nu houden we hem voortdurend aan de voorkant van het huis. Gedaan met de pret! Maar wat een opluchting dat we hem terug hadden! Ik was zo bang dat hij ’s avonds in het donker onder een auto zou lopen. Zelfs Leen en Mieke, die geen van beiden de grootste Umzi-fans zijn, waren heel ongerust!

De rest van de avond bleef ik behoorlijk gespannen, zo geschrokken was ik. De pizza die we hadden afgehaald, kon mij dan ook niet echt smaken. Maar al goed dat Umzi terug was, anders was de laatste dag van Leen en Mieke in Plett ook geen pretje geweest…

Zondag 30 juli: ‘tamzakken’ op zondag

Zondag hebben we met z’n vieren genoten van een rustig dagje. In de voormiddag zijn we naar de mis geweest. Helaas was het deze keer écht geen leuke mis en leek het meer op een sekte dan op iets anders. Een of andere man kwam bijvoorbeeld plots in de micro over zijn visioen vertellen en een vrouw raakte in trance en stond volledig te shaken?! Rare bedoening hoor, die kerk hier. En die muziek! Het trok werkelijk op niets. Van het normaal o zo leuke, ritmische gezang was deze keer maar weinig te bespeuren. Het was eerder een vreemdsoortige new age bedoening. Geen wonder dat de mensen hier visioenen krijgen en in trance geraken!

’s Middags zijn we uit gaan eten. We kennen hier een plek waar je op zondagmiddag voor een prikje kunt eten, op een terras met uitzicht op zee nog wel, dus dat was perfect voor Leen en Mieke hun laatste dag in Plett. (NB: hier in Plett moet je eigenlijk al moeite doen om een plek te vinden zonder zicht op zee.) Na het eten zijn we heel even in Global Village gaan kijken, want we waren daar toch vlakbij… Leen en Mieke hebben er allebei een ketting gekocht. Daarna zijn we nog een tijdje gaan wandelen op het strand, samen met Umzi, en toen we uitgewandeld waren, hebben we lekker loos boekjes zitten lezen in de zetel. Een echte zondagnamiddag als het ware!