voor de geïnteresseerden: de Pansy Shell

PANSY SHELL

De Pansy schelp is het embleem van Plettenberg Bay en kan enkel in deze kuststreken gevonden worden. Als je zelf een Pansy schelp vindt, word je officieel een deel van Plett en als je er een cadeau krijgt, betekent dit dat men je welkom heet als 'n speciaal stukje van Plett.

En mag ik zo vriendelijk zijn om jullie erop te wijzen dat ...

ER NIEUWE FOTO'S ONLINE ZIJN !!!

Jaja, we zitten hier niet stil en we denken ook wel aan jullie.

over huisbezoeken, loodgieters en ontsnappende honden: onze eerste werkweek

Onze eerste werkweek zit erop! Tijd dus om nog eens wat nieuwtjes voor het thuisfront te typen...


Maandag 19 juni: ons eerste bezoek aan de Fiske Hall en heel véél info...

Voor Karen en Jeroen zit het er quasi op, hun Zuid-Afrikaanse avontuur, want vandaag zijn zij met een huurauto uit Plett vertrokken. Hen wacht nog een achtdaagse reis doorheen de Eastern Cape en langs de Garden en de Wine Route, alvorens op het vliegtuig richting België te stappen.

Voor ons daarentegen, begint het vandaag pas echt, want het is immers onze eerste werkdag. In de voormiddag (iets later dan gepland, want de Beetle heeft weer kuren en wilt niet onmiddellijk starten) pikken Lode en Barbara ons op om bij hen thuis te beginnen aan onze lange en zware dagtaak. We overlopen de volledige "to do-list" en daar zijn we enkele uurtjes zoet mee. We hebben het over de bouw, de selectie van de kinderen, het personeel, de sponsors en de partners, de bouwploegen, we maken afspraken met allerhande belangrijke mensen die we nog moeten ontmoeten, enz. Tussendoor brengen we een bezoekje aan de Fiske Hall, het gebouw waarin het allemaal gaat gebeuren. Alexander, Lode, Steven Adams (onze aannemer) en Tikki (toen nog onze loodgieter...) buigen zich over de bouwplannen. Barbara en ik nemen ondertussen een kijkje op de werf en in het gebouw en we knikken goedkeurend: het ziet er veelbelovend uit!

Nadien vergaderen we lustig verder, tot het echt tijd wordt om er mee te kappen voor die dag en om iets te eten. We maken met z'n vieren spaghetti en blijven nog een hele tijd kletsen. Uiteindelijk rijden Alexander en ik met de Beetle naar huis. Barbara geeft eerst nog wat uitleg, want de Beetle mag je toch wel een auto met een eigen handleiding noemen. Gelukkig geraken we heelhuids thuis, al gaat Alexanders eerste rit gepaard met de nodige horten en stoten...


Dinsdag 20 juni: Kristien is back!!

Deze voormiddag passeren Alec en ik in de Pick 'n Pay (de supermarkt) en bij het fruitboertje, alvorens we naar Lode en Barbara rijden. De winkel van de fruitboer is eigenlijk niet meer dan een partytentje naast de weg, maar je kunt er ongelooflijk lekker en vers fruit aan spotprijzen kopen. Bovendien mag je er steeds vanalles proeven. Je kunt al raden dat heel de vzw er trouwe klant is...

Terwijl Alexander en Lode naar de bouwbedrijven in de buurt gaan, zetten Barbara en ik ons achter de computers. Nu er een test is om te selecteren welke kindjes wel en niet in ons centrum zullen passen, moeten we deze test enkel nog overtypen, zodat we niet op vodjes moeten krabbelen, maar een deftig document hebben met ons eigen logo.

's Namiddags hebben we een afspraak met Sister Samuel. Zij is het hoofd van de Plett Clinic en tevens een belangrijke tussenpersoon voor het Department of Health. Barbara wordt bij het afscheid nog maar eens bestoeft, en terecht, want onze voorgangers hebben hier echt prima werk geleverd! Sister Samuel geeft ons daarnaast nog een paar belangrijke tips en namen, dus we kunnen van een succes spreken.

Na de meeting rest ons nog wat tijd, dus we beslissen om kort nog even naar het strand te gaan. Lode en Barbara met de surfplank in hun auto, en Alexander, Umzi en ik in de Beetle. Umzi is echt door het dolle heen en trakteert Alexander zelfs op een heuse lek in zijn gezicht!
Lode zoekt in de zee naar de perfecte golf, Barbara en ik zoeken op het strand - tevergeefs - naar de perfecte schelp (de Pansy Shell), Alexander probeert de perfecte foto te trekken en Lodes kunstjes te vereeuwigen, en Umzi ... die loopt als een gek rond, allicht op zoek naar het perfecte vriendinnetje. En vriendjes maken kan hij als de beste! Op een bepaald moment zien we hem tikkertje spelen met een andere hond, rondom een rotsblok, steeds maar heen en weer. Echt grappig!

's Avonds vieren we Kristiens terugkeer op restaurant en genieten we van de zachte zeebries. Voor eenmaal is het eens niet ijskoud 's avonds, maar is het nog lekker zacht buiten... Eigenlijk ideaal weer voor een nachtelijke strandwandeling, maar we zijn allemaal te moe. Dat zal dus voor een andere keer zijn!


Woensdag 21 juni: meet the Lubners!

Om negen uur is er een Child and Youth Care vergadering voor alle personeelsleden van centra uit de buurt. Omdat we hier nog nooit een vergadering van hebben bijgewoond, vergezellen we onze manager Lindelwa en caregiver Cornelia. Helaas begint de vergadering niet op het afgesproken uur, maar pas om halfelf. Omdat we om elf uur al een andere afspraak hebben, kunnen we enkel het eerste kwartier van de vergadering meemaken, zodat we eigenlijk nog niet veel meer weten. Jammer, volgende keer beter! Maar we hebben er wel een tweede ontbijt aan over gehouden!

Onze afspraak met de Lubners start gelukkig wel op tijd. De Lubners, dat zijn Tony en Suzy, de oprichters en bezielers van de Sabrina Love Foundation. Zij zijn een van onze belangrijkste partners en sponsors. En bovendien zijn zij de baas van Ocean Blue Adventures, dus mogen we binnenkort voor een mini-prijsje mee op zee-safari! (Mijn zeezieke maag maakt al een sprongetje bij de gedachte alleen al! Dat belooft...)

Om zes uur hebben Barbara en ik tenslotte nog een afspraak met een zekere Lilian. Zij solliciteert voor de job van caregiver. Normaal gezien moesten we op dit moment al twee caregivers geselecteerd hebben, maar helaas heeft een van de twee vrouwen die we overhielden uit de selectierondes, uiteindelijk geweigerd! Lastig, als je zo helemaal op het laatste moment opnieuw moet beginnen. Omdat er geen tijd meer was om een nieuwe vacature uit te schrijven (volgende week willen we onze caregivers namelijk een erg belangrijke en goed aangeschreven cursus laten volgen), moesten we onze contacten gebruiken om hier en daar aan goede kandidaten te komen. Zo kwamen we uiteindelijk via Kristien uit bij Lilian en via de Sabrina Love Foundation bij Charmaine. Lilian komt tijdens haar gesprek erg goed over en is bovendien Xhosa, wat in haar voordeel pleit aangezien de andere caregiver al Afrikaans is. En in een rainbow nation als deze, is het best om een zo divers mogelijk team te hebben. Maar toch maar afwachten met beslissen tot zaterdag, als we de andere kandidate ook gezien hebben.

Eenmaal thuis kruip ik vrij snel onder de lakens: een flinke verkoudheid (of is het allergie?) speelt mij immers parten. Alexander amuseert zich ondertussen nog enkele uurtjes met het plaatsen van foto's op de website en kruipt dan ook onder de wol. Ik word er halfwakker van en vraag of het al ochtend is...


Donderdag 22 juni: home visits

In de voormiddag gaan we naar de printshop om onze visitekaartjes te laten drukken en om de selection forms uit te laten printen. Daarna skype ik met broer Koen, in zijn hoedanigheid van "co Plett". Skype is ons niet gunstig gezind: op Alexanders laptop hoor ik Koen, maar hoort hij mij niet en op de pc in de living hoort Koen mij wel, maar ik hem niet. Niet bepaald handig om de hele caregiver-kwestie te bespreken! Gelukkig is het euvel na een twintigtal minuten opgelost en kunnen we dan toch nog in twee richtingen communiceren.

's Namiddags doen Barbara en ik huisbezoeken, samen met Susan, iemand die voor Sabrina Love werkt. Zij spreekt Afrikaans en komt mee om te tolken indien nodig. Sommige kindjes heeft Barbara al eerder gezien en van hen moet enkel nog de selectie-test afgenomen worden. Andere kindjes zijn ook voor haar nog onbekend, dus deze huisbezoeken duren langer. In totaal zien we die namiddag drie kindjes: Dylan, een vrij zwaar mentaal en fysiek gehandicapt kindje; Jonathan, een FAS-kindje met een toch wel vrij hoog niveau; en Elricha, een bijzonder grappig kind, dat de hele tijd zit te giechelen. Barbara neemt een groot deel van de vragenlijst zelf in het Afrikaans af en eigenlijk gaat dit haar nog behoorlijk af. Het Afrikaans lijkt sterk op het Nederlands en als je je woorden met een heel ander accent uitspreekt, kom je vaak wel ergens in de buurt van het Afrikaans.

De jongens hebben deze namiddag geen afspraken, dus Lode geniet van de vrijetijd om voetbal te kijken (Lode is een beetje verslaafd aan het WK) en Alexander werkt ondertussen thuis aan zijn bouwplannen. 's Avonds tovert hij nog een heerlijke curry-schotel voor ons op tafel en keuvelen we nog lekker met een glaasje wijn bij de openhaard. Het leven kan toch heerlijk zijn!


Vrijdag 23 juni: nog meer huisbezoeken

Deze voormiddag stond er een afspraak met de social worker, Leti Nqolo, op de agenda. Leti is echter ziek, dus onze afspraak moet verzet worden. Ik maak van de gelegenheid gebruik om de boekhouding bij te werken. Alexander en Lode gaan naar de Fiske Hall, om te kijken hoe de bouwwerken opschieten en om de plannen nogmaals te overlopen met de aannemer. Onze loodgieter is blijkbaar intussen ontslagen, omdat hij trots wist te zeggen dat hij in de jaren '70 de leidingen in de Fiske Hall had gelegd. Helaas was Steven Adams niet echt onder de indruk van zijn horizontale leidingen waar al het water in blijft staan, dus heeft hij hem maar ontslagen! Tja, zo gaat dat hier... Gelukkig heeft hij vrijwel onmiddellijk een andere loodgieter gevonden, dus daar gaan we niet op moeten zitten wachten.
Na de Fiske Hall is het de buurt aan Creswell, de public works officer. Hij weet te vertellen dat de bouwaanvraag nu eindelijk volledig is goedgekeurd, en dat het leggen van de funderingen voor de nieuwe blok volgende week van start kan gaan. Net op tijd!

Barbara en ik doen ondertussen nog een aantal huisbezoeken, samen met Lindelwa ditmaal. Zij spreekt immers Xhosa, en dat taaltje is echt een mysterie voor ons. Op het lijstje staan de broertjes Eliott en Phindile Thomas (twee jongens met een licht mentale handicap), Yolanda (een heel grappig kind, dat smoorverliefd is op onze Beetle) en Yongama (een jongen met leermoeilijkheden, echt een schat: hij begon zelfs te snikken toen dit besproken werd).
De moeder van Yolanda had gesolliciteerd voor de job van caregiver en was een erg sterke kandidaat, maar is helaas op aanraden van andere dagcentra geweigerd, omdat het aanwerven van een familielid tot problemen kan leiden. Jammer, want zij lijkt echt heel gedreven! Soms is het echt zo jammer, wat je hier te zien krijgt: vrouwen die heel erg bekwaam zijn, die hun middelbaar hebben afgemaakt, maar die thuis vast zitten doordat ze voor hun kind(eren) moeten zorgen. Dag in dag uit hetzelfde liedje, en geen zicht op enige verandering, laat staan op verbetering. Of vrouwen die erg slim zijn, maar die nooit de kans hebben gehad om hun school af te maken, omdat er geen geld genoeg was. En die nu logischerwijs geen job kunnen vinden... Soms wou ik echt dat ik al deze mensen kon helpen, maar dat gaat natuurlijk niet. Maar we doen ons best, en helpen waar we kunnen. Ik vind het dan ook prachtig dat we in Die Sterreweg ook workshops voor ouders gaan aanbieden en dat we ouders wier kind niet in ons centrum wordt toegelaten, toch zullen proberen helpen bij het zoeken naar een alternatief. Al zal dit niet eenvoudig zijn!

In de late namiddag hebben we nog een vergadering met ons vieren, Kristien en Lindelwa. Het is een hele boterham om te bespreken, want eigenlijk moet ongeveer alles aan bod komen. Door onze komst en het vertrek van Karen en Jeroen is het hier immers erg hectisch geweest en is het al een tijd geleden dat er een update naar België werd gestuurd. Tijdens onze vergadering lijkt het in Kristiens huis wel de zoete inval: op een bepaald moment zit er iemand in haar kamer te faxen, iemand in de living te spelen op de Play Station en iemand te bellen in de gang!

Omdat het een lange en behoorlijk vermoeiende dag was, verwennen Alexander en ik onszelf 's avonds laat op een afhaalpizza en kruipen we de rest van de avond met een boek in de zetel.


Zaterdag 24 juni: Umzi's laatste ontsnapping

Vandaag is het nog steeds werken geblazen. Barbara en ik hebben een kort sollicitatiegesprek met Charmaine, de vrouw die ons werd aangeprezen door de Lubners. Charmaine lijkt inderdaad geweldig voor de job, maar gelukkig maakt ze het ons gemakkelijk door te zeggen dat ze eigenlijk geen permanente job kan aannemen, omdat haar dochtertje zwaar ziek is en iedere tweede week van de maand naar het ziekenhuis moet. Barbara en ik zijn echt onder de indruk van deze vrouw, deels door haar eerlijkheid en anderzijds door haar gedrevenheid en doorzettingsvermogen. Hopelijk kunnen we haar op termijn wel een deeltijdse job aanbieden!

In de namiddag doen we nog twee huisbezoeken, opnieuw samen met Lindelwa. Deze keer is het de beurt aan het neefje van de broertjes Thomas, Siphelile, en aan Abongile. Abongile is een jongetje van zes, dat behoorlijk zwaar gehandicapt is. Hij doet mij denken aan Sihle in Golden Girls: niet kunnen spreken en lopen, erg verstijfd zijn, een enorme groeiachterstand hebben, ... Siphelile lijkt qua niveau erg op zijn neefjes, maar hij is meer verlegen.
Het zal nog een harde dobber worden, om te kiezen welke kinderen we wel en niet in ons centra kunnen opnemen, zeker in de eerste fase. Maar dat zijn zorgen voor de komende weken...

Terwijl Barbara en ik op huisbezoek zijn, installeren Lode en Alexander prikkeldraad in Kristiens tuin. Umzi was eerder op de dag namelijk al weer ontsnapt, dus het is tijd om hier eindelijk iets aan te doen.

De rest van de dag doen we weinig spectaculairs. Mijn boek is spannend, dus ik installeer mij in het namiddagzonnetje tot het uit is. En dan heb ik eindelijk tijd om te typen...

Ik bedenk plots toch iets spectaculairs: vandaag reed ik voor de eerste keer met de Beetle! Het was een ramp: ik zat bij het terugschakelen in vierde in plaats van in tweede en ik heb geslipt in de bocht aan Kristiens huis. Al goed dat de prikkeldraad er nog niet stond, anders had ik 'm misschien geramd...! Help!


Lieve vriendjes en familie thuis: tot de volgende keer maar weer! Laat gerust een berichtje na op deze site ("post comment") of stuur eens een mailtje. Wij zijn benieuwd hoe het met jullie gaat!!

Liefs
Marijke en Alexander

Ook voor de geïnteresseerden.....

Nieuwe foto's !!!

Op de website, zie links of klik op de link hierboven.

Voor de geïnteresseerden: een beetje geschiedenis...

Om onze website pedagogisch verantwoord te maken, zullen we er af en toe historische, culturele of wetenschappelijke weetjes op plaatsen. Dat vind ik nu ter plekke uit, dus het valt nog af te wachten of ik mij aan mijn impulsieve voornemen hou of dat het bij deze ene keer zal blijven... (En of ik Alexander zo ver krijg om mee te doen...)


Vandaag een beetje Zuid-Afrikaanse geschiedenis: Youth Day of 'Hoe schoolkinderen de Apartheid afschaffen'

Youth Day is de officiële naam van de feestdag, maar op vrijdag 16 juni staat Zuid-Afrika eigenlijk stil bij de opstand in Soweto. Dit jaar is het precies dertig jaar geleden dat de bloedige rellen voor een keerpunt zorgden in de strijd tegen de apartheid.

Op 16 juni 1976 kookte de volkswoede van de zwarten over. De oorzaken waren talrijk: decennia lang werd de zwarte bevolking bij wet maatschappelijk uitgesloten. De thuislanden, door de blanke Boerenregering in het leven geroepen onder het mom van het eerlijk teruggeven van land aan de oorspronkelijke bevolking, waren straatarme getto’s van zwarten. De beste banen waren exclusief voor de blanken. Protesten tegen de systematische discriminatie werden door de autoriteiten keihard de kop ingedrukt en oppositiegroepen als het Afrikaans Nationaal Congres (ANC) werden verboden.

Aanleiding voor de opstand in Soweto (afkorting van South Western Townships, een stadsdeel van Johannesburg) was het plan van de regering om op scholen verplicht in het Afrikaans te onderwijzen. Voor de zwarte bevolking was het Afrikaans de taal van de onderdrukker.

Al sinds eind april 1976 staakten schoolkinderen uit Soweto uit protest. Om hun verzet kracht bij te zetten organiseerden ze een massademonstratie op 16 juni 1976. De kinderen waren al vroeg opgestaan. Om zeven uur ’s morgens verzamelden dertigduizend betogers zich en zongen vrijheidsliederen en droegen spandoeken met leuzen als ‘weg met het Afrikaans’ en ‘als wij Afrikaans moeten leren, moet Vorster Zulu leren”. (John Vorster was de toenmalige premier van Zuid-Afrika.) Al gauw arriveerde de oproerpolitie. Eerst probeerde de politie de menigte uiteen te drijven met traangas. Maar binnen een mum van tijd werden er schoten gelost, in de lucht. Het vreedzame protest werd gewelddadig. De kinderen gooiden stenen naar de politie.

Een politieman schoot op de betogers. Een vijfjarig meisje werd in haar hoofd geraakt en een negenjarige jongen in zijn borst. De kinderen waren op slag dood. De dertienjarige Hector Pieterson werd eveneens doodgeschoten. Door wereldwijde verspreiding van zijn foto groeide hij uit tot een symbool van politiegeweld.

De onlusten breidden zich snel uit. Voertuigen werden in brand gestoken en winkels werden geplunderd. Volwassenen mengden zich in de rellen. Premier John Vorster zwoer op televisie dat zijn regering zich niet liet intimideren door de relschoppers en waarschuwde dat hij tegen elke prijs de orde zou herstellen. Het leger werd ingezet.

Drie dagen lang was het oorlog in Johannesburg. De rellen breidden zich uit van township naar township in het hele land. Uiteindelijk kreeg het gezag de situatie onder controle. Volgens officiële cijfers kostten de onlusten aan 23 mensen het leven, maar het werkelijke aantal wordt op 500 geschat. Bij rellen in de rest van het land vielen nog eens honderden gewonden.

De orde was hersteld, maar de opstand in Soweto was het begin van het einde van apartheid. De zwarte bevolking begon zich steeds meer te verzetten, maar ook binnen de blanke meerderheid, verontwaardigd over de dood van zwarte kinderen, groeide de weerstand. De Zuid-Afrikaanse economie kreeg een knauw, de rand devalueerde en de regering kwam in een crisis terecht. De Verenigde Naties verzwaarde de sancties tegen Zuid-Afrika en veel landen stelden een handelsboycot in. Het apartheidsregime werd internationaal veroordeeld en over de hele wereld werd gedemonstreerd.

Het Afrikaans is nooit op de scholen ingevoerd.

naar Peter Schong op http://www.planet.nl/planet/show/id=67777/contentid=722240/sc=32e400

over ons welkomstfeest, de heerlijke winterzon, wc's zonder deuren, braaien en dolfijnen

vrijdag 16 juni: Youth Day

Vandaag was het "Youth Day" in Zuid-Afrika, een nationale feestdag, dus niemand moest werken. In de sloppenwijk New Horizons was er zelfs een heus feest georganiseerd, voor alle jongeren uit de sloppenwijken rond Plett. Er waren voetbal- en korfbalwestrijden (met telkens een geldprijs van R3000 voor de eerste ploeg, R2000 voor de tweede en R1000 voor de eerste!), er werd massaal gebreakdanced, de burgemeester (een gast van 28 jaar!) gaf een speech, er waren optredens van een pak jongeren die een dans- of zangnummer in elkaar hadden gebokst en er was zelfs eten voor iedereen voorzien! Omdat de gasten van Jeroen (Born in Africa) ook gingen optreden, zijn wij met z'n allen gaan supporteren. Het was echt heerlijk: onze eerste dag in Plett en het was meteen feest! Er was gigantisch veel volk, de sfeer was uitgelaten en het weer zat mee. Bovendien zijn we al ineens aan een aantal mensen voorgesteld, die we in de toekomst nog regelmatig zullen ontmoeten. En we zijn zelfs al in een echte shebeen geweest! (Een shebeen is een zwarte bar in een sloppenwijk.) We gingen er, in afwachting van de optredens, even een pintje drinken... Ja zeg, dat noem ik geen pintje meer: 75 cl! En dat voor de prijs van 1 pintje in België! Nu begrijp ik perfect waar al die FAS-kindjes vandaan komen!

Ik beleefde deze namiddag ook mijn eerste Afrikaanse WC-ervaring. Tijdens de optredens stond mijn blaas op springen (wat wil je, na zo'n pint!), dus er zat niets anders op dan naar de toiletten in de kantine te gaan (het feest was op het sportveld van New Horizons). Heel de boel was ondergestroomd, er was geen wc-papier, maar het ergste van al was toch wel dat er geen deuren waren! Al goed dat het alleen maar vrouwen waren die konden meekijken hoe ik probeerde om die vieze wc-bril niet aan te raken! Jakkes! In Kaapstad vonden we het destijds al vreemd dat je met verschillende vrouwen tegelijkertijd in een hokje werd geduwd, of dat de deuren geen sloten hadden, maar daar waren tenminste deuren! Hier was het gewoon alles open en bloot! Maar ach, het was dat of met mijn blote billen tussen honderden mensen gehurkt zitten...

's Avonds was het afscheidsbraai bij Jeroen en Karen: zij vertrekken maandag uit Plett en gaan nog een achttal dagen rondtrekken voor ze naar België terugkeren. Onze eerste dag was dus echt wel geslaagd: een groot feest, een braai, veel leuke mensen en een heerlijk zonnetje!


zaterdag 17 juni: relax day

Vandaag hebben we op ons gemak van het zonnetje genoten en hebben we de omgeving wat verkend. En we kunnen jullie verzekeren: het is hier echt prachtig! Op sommige momenten waan je je helemaal niet in Zuid-Afrika, maar eerder aan een of andere Franse kuststad. Er staan hier kasten van villa's en de mensen rijden met de chiqueste bakken rond. En dat terwijl er enkele kilometers verder honger geleden wordt! Maar daar hoeven we vandaag nog niet aan te denken: vandaag is het genieten geblazen! We kuieren gezellig van het ene strand naar het andere, kijken naar de surfers en de body boarders (de golven zijn hier zalig: wie weet krijgt Alexander mij zelfs ooit zo ver om eens een poging op een plank te wagen?!), we bewonderen de lagune, wandelen met onze blote voeten door het water en lachen met de slakken, spetteren elkaar nat en rapen schelpen (ik dan toch), ... Een dagje lekker de toerist uithangen: viva de zon, de zee en het strand!

's Avonds hadden we met Karen, Jeroen, Lode en Barbara afgesproken in café Flashbacks. Dat zou het enige café in de buurt zijn dat 's avonds nog open is (op de shebeens in de sloppenwijken na natuurlijk). Wat een verschil met Kaapstad: we kunnen hier gewoon te voet met z'n tweeën rondwandelen, zelfs als het al donker is. Dat was in Kaapstad om problemen vragen... Plett is echt maar een scheet groot: op de chique villa's en een winkelstraat na, is er niet al te veel te beleven, behalve de prachtige natuur in de omgeving dan. Ook de sfeer in de sloppenwijken is er helemaal anders: alles gaat er veel gemoedelijker aan toe en het is er veel minder gevaarlijk. In Langa was er geen denken aan om met z'n tweeën rond te wandelen in de straten, maar hier is dat geen probleem. Al moet je het gevaar natuurlijk ook niet gaan opzoeken... (Dus geen paniek, lieve papa's en mama's, we blijven voorzichtig!)


zondag 18 juni: another relax day(!)

Deze voormiddag hebben we niets bijzonders gedaan: na een uitgebreid ontbijt op ons terras in de voortuin (!) heeft Alexander wat aan de website gewerkt en heb ik zitten bladeren in reisgidsen, om onze eigen uitstapjes voor te bereiden, maar ook om al wat leuke tips aan de bouwploegen te kunnen geven. In de namiddag zijn we met Jeroen en Karen naar Enrico's geweest. Dat is een café/restaurant op Keurboomstrand, met een groot terras dat uitgeeft op het strand, de zee en de overkant van de baai. Het uitzicht is er echt prachtig en ... we hebben verschillende scholen dolfijnen gezien!

Toen de zon achter de bergen verdween, zijn we huiswaarts gekeerd. Eenmaal de zon weg is, koelt het hier heel hard af: het ene moment kun je nog in een topje zitten, en een half uurtje later is het echt fris en heb je een dikke fleece nodig. En omdat het hier winter is, is het ook al heel vroeg donker. Tegen zessen zie je geen hand meer voor je ogen, maar gelukkig beginnen de dagen binnenkort al weer te lengen!


Morgen maandag 19 juni

Onze eerste werkdag: spannend!!


Dikke kus aan jullie allemaal!
Marijke

Link naar foto's en website

Hey allemaal,

de links naar de website: "Bouwen aan Die Sterreweg" en de foto's werken. Er zijn natuurlijk nog niet enorm veel interessante foto's, we zijn hier nog wat van de reis aan het bekomen en aan het acclimatiseren.
De website is nog niet helemaal in orde, maar dat komt nog: eventjes geduld, we zitten tenslotte in Afrika.

Over vertraging, misselijkheid en walvissen: onze reis

Het heeft lang geduurd en het heeft ons bloed, zweet en tranen gekost, maar nu zijn we er dan toch: in Plett! En het is hier heerlijk: vlak voor onze aankomst heeft het dagenlang geregend, maar kennelijk zijn de weergoden ons gunstig gezind, want nu kunnen we hier genieten van een stralend blauwe hemel. Maar dat mag ook wel, na al onze reispech...

Het begon al in Zaventem aan de incheckbalie. Nochtans was er in het begin geen vuiltje aan de lucht: we waren ruim op tijd, hadden veel fans die ons kwamen uitzwaaien en zaten respectievelijk 100 en 200 gram onder het toegelaten gewicht voor de bagage! Als dat geen geluk was... Helaas duurde het mooie liedje niet lang: toen Alexander bijna helemaal ingecheckt was, zag de hostesse per toeval dat onze terugvlucht pas in november was. En dat was dus een probleem, aangezien wij geen visum hadden aangevraagd. Nochtans hadden al onze voorgangers het op dezelfde wijze gedaan en hun verblijfsvergunning ter plekke verlengd. Maar Alexander en ik hadden pech: onze hostesse stuurde ons door om de datum van onze terugvlucht te veranderen en ook de man die ons daarna moest verderhelpen, nam zijn job wel heel erg serieus. Er was geen ontkomen aan: onze terugreis moest en zou vervroegd worden. Zoniet zouden we bij het overstappen in Londen waarschijnlijk niet mogen verderreizen, ofwel in Kaapstad onmiddellijk teruggestuurd worden. Bovendien zou British Airways - indien ze ons lieten vertrekken - een boete riskeren. (Net of wij daar mee zouden inzitten...) Gelukkig hadden we allebei een lieve mama bij ons, die de kosten voor de wijziging op zich nam. Voorlopig komen we dus 6 september al terug, maar dat zal snel weer veranderen. Dan wordt het wel nog spannend of we eind november opnieuw een terugvlucht kunnen vinden van dezelfde prijsklasse. Anders wordt het opnieuw bijleggen!

Maar goed, uiteindelijk ging het maar om geld en om wat extra geregel. We zetten het voorval dus zo snel mogelijk uit ons hoofd en keken opnieuw volop uit naar ons avontuur, dat nu wel heel dichtbij was gekomen! Nog enkele uurtjes op de vlieger en in de bus en we zouden op onze bestemming zijn!

Helaas verliep die reis niet zonder horten of stoten. Ten eerste had ons vliegtuig in Zaventem vertraging, omdat een binnenkomend vliegtuig te laat was toegekomen. De piloot wist ons bij het opstijgen bovendien ook te vertellen dat het behoorlijk winderig was daarboven en dat we daardoor misschien geen drank zouden krijgen tijdens onze vlucht. Nu, dat drankje was niet zo erg, maar die wind! Een hel! Zelfs Alexander - die normaal toch een behoorlijk sterke maag heeft - zag groen. Ik kreeg er pas echt last van op onze volgende vlucht van Londen naar Cape Town. Nochtans was die vlucht veel rustiger. (Misschien werkt mijn maag wel met vertraging?) In ieder geval, ik was kotsmisselijk en heb mijn avondeten en ontbijt maar wijselijk overgeslagen. De geur alleen al deed mij kokhalzen. Gelukkig bleef het daar bij en heb ik mijn airsick-zakje niet nodig gehad!

Eenmaal we geland waren en ik terug vaste grond onder mijn voeten had, begon ik geleidelijk aan te bekomen. Het was toen ongeveer 8u30. Karen en Barbara (samen met Lode en Jeroen onze voorgangers in "Die Sterreweg") hadden ons een uitgebreide mail gestuurd met allerlei informatie over het vervoer van Kaapstad naar Plettenberg Bay. We hadden de keuze: ofwel met een behoorlijk luxueuze mini-bus naar Plett, maar dan wel pas met vertrek om 19u en aankomst om 00u30. Ofwel met een niet zo luxueuze, grote City to City-bus met vertrek om 14u30 en aankomst om 22u30. We kozen voor het laatste, dan zouden we toch nog op een behoorlijk uur in Plett aankomen. Helaas, slechte keuze, bleek achteraf!

Voordat het zo ver was, hadden we echter nog een paar uur de tijd om in Kaapstad wat rond te hangen. Op de luchthaven namen we een taxibusje naar het centrum en onze bagage lieten we achter in hotel "George" vlakbij het busstation op Adderley Street. (Anwa, de verantwoordelijke van de Shuttle-dienst, had ons deze tip gegeven. En inderdaad, toen we zijn naam vermeldden, mocht onze bagage direct in de luggage room.) Nu waren we tenminste vrij om een beetje rond te wandelen, zonder dat we met onze bagage (van 22.8 en 22.9 kilo) moesten slepen.

Onze eerste missie was het kopen van een Zuid-Afrikaanse SIM-kaart, zodat we Karen en Babara konden verwittigen over ons uur van aankomst. Voor wie interesse heeft: ons nummer is 0027 (0)73 400 60 80. (We mochten uit verschillende nummers kiezen en deze was echt wel heel gemakkelijk!) Onze tweede missie was een Cola, om wat wakker te worden en om mijn maag wat te stabiliseren. We kwamen per toeval uit op Long Street en gingen dan maar binnen in "Cool Runnings", om herinneringen op te halen... Ons laatste uurtje brachten we door in de Botanische Tuin: lekker slenteren in de zon, zitten op een bankje en kijken naar de Tafelberg! Wat wil een mens nog meer? Het was heeeerlijk om terug te zijn!!

En dan was het tijd om onze bagage op te halen en te wachten op onze bus. Het busstation was uiteraard niet de meest aangename plek om te wachten: het zat er vol met dakloze mensen, die allemaal beweren je beste vriend te zijn, die vragen wat je van Kaapstad vindt, die beweren dat je de tofste pee bent die ze ooit ontmoet hebben, ... en die dan vragen of je nog wat geld voor hen hebt. Het is soms echt hard om telkens nee te zeggen, maar je hebt gewoon geen keus: als je een keer iets geeft, staan ze direct allemaal daar. Gelukkig liet de bus niet al te lang op zich wachten, en konden we ons mee in de massa smijten die de bus op moest. We snapten echt niet waar al dat volk plots vandaan kwam en hoe zoveel mensen op een bus moesten geraken, maar dat laatste werd al snel duidelijk: het antwoord was `niet´. Wie er niet als de kippen bij was, had pech. Ook al had je gereserveerd... Wij vonden gelukkig nog anderhalf plekje naast een walvis van een vrouw. Dat zo'n "African ass-owners"niet dubbel moeten betalen, is eigenlijk echt niet te begrijpen. Alexander en ik hebben afwisselend (gedurende 9 uur en 20 minuten in totaal!) met een bil op de bank gezeten en met de andere bil zwevend boven het gangpad. Ik kan nog uren schrijven over deze afschuwelijke rit, maar dat ga ik jullie besparen. Ik kan jullie alleen maar aanraden om geen City to City-bus te gebruiken, want het was echt een hel. Zeker als je weet dat we uiteindelijk maar om 00u20 toekwamen in Plett. Dus toch wel de volle 10 minuten eerder dan met de kleinere, luxueuzere bus!

Gelukkig werden we opgewacht en hartelijk ontvangen door Lode, Barbara, Karen en Jeroen. Alvorens ze ons naar het Belgenhuis van Born In Africa (onze verblijfplaats gedurende de eerste weken, nadien gaan we bij Kristien in huis wonen) brachten, kregen we een croque en enkele snuffels van Umzi, de hond van Kristien. Na alle wilde verhalen die we over dat beest te horen kregen, viel het gelukkig behoorlijk mee... Onze reis van ongeveer 12.000 kilometer en 32 uur zat er eindelijk op!

Marijke


NB: Toch nog een positieve eindnoot na al deze miserie: tijdens onze vlucht van Londen naar Kaapstad hebben we het boek met al jullie teksten gelezen (van op de braai). Het was echt heel leuk om al die lieve wensen en berichten te lezen en de tekeningen te bekijken. Het is een bijzonder leuk aandenken aan jullie allemaal! Dankjewel daarvoor! En een dikke knipoog voor Stan in het bijzonder! ;-)