Over vertraging, misselijkheid en walvissen: onze reis
Het heeft lang geduurd en het heeft ons bloed, zweet en tranen gekost, maar nu zijn we er dan toch: in Plett! En het is hier heerlijk: vlak voor onze aankomst heeft het dagenlang geregend, maar kennelijk zijn de weergoden ons gunstig gezind, want nu kunnen we hier genieten van een stralend blauwe hemel. Maar dat mag ook wel, na al onze reispech...
Het begon al in Zaventem aan de incheckbalie. Nochtans was er in het begin geen vuiltje aan de lucht: we waren ruim op tijd, hadden veel fans die ons kwamen uitzwaaien en zaten respectievelijk 100 en 200 gram onder het toegelaten gewicht voor de bagage! Als dat geen geluk was... Helaas duurde het mooie liedje niet lang: toen Alexander bijna helemaal ingecheckt was, zag de hostesse per toeval dat onze terugvlucht pas in november was. En dat was dus een probleem, aangezien wij geen visum hadden aangevraagd. Nochtans hadden al onze voorgangers het op dezelfde wijze gedaan en hun verblijfsvergunning ter plekke verlengd. Maar Alexander en ik hadden pech: onze hostesse stuurde ons door om de datum van onze terugvlucht te veranderen en ook de man die ons daarna moest verderhelpen, nam zijn job wel heel erg serieus. Er was geen ontkomen aan: onze terugreis moest en zou vervroegd worden. Zoniet zouden we bij het overstappen in Londen waarschijnlijk niet mogen verderreizen, ofwel in Kaapstad onmiddellijk teruggestuurd worden. Bovendien zou British Airways - indien ze ons lieten vertrekken - een boete riskeren. (Net of wij daar mee zouden inzitten...) Gelukkig hadden we allebei een lieve mama bij ons, die de kosten voor de wijziging op zich nam. Voorlopig komen we dus 6 september al terug, maar dat zal snel weer veranderen. Dan wordt het wel nog spannend of we eind november opnieuw een terugvlucht kunnen vinden van dezelfde prijsklasse. Anders wordt het opnieuw bijleggen!
Maar goed, uiteindelijk ging het maar om geld en om wat extra geregel. We zetten het voorval dus zo snel mogelijk uit ons hoofd en keken opnieuw volop uit naar ons avontuur, dat nu wel heel dichtbij was gekomen! Nog enkele uurtjes op de vlieger en in de bus en we zouden op onze bestemming zijn!
Helaas verliep die reis niet zonder horten of stoten. Ten eerste had ons vliegtuig in Zaventem vertraging, omdat een binnenkomend vliegtuig te laat was toegekomen. De piloot wist ons bij het opstijgen bovendien ook te vertellen dat het behoorlijk winderig was daarboven en dat we daardoor misschien geen drank zouden krijgen tijdens onze vlucht. Nu, dat drankje was niet zo erg, maar die wind! Een hel! Zelfs Alexander - die normaal toch een behoorlijk sterke maag heeft - zag groen. Ik kreeg er pas echt last van op onze volgende vlucht van Londen naar Cape Town. Nochtans was die vlucht veel rustiger. (Misschien werkt mijn maag wel met vertraging?) In ieder geval, ik was kotsmisselijk en heb mijn avondeten en ontbijt maar wijselijk overgeslagen. De geur alleen al deed mij kokhalzen. Gelukkig bleef het daar bij en heb ik mijn airsick-zakje niet nodig gehad!
Eenmaal we geland waren en ik terug vaste grond onder mijn voeten had, begon ik geleidelijk aan te bekomen. Het was toen ongeveer 8u30. Karen en Barbara (samen met Lode en Jeroen onze voorgangers in "Die Sterreweg") hadden ons een uitgebreide mail gestuurd met allerlei informatie over het vervoer van Kaapstad naar Plettenberg Bay. We hadden de keuze: ofwel met een behoorlijk luxueuze mini-bus naar Plett, maar dan wel pas met vertrek om 19u en aankomst om 00u30. Ofwel met een niet zo luxueuze, grote City to City-bus met vertrek om 14u30 en aankomst om 22u30. We kozen voor het laatste, dan zouden we toch nog op een behoorlijk uur in Plett aankomen. Helaas, slechte keuze, bleek achteraf!
Voordat het zo ver was, hadden we echter nog een paar uur de tijd om in Kaapstad wat rond te hangen. Op de luchthaven namen we een taxibusje naar het centrum en onze bagage lieten we achter in hotel "George" vlakbij het busstation op Adderley Street. (Anwa, de verantwoordelijke van de Shuttle-dienst, had ons deze tip gegeven. En inderdaad, toen we zijn naam vermeldden, mocht onze bagage direct in de luggage room.) Nu waren we tenminste vrij om een beetje rond te wandelen, zonder dat we met onze bagage (van 22.8 en 22.9 kilo) moesten slepen.
Onze eerste missie was het kopen van een Zuid-Afrikaanse SIM-kaart, zodat we Karen en Babara konden verwittigen over ons uur van aankomst. Voor wie interesse heeft: ons nummer is 0027 (0)73 400 60 80. (We mochten uit verschillende nummers kiezen en deze was echt wel heel gemakkelijk!) Onze tweede missie was een Cola, om wat wakker te worden en om mijn maag wat te stabiliseren. We kwamen per toeval uit op Long Street en gingen dan maar binnen in "Cool Runnings", om herinneringen op te halen... Ons laatste uurtje brachten we door in de Botanische Tuin: lekker slenteren in de zon, zitten op een bankje en kijken naar de Tafelberg! Wat wil een mens nog meer? Het was heeeerlijk om terug te zijn!!
En dan was het tijd om onze bagage op te halen en te wachten op onze bus. Het busstation was uiteraard niet de meest aangename plek om te wachten: het zat er vol met dakloze mensen, die allemaal beweren je beste vriend te zijn, die vragen wat je van Kaapstad vindt, die beweren dat je de tofste pee bent die ze ooit ontmoet hebben, ... en die dan vragen of je nog wat geld voor hen hebt. Het is soms echt hard om telkens nee te zeggen, maar je hebt gewoon geen keus: als je een keer iets geeft, staan ze direct allemaal daar. Gelukkig liet de bus niet al te lang op zich wachten, en konden we ons mee in de massa smijten die de bus op moest. We snapten echt niet waar al dat volk plots vandaan kwam en hoe zoveel mensen op een bus moesten geraken, maar dat laatste werd al snel duidelijk: het antwoord was `niet´. Wie er niet als de kippen bij was, had pech. Ook al had je gereserveerd... Wij vonden gelukkig nog anderhalf plekje naast een walvis van een vrouw. Dat zo'n "African ass-owners"niet dubbel moeten betalen, is eigenlijk echt niet te begrijpen. Alexander en ik hebben afwisselend (gedurende 9 uur en 20 minuten in totaal!) met een bil op de bank gezeten en met de andere bil zwevend boven het gangpad. Ik kan nog uren schrijven over deze afschuwelijke rit, maar dat ga ik jullie besparen. Ik kan jullie alleen maar aanraden om geen City to City-bus te gebruiken, want het was echt een hel. Zeker als je weet dat we uiteindelijk maar om 00u20 toekwamen in Plett. Dus toch wel de volle 10 minuten eerder dan met de kleinere, luxueuzere bus!
Gelukkig werden we opgewacht en hartelijk ontvangen door Lode, Barbara, Karen en Jeroen. Alvorens ze ons naar het Belgenhuis van Born In Africa (onze verblijfplaats gedurende de eerste weken, nadien gaan we bij Kristien in huis wonen) brachten, kregen we een croque en enkele snuffels van Umzi, de hond van Kristien. Na alle wilde verhalen die we over dat beest te horen kregen, viel het gelukkig behoorlijk mee... Onze reis van ongeveer 12.000 kilometer en 32 uur zat er eindelijk op!
Marijke
NB: Toch nog een positieve eindnoot na al deze miserie: tijdens onze vlucht van Londen naar Kaapstad hebben we het boek met al jullie teksten gelezen (van op de braai). Het was echt heel leuk om al die lieve wensen en berichten te lezen en de tekeningen te bekijken. Het is een bijzonder leuk aandenken aan jullie allemaal! Dankjewel daarvoor! En een dikke knipoog voor Stan in het bijzonder! ;-)
Het begon al in Zaventem aan de incheckbalie. Nochtans was er in het begin geen vuiltje aan de lucht: we waren ruim op tijd, hadden veel fans die ons kwamen uitzwaaien en zaten respectievelijk 100 en 200 gram onder het toegelaten gewicht voor de bagage! Als dat geen geluk was... Helaas duurde het mooie liedje niet lang: toen Alexander bijna helemaal ingecheckt was, zag de hostesse per toeval dat onze terugvlucht pas in november was. En dat was dus een probleem, aangezien wij geen visum hadden aangevraagd. Nochtans hadden al onze voorgangers het op dezelfde wijze gedaan en hun verblijfsvergunning ter plekke verlengd. Maar Alexander en ik hadden pech: onze hostesse stuurde ons door om de datum van onze terugvlucht te veranderen en ook de man die ons daarna moest verderhelpen, nam zijn job wel heel erg serieus. Er was geen ontkomen aan: onze terugreis moest en zou vervroegd worden. Zoniet zouden we bij het overstappen in Londen waarschijnlijk niet mogen verderreizen, ofwel in Kaapstad onmiddellijk teruggestuurd worden. Bovendien zou British Airways - indien ze ons lieten vertrekken - een boete riskeren. (Net of wij daar mee zouden inzitten...) Gelukkig hadden we allebei een lieve mama bij ons, die de kosten voor de wijziging op zich nam. Voorlopig komen we dus 6 september al terug, maar dat zal snel weer veranderen. Dan wordt het wel nog spannend of we eind november opnieuw een terugvlucht kunnen vinden van dezelfde prijsklasse. Anders wordt het opnieuw bijleggen!
Maar goed, uiteindelijk ging het maar om geld en om wat extra geregel. We zetten het voorval dus zo snel mogelijk uit ons hoofd en keken opnieuw volop uit naar ons avontuur, dat nu wel heel dichtbij was gekomen! Nog enkele uurtjes op de vlieger en in de bus en we zouden op onze bestemming zijn!
Helaas verliep die reis niet zonder horten of stoten. Ten eerste had ons vliegtuig in Zaventem vertraging, omdat een binnenkomend vliegtuig te laat was toegekomen. De piloot wist ons bij het opstijgen bovendien ook te vertellen dat het behoorlijk winderig was daarboven en dat we daardoor misschien geen drank zouden krijgen tijdens onze vlucht. Nu, dat drankje was niet zo erg, maar die wind! Een hel! Zelfs Alexander - die normaal toch een behoorlijk sterke maag heeft - zag groen. Ik kreeg er pas echt last van op onze volgende vlucht van Londen naar Cape Town. Nochtans was die vlucht veel rustiger. (Misschien werkt mijn maag wel met vertraging?) In ieder geval, ik was kotsmisselijk en heb mijn avondeten en ontbijt maar wijselijk overgeslagen. De geur alleen al deed mij kokhalzen. Gelukkig bleef het daar bij en heb ik mijn airsick-zakje niet nodig gehad!
Eenmaal we geland waren en ik terug vaste grond onder mijn voeten had, begon ik geleidelijk aan te bekomen. Het was toen ongeveer 8u30. Karen en Barbara (samen met Lode en Jeroen onze voorgangers in "Die Sterreweg") hadden ons een uitgebreide mail gestuurd met allerlei informatie over het vervoer van Kaapstad naar Plettenberg Bay. We hadden de keuze: ofwel met een behoorlijk luxueuze mini-bus naar Plett, maar dan wel pas met vertrek om 19u en aankomst om 00u30. Ofwel met een niet zo luxueuze, grote City to City-bus met vertrek om 14u30 en aankomst om 22u30. We kozen voor het laatste, dan zouden we toch nog op een behoorlijk uur in Plett aankomen. Helaas, slechte keuze, bleek achteraf!
Voordat het zo ver was, hadden we echter nog een paar uur de tijd om in Kaapstad wat rond te hangen. Op de luchthaven namen we een taxibusje naar het centrum en onze bagage lieten we achter in hotel "George" vlakbij het busstation op Adderley Street. (Anwa, de verantwoordelijke van de Shuttle-dienst, had ons deze tip gegeven. En inderdaad, toen we zijn naam vermeldden, mocht onze bagage direct in de luggage room.) Nu waren we tenminste vrij om een beetje rond te wandelen, zonder dat we met onze bagage (van 22.8 en 22.9 kilo) moesten slepen.
Onze eerste missie was het kopen van een Zuid-Afrikaanse SIM-kaart, zodat we Karen en Babara konden verwittigen over ons uur van aankomst. Voor wie interesse heeft: ons nummer is 0027 (0)73 400 60 80. (We mochten uit verschillende nummers kiezen en deze was echt wel heel gemakkelijk!) Onze tweede missie was een Cola, om wat wakker te worden en om mijn maag wat te stabiliseren. We kwamen per toeval uit op Long Street en gingen dan maar binnen in "Cool Runnings", om herinneringen op te halen... Ons laatste uurtje brachten we door in de Botanische Tuin: lekker slenteren in de zon, zitten op een bankje en kijken naar de Tafelberg! Wat wil een mens nog meer? Het was heeeerlijk om terug te zijn!!
En dan was het tijd om onze bagage op te halen en te wachten op onze bus. Het busstation was uiteraard niet de meest aangename plek om te wachten: het zat er vol met dakloze mensen, die allemaal beweren je beste vriend te zijn, die vragen wat je van Kaapstad vindt, die beweren dat je de tofste pee bent die ze ooit ontmoet hebben, ... en die dan vragen of je nog wat geld voor hen hebt. Het is soms echt hard om telkens nee te zeggen, maar je hebt gewoon geen keus: als je een keer iets geeft, staan ze direct allemaal daar. Gelukkig liet de bus niet al te lang op zich wachten, en konden we ons mee in de massa smijten die de bus op moest. We snapten echt niet waar al dat volk plots vandaan kwam en hoe zoveel mensen op een bus moesten geraken, maar dat laatste werd al snel duidelijk: het antwoord was `niet´. Wie er niet als de kippen bij was, had pech. Ook al had je gereserveerd... Wij vonden gelukkig nog anderhalf plekje naast een walvis van een vrouw. Dat zo'n "African ass-owners"niet dubbel moeten betalen, is eigenlijk echt niet te begrijpen. Alexander en ik hebben afwisselend (gedurende 9 uur en 20 minuten in totaal!) met een bil op de bank gezeten en met de andere bil zwevend boven het gangpad. Ik kan nog uren schrijven over deze afschuwelijke rit, maar dat ga ik jullie besparen. Ik kan jullie alleen maar aanraden om geen City to City-bus te gebruiken, want het was echt een hel. Zeker als je weet dat we uiteindelijk maar om 00u20 toekwamen in Plett. Dus toch wel de volle 10 minuten eerder dan met de kleinere, luxueuzere bus!
Gelukkig werden we opgewacht en hartelijk ontvangen door Lode, Barbara, Karen en Jeroen. Alvorens ze ons naar het Belgenhuis van Born In Africa (onze verblijfplaats gedurende de eerste weken, nadien gaan we bij Kristien in huis wonen) brachten, kregen we een croque en enkele snuffels van Umzi, de hond van Kristien. Na alle wilde verhalen die we over dat beest te horen kregen, viel het gelukkig behoorlijk mee... Onze reis van ongeveer 12.000 kilometer en 32 uur zat er eindelijk op!
Marijke
NB: Toch nog een positieve eindnoot na al deze miserie: tijdens onze vlucht van Londen naar Kaapstad hebben we het boek met al jullie teksten gelezen (van op de braai). Het was echt heel leuk om al die lieve wensen en berichten te lezen en de tekeningen te bekijken. Het is een bijzonder leuk aandenken aan jullie allemaal! Dankjewel daarvoor! En een dikke knipoog voor Stan in het bijzonder! ;-)
posted by tatarivas at 4:44 p.m.
0 Comments:
Een reactie posten
<< Home