Opening soon...

Dag lieve fans,

Even een kort berichtje om jullie op de hoogte te houden... Wij leven nog, ook al lijkt het misschien van niet door de grote achterstand in ons dagboek. Maar... maandag 2 oktober is een historische dag: dan gaat ons centrum open en komen de eerste kindjes naar Die Sterreweg!!!

En natuurlijk brengt dat het nodige werk en een gezonde portie stress met zich mee. De laatste bouwploeg is vorig weekend vertrokken, dus nu staat Alexander er alleen voor op de bouw... Ondertussen moet al het materiaal ook nog aangekocht worden (gisteren hebben we een hoooooop geld uitgegeven in George), moeten we nog aanwezigheidslijsten maken, de contracten voor de caregivers moeten nog ondertekend worden, België moet op de hoogte gehouden worden van de stand van zaken hier, etc. Kortom, we houden ons wel bezig!

Aan de website ben ik de laatste dagen helemaal niet meer toegekomen, en voor de komende vijf dagen zal dat waarschijnlijk niet veel beteren. Maar... ik beloof dat ik mijn achterstand nog inhaal, dus kom halfweg volgende week nog eens piepen voor het vervolg van ons levensverhaal!

Heel veel liefs!

Marijke en Alexander

Over trouwpartijtjes, rock 'n roll-moves en verkeersboetes: update 8 t/m 11 september

Vrijdag 8 september: feestje!

Nu de parent meeting er op zat, dacht ik even zonder powerpoint voort te kunnen, maar toch zat ik vrijdagochtend al weer vrolijk te prullen aan een powerpointpresentatie. Deze keer was het wel niet voor de ouderavond, maar voor Barbara, die een info-avond in Geel zou geven over dREAMCATCHER en Die Sterreweg, en voor wie ik de Nederlandstalige powerpoint een beetje zou opkuisen en updaten. Daarna brak ik mijn hoofd over de boekhouding van augustus. Ik had de rekeningetjes wat laten opstapelen, en uiteraard klopte mijn eindsom niet meer. Kak met peren! Gelukkig had ik geld te veel en niet te weinig, dus dat maakte de ramp wat minder groot.

In de namiddag maakte ik een budgetoverzicht. Door alle geweldige sponsors hier in Plett en in België stonden we er goed op! Voorlopig zouden we nog wel even voort kunnen met Die Sterreweg! Daarna hebben Lindelwa, Alexander, Kristien en ik vergaderd in de Fiske Hall. Al een geluk dat Suzy ons die tafel geschonken heeft, want we hebben er al ferm gebruik van gemaakt! Anders hadden we telkens op de grond kunnen zitten, of tafels van bij Kristien haar thuis naar de Fiske Hall moeten slepen...

’s Avonds waren we allemaal uitgenodigd op de afscheidsbraai van Bianca en Sasha in het Belgenhuis. Zij zouden een paar dagen later op reis vertrekken, en daarna terug naar huis gaan. Toen Alexander en ik er aankwamen, was het nog vrij rustig, maar eenmaal de bouwploeg er was en wat later ook Kristien, Umbulelo, Bandile en wat vrienden van Bandile (die zichzelf allemaal hadden uitgenodigd), barstte het feestje los! Bandile stal de show, zoals gewoonlijk, en Umbulelo verteldde honderduit. En de bouwploeg ... die leed honger (er was te weinig eten), dus ze vulden hun lege magen dan maar met wijn. Met het nodige lawaai als gevolg...! Delfien leerde Bandile rock ’n rollen en wat later leerde ik hem ook de beweging dat het meisje onder de benen van de jongen doorgetrokken wordt (Bob weet waarschijnlijk wel wat ik bedoel). Maar Bandile is nogal klein (kijk maar naar de foto “Bandile meets Mathias”), dus dat 'onder de benen doortrekken' was behoorlijk moeilijk!

Uiteindelijk zijn we nog naar de Flashbacks gegaan, waar we verder een feestje hebben gebouwd. De dansvloer was leeg toen we er toekwamen, maar op een kwartier tijd hebben we het halve café mee aan het dansen gekregen. Het was trouwens de eerste keer dat het echt leuk was in de Flashbacks (niet dat het met de vorige ploegen niet leuk was, maar voor het eerst hing er echt een fijne sfeer). Maar ook aan leuke avonden komt helaas een einde...

Oh ja, een van de vrienden van Bandile stond op het punt om te trouwen. Bandile was over het trouwfeest aan het vertellen en hij zei dat we zeker met hem mee moesten komen naar het feest. Alexander en ik vonden dat een beetje onbeleefd, zo ongenodigd op een bruiloft aankomen, maar Bandile haalde de bruidegom in spe er meteen bij, en die beloofde ons prompt om ons een uitnodiging te bezorgen... En inderdaad, een paar dagen later stak Bandile een uitnodiging in mijn handen! (Weliswaar op naam van Marijke en Erick, maar laat dat bijzaak zijn... Zo een traditionele Xhosa-trouw lijkt me wel de moeite! Of ik nu met Erick moet gaan of niet...)

Zaterdag 9 september: Benji, de puppy

Zaterdagvoormiddag ben ik lekker lang in bed blijven liggen. Alexander dacht dat ik nog sliep, dus hij was stilletjes opgestaan en boodschappen gaan doen (hehe, hij moest eens weten!). Uiteindelijk ben ik vrij snel na hem ook opgestaan, om alvast te beginnen aan het uittypen van het verslag van onze vergadering van vrijdag, zodat ik toch al een deel gedaan zou hebben tegen de tijd dat hij terug kwam. Daarna zijn we in bad gegaan en hebben we nog een hele tijd in de zetel zitten kletsen met Umbulelo (die voor de verandering eens niet een heel weekend lang in Kwanokuthula zat) en Kristien. Tegen drie uur bracht Animal Welfare de puppy voor Antoinette: een beestje van nog geen maand oud, dus het was echt nog piepklein! Umzi wist niet waar hij het had: en maar snuffelen en blaffen! Ik denk niet dat hij besefte dat dat klein mormeltje een vriendje voor hem was...

In de late namiddag zijn Alexander en ik de laptop naar Lindelwa gaan brengen. Zij zou vanaf woensdag kunnen aansluiten bij een computercursus die al een tijdje geleden gestart was, en omdat het deel over Word al bijna was afgerond, moest ze zich nu voorbereiden op een test waarin ze moest bewijzen dat haar kennis van Word hoog genoeg was om de rest van de cursus bij te wonen. Bandile belde op het moment dat we bij Lindelwa waren, en uiteraard - omdat we toch in Kwanokuthula zaten - verplichtte hij ons om even dag te komen zeggen in Skulu’s, de shebeen. Daar zaten ze al weer met zijn allen te pintelieren, om vier uur in de namiddag! Onbegrijpelijk dat ze dat niet beu worden na al die tijd...

Na ons uitstapje naar Kwano heb ik nog wat verder getypt aan het verslag en dan hebben we naar een filmpje gekeken (“Closer”). De film heeft kennelijk niet echt veel indruk op mij gemaakt, want ik ben al totaal vergeten waar ie over ging...

Zondag 10 september: afscheid van Brecht

Zondag hebben we opnieuw uitgeslapen. Hihi, toch leuk, zo af en toe een luilekkerweekendje! Overdag heb ik niet veel anders gedaan dan getypt voor op onze website. Tja, dat komt ervan, als je de boel zo lang laat liggen!

’s Avonds zijn we met de bouwploeg en Kristien gaan eten in Moby Dick. Brecht, een van de negen bouwers, had omwille van persoonlijke redenen beslist om zijn bouwkamp vervroegd te beëindigen, dus vanavond zouden we bij wijze van afscheid met de hele bende gaan eten. Uiteindelijk was het nog spannend, zijn vertrek: ik kreeg tijdens het eten telefoon van een onbekend nummer, maar omdat ik aan het eten was, had ik geen zin om op te nemen, dus ik liet mijn gsm maar rinkelen. Maar uiteindelijk bedacht ik dat het misschien wel eens de busmaatschappij kon zijn... Wie anders zou er immers op een zondagavond vanuit Port Elizabeth naar mij bellen ? Ik heb dan vrij snel proberen terugbellen, en inderdaad, het was de busmaatschappij, maar een computerstem zei dat dit nummer niet meer gebruikt werd en dat ik een ander nummer moest bellen. Vreemd toch, want ik was nog maar vijf minuten eerder door dat nummer opgebeld!? Het andere nummer werkte al helemaal niet, dus ik begon een beetje schrik te krijgen. Stel dat de bus eerder zou vertrekken, en Brecht er niet op zou zitten... Dan zou hij niet op tijd in Kaapstad geraken om zijn vlucht te halen! Alexander en ik zijn dan gaan horen in de Shell (waar de bus normaal gezien vertrekt) of zij iets wisten, maar ook zij konden ons niet verderhelpen. Uiteindelijk, na veel vijven en zessen, zijn we dan toch aan het juiste telefoonnummer geraakt, en wist men ons te vertellen dat de bus die Brecht (om 1 uur ’s nachts) zou nemen, gigantisch veel vertraging had. Ze hadden ons willen verwittigen, zodat Brecht nog met een andere bus (om 21u) meekon. Helaas was het op dat moment natuurlijk net negen uur door. Gelukkig kon de kerel aan de telefoon nog een andere zitplaats regelen op een bus van een andere maatschappij, drie kwartier later. Dus nu was het race tegen de tijd om Brecht op tijd daar te krijgen. In de backpacker was hij niet, maar gelukkig vonden we hem in de Flashbacks, waar we hem ongeveer van zijn stoel hebben gesleurd (oke, ik geef toe dat dat lichtjes overdreven is) en hebben meegenomen naar de Shell. De bus liet niet lang op zich wachten, dus uiteindelijk liep alles goed af.

Brecht, we hopen dat je goed bent aangekomen, dat alles goed met je gaat, en dat je toch hebt kunnen genieten van die ene week dat je hier bent geweest! Heel veel liefs!

Maandag 11 september: de hergeboorte van de Beetle

Maandag en dinsdag volgden onze manager en de caregivers een first aid course. Ondertussen werkte ik aan de vrijwilligershandleiding die Marjan destijds gemaakt had, en die nu aangepast moest worden voor de nieuwe vrijwilligers, die Alexander en mij zullen aflossen eind oktober. Daarna brachten we de Beetle - eindelijk - voor reparatie naar de garage (het had nogal lang geduurd voor Edwin een nieuwe knalpot had ontvangen van zijn leverancier), en werkte ik verder aan de boekhouding van augustus. Blijkbaar was ik er dan toch nog niet helemaal klaar mee vorige week...

’s Namiddags maakte ik een overzicht van al onze sponsors tot nu toe. En dat zijn er al heel wat! Die mensen hier in Plett zijn eigenlijk toch echt wel vriendelijk: als je bekijkt hoeveel verschillende winkels en bedrijven ons al op een of andere manier gesteund hebben! Soms is het echt onvoorstelbaar hoe gemakkelijk je hier gratis gerief bij elkaar krijgt! Daarna maakte ik nog tekstjes voor de What’s New (waarin we onze sponsors danken), en tegen de avond mochten we de Beetle al weer gaan halen! Hij reed weer als nieuw! Zo goed klonk hij werkelijk nog nooit! Ale moet ik dat misschien lichtjes nuanceren, want de Beetle is en blijft een stuk oud ijzer van 33 jaar oud, hoe graag we hem ook allemaal zien...!

In de Fiske Hall werd er maandag met man en macht getegeld. Aan alle ouders, vrienden, familieleden van de bouwers: schakel jullie lieve zoon/dochter/vriend/iets anders voortaan maar in als je nog eens een muurtje of een stuk vloer wilt betegelen, want zij weten er nu echt alles van! Tegelsnijders, kruisjes, waterpassen...: ze hebben allemaal geen geheimen meer voor hen!

’s Avonds gingen Alexander en ik naar de cinema, een lekker melige film kijken: “Lake House”. Toch leuk dat ik altijd mag kiezen welke film we gaan kijken! Maar ja, Alexander had dan ook wat goed te maken nu hij met een boete naar huis was gekomen! Wat denkt hij wel: 74 kilometer per uur rijden waar je maar 80 per uur mag! (Verklare wie verklare kan... Ligt het nu aan ons, of is dit volstrekt absurd? We zijn alleszins niet van plan om de boete te betalen!)

Over microben, kipjes en de Afrikaanse tijd: update 4 t/m 7 september

Maandag 4 september: de eerste werkdag...

Maandag was het niet alleen voor de derde bouwploeg hun eerste werkdag in de Fiske Hall, maar ook Lindelwa en ik hebben er voor het eerst echt gewerkt. We hadden de tafel (die we gedoneerd hadden gekregen van Suzy Lubner) in haar kantoor gezet, er een paar stoelen rond gezet, en het leek net echt! In de voormiddag hebben we samen het programma voor de ouderavond opgesteld. ’s Middags hebben we met de bouwers in de tuin gegeten, en ’s namiddags kwamen Cornelia en Lilian naar Die Sterreweg om voor een tweede maal de resultaten van hun werk te tonen. Het werk van Lilian zag er al veel beter uit dan de eerste keer, dus ze is echt aan het bijleren!

De bouwers hebben op hun eerste dag al flink van katoen gegeven: de muren en de plafonds van de klaslokalen kregen een laagje verf en de deuren werden op maat gezaagd. Tegen vier uur zijn we gestopt, en hebben we hen een rondleiding doorheen Plett gegeven. Grappig, ik hoorde mezelf voor de derde keer hetzelfde verhaal vertalen: “dit is het enige café van Plett, daar is het internetcafé, hier is de pieshop...” en “voila, dat is Plett”. Daarna zijn we heel even op Lookout Beach gestopt, en dan zijn we gaan winkelen in de Pick ’n Pay. Alexander en ik stonden er alle twee van te kijken hoe vlot het winkelen bij deze ploeg ging! Want met een hele bende gaan winkelen, is niet altijd een pretje!

’s Avonds hebben Alexander, Umbulelo en ik naar de derde DVD van Lost gekeken. (Kristien wou ook meekijken, maar na een half uur lag ze al weer te slapen!)

Dinsdag 5 september: ziek

Dinsdag was voor mij een heel onproductieve dag. Ik had afschuwelijk slecht geslapen en ben opgestaan met keelpijn en hoofdpijn. In de voormiddag heb ik wat zitten prutsen aan de powerpoint voor de parent meeting, maar het wilde maar niet lukken. Uiteindelijk ben ik een uurtje op bed gaan liggen en heb ik daarna een bad genomen, waardoor ik mij al iets beter voelde, maar nog lang niet optimaal.

’s Namiddags zijn Alexander en ik Pam Porter gaan betalen, voor het verblijf van de tweede bouwploeg in haar Bed & Breakfast. Daarna hebben we de tour van New Horizons gedaan, om de uitnodigingen voor de parent meeting uit te delen. (Die van Kwanokuthula had ik aan Lindelwa gegeven.) En dan ben ik terug gaan prutsen aan de powerpoint...

In de Fiske Hall is er gelukkig wel meer gebeurd: al het deur- en raamwerk kreeg een laagje vernis, de toiletten en de badkamer werden geschilderd en de eerste tegels werden geplaatst in de badkamer. En ik moet zeggen: het ziet er heel proper uit!

’s Avonds had ik afgesproken om met Leen te chatten, mijn liefste maatje, maar tegen negen uur vielen mijn ogen letterlijk dicht, dus het bleef bij een kort mailtje. Volgende keer beter...

Woensdag 6 september: shoppen!

Het lang slapen had mij duidelijk deugd gedaan, want woensdag voelde ik mij opnieuw kiplekker! Dat moest ook wel, want met die parent meeting in aantocht, had ik nog wel wat werk voor de boeg.

In de voormiddag maakte ik een update over onze werkzaamheden voor de vier belangrijkste politici van Plett. Dat zijn de municipal manager Thomas Nqolo (nen hele toffe pee, die eigenlijk geen municipal manager is, maar nu wel die functie uitoefent omdat de echte municipal manager zo corrupt is als de pest), en de drie councellors. Van de ANC is dat Laurens Luiters, van de DA is dat Elaine Paulse en van de ID is het een zekere Veronica.

Daarna ben ik in de Pick ’n Pay mokken gaan kopen, en in de Crazy Store glazen, zodat we onze ouders op de parent meeting tenminste een drankje konden aanbieden. Voor de rest heb ik nog wat kleine dingetjes gedaan, zoals een betaling voor Quarry Co en een kort bezoekje aan de Power Emrbroidery Shop, waar ze ons logo op een schildje zullen naaien.

’s Namiddags heb ik verder gewerkt aan de update en heb ik de powerpoint voor de parent meeting afgemaakt. Om halfvier had ik afgesproken met Lindelwa, zodat ik haar de voorlopige versie van de powerpoint al eens kon laten zien. Zoals gewoonlijk ben ik nogal lang bij Lindelwa blijven hangen, want als die eenmaal een verhaal begint te vertellen...!

In de Fiske Hall hebben ze woensdag verder getegeld. Na de badkamer werden ook de muren van de keuken nu met tegels beplakt, en op de toiletten werd de laatste hand gelegd aan de schilderwerken.

’s Avonds zijn Alexander en ik een pizza gaan eten in Cranzgots en hebben we een bezoekje gebracht aan onze vrijwilligers in de jeugdherberg.

Donderdag 7 september: de parent meeting!

Nu Lindelwa en Kristien de powerpoint hadden bekeken, kon ik eindelijk aan mijn definitieve versie beginnen. Alexander moest ook nog een stukje ineensteken over de bouw, en ondertussen kon ik de programma’s maken en uitprinten.

In de namiddag ben ik de beamer gaan ophalen aan de municipality en heb ik de laatste inkopen gedaan: koffie, thee, fruitsap en uiteraard... koekjes en suiker! Je zou ervan versteld staan hoeveel suiker de mensen hier in hun koffie en thee doen! Dat houdt niet op bij vijf grote lepels!! Geen wonder dat ze hier allemaal zo’n “ferme poep” hebben!

Tegen de tijd dat ik in de Fiske Hall aankwam, waren Alexander en de jongens nog volop bezig met het installeren van de lichten. (En die zouden we nodig hebben, want om halfzeven is het hier pikkedonker!) Alexander zag zwart van het vuil en het zweet droop van zijn gezicht. Om de lichten in de klasjes te installeren, moest hij tussen het dak en het plafond kruipen, en uiteraard is dat niet de meest propere plek. Daar kwam dan nog eens de hitte van die dag bij, dus je kunt je waarschijnlijk al inbeelden hoe hij eruit zag! Ach ja, zo zouden de ouders tenminste zien dat er hard gewerkt wordt! Ondertussen installeerden Brecht en ik de beamer, en bij toeval ontdekten we zelfs hoe het computerbeeld op de muur geprojecteerd kon worden!

Om halfzes zou de parent meeting beginnen. De ouders van Michelle kwamen mooi op tijd binnengewandeld en zagen nog net hoe de stelling aan de kant werd gerold en de stoelen en banken werden klaargezet. De andere ouders lieten langer op zich wachten... Tegen kwart voor zes was er nog maar één andere moeder, dus ik begon lichtjes ongerust te worden. Om zes uur vreesde ik het ergste. Het “academische kwartiertje” was al lang voorbij, en nog steeds waren er maar drie ouders! Ik zag heel de avond al in het water vallen! Maar gelukkig zou Afrika Afrika niet zijn, als niet iedereen drie kwartier te laat zou zijn. Uiteindelijk konden we van start gaan, om twintig na zes. Lindelwa deed het heel goed: in het begin was ze wat aarzelend, maar eenmaal het ijs gebroken was, kwam ze op dreef. Alexander legde het deel over de bouw uit, Kristien vertelde over de achtergrond van dREAMCATCHER, ik deed een woordje over de school fees en het transport, en Cornelia besprak het dagprogramma. Al de rest deed Lindelwa, en ze deed het prima. De gezichten van de ouders spraken boekdelen: iedereen straalde! Zeker nu we hen eindelijk een openingsdatum konden geven (maandag 2 oktober), kon de pret niet meer op! Dat werd gevierd bij een kop koffie of thee... met suiker!

Voor de geïnteresseerden: het weer in augustus

In augustus viel er in totaal 330.9 millimeter regen. De gemiddelde hoeveelheid regenval voor augustus is 93.0 mm. Dat is dus een surplus van 237.9 mm. Op drie augustus viel er zelfs 110.7 mm neerslag, wat meer is dan het gemiddelde voor de hele maand!

We kunnen augustus omschrijven als: "Truly an amazing month. The most serious incident has been the collapse of the side of the mountain thru Kaaiman's pass George. Now reopened to single lane traffic..." (uit What's New, 7 augustus 2006)

Snappen jullie nu waarom het verkeer in en om George zo in de knoop ligt?

Over spoken, zoogdieren en restaurantjes: update 28 augustus t/m 3 september

Maandag 28 augustus: back to work

Maandagochtend zat ons heerlijk uitrust-weekendje er op en was het tijd om terug naar Plett te rijden en aan het werk te gaan!

In de voormiddag brachten Alexander en ik onze Honda naar de Panelbeaters, waar ze het lek zouden repareren. Gedaan dus met natte voeten in onze auto! De rest van de voormiddag heb ik mij bezig gehouden met het maken van een lijst met bureaumateriaal voor Die Sterreweg. Daarna hebben we die lijst naar de PNA gebracht (eens benieuwd wat we zullen krijgen!) en inkopen gedaan in de Pick ’n Pay.

’s Middags hebben we buiten gegeten op ons terras en dan heb ik mij achter de computer geïstalleerd om een request tekst te typen voor de computers (die we eerder al gekregen hadden) en om nog wat tekstjes voor op de site te schrijven.

’s Avonds heb ik geskyped met mijn allerliefste papa en mama! En dan zat de dag er al weer op...

Dinsdag 29 augustus: Tom & Line in Plett!

Wat Alexander en ik dinsdagvoormiddag gedaan hebben, is mij een echt raadsel. Ik ben het op het moment zelf vergeten op te schrijven in mijn agenda, en nu – twee weken later – weet ik het uiteraard niet meer.

In de namiddag ben ik Lindelwa gaan oppikken bij haar thuis (met de Venture, want de Beetle was nog steeds niet gerepareerd), en dan zijn we samen naar Lilian gegaan, en nadien naar Cornelia. Zij zouden ons hun voorbereidingen laten zien van de opdracht die we hen vorige week gegeven hadden (het uitwerken van activiteiten voor de eerste weken).

Bij Cornelia zag het er echt schitterend uit: zij had er duidelijk werk van gemaakt en extra opzoekingswerk gedaan. Bij Lilian was het resultaat iets minder spectaculair. Ik kon aan Lindelwa haar gezicht aflezen hoe teleurgesteld ze was, maar gelukkig heeft ze het niet al te hard laten merken aan Lilian. We hebben Lilian dan nog eens duidelijk uitgelegd wat we juist van haar verwachtten, zodat ze er opnieuw mee aan de slag kon gaan. Uiteindelijk is het begrijpelijk dat Cornelia er meer van terecht bracht dan zij, want Cornelia heeft veel meer ervaring in die zaken dan Lilian. Dus op termijn zal Lilian het zeker ook allemaal leren, ik ben er zeker van!

Tegen halfvijf kreeg Alexander telefoon van zijn nichtje Line. Zij is begin juli getrouwd met haar spookje Tom en nu zijn zij op huwelijksreis... in Zuid-Afrika! En natuurlijk stond Plett op hun programma! Het weerzien was echt heel leuk, en ze hadden een geweldig cadeautje voor ons bij vanuit België! Line had onze website duidelijk heel aandachtig gelezen voor ze op huwelijksreis vertrokken, want ze hadden een spelletje Scrabble bij voor ons! Echt super!

’s Avonds zijn we hun aankomst gaan vieren in een visrestaurant op het strand, Moby Dick. Tom was helemaal onder de indruk van de golven, en dan had hij ze nog niet eens bij daglicht gezien!

Woensdag 30 augustus: overal beestjes!

Woensdag (en donderdag) gaven Alexander en ik onszelf een dagje verlof, om er op uit te trekken met Tom en Line. In de voormiddag zijn we een kijkje gaan nemen in Die Sterreweg en dan zijn we naar Monkeyland gereden. Het weer was vreselijk toen we vertrokken, maar op het moment dat onze gids ons het bos in loodste, kwam de zon te voorschijn! De aapjes waren super, en Line overwon haar hoogtevrees en ging met ons mee over een hangbrug van 110 meter lang en 30 meter hoog! Al zou ze het wel geen tweede keer meer doen, denk ik...

Na de rondleiding hebben we buiten het park gepicknickt en dan zijn we naar Robberg strand gegaan. Ondertussen was het echt mooi weer geworden, en toen we bijna aan het strand waren, zag Tom walvissen! Ze zaten echt heel dichtbij, dus we hebben er een hele tijd naar staan kijken (en de jongens hebben elk minstens honderd foto’s genomen). Hihi, toen wisten Tom en Line nog niet wat hun trouwcadeau was... Na onze strandwandeling zijn we iets gaan drinken in de Rock ‘n Roll bar in het Beacon Island hotel, waar je een prachtig zicht hebt op de zee. Als je er binnen zit, lijkt het zelfs alsof het hotel midden in de zee gebouwd is! En tijdens het opdrinken van ons drankje, zagen we een hoop dolfijnen voorbij zwemmen! Joepie! Flipper! Ik ben nog zotter van dolfijnen dan van walvissen!

’s Avonds heeft Alexander zijn heerlijke boboti nog eens gemaakt en hebben we de fles schuimwijn die Tom en Line bij hadden, gekraakt. Het was precies vakantie!

Donderdag 31 augustus: ons cadeau voor Tom en Line

Donderdagochtend stonden Alexander en ik al vroeg aan de jeugdherberg van Tom en Line, met ontbijt. Ons huwelijkspaar lag zelfs nog in bed, maar we hebben hen er maar snel uit gejaagd, want er stonden belangrijkere zaken op het programma! Zoals hun cadeautje bijvoorbeeld! Tijdens het ontbijt gaven we Tom en Line alvast een voorsmaakje: een strip met Touristil-pilletjes. En dan begon het raden... Een dolphin & whale watch tour op de zee, inderdaad!

Uiteindelijk moesten we pas om halftien aan het kantoor van Ocean Blue staan, en het was tot dan spannend afwachten of er plaats voor twee of voor vier zou zijn. Op de boot van twaalf uur zou er zeker nog plaats voor ons vieren zijn, maar dan liepen we het risico dat heel de boottrip afgeblazen zou worden, omdat er voor de namiddag een sterke wind verwacht werd. Geen risico’s nemen dus, dachten we, en we stuurden Line en Tom alvast een bootje op.

Ondertussen hebben Alexander en ik nog wat gewerkt: ik heb het (uitgebreide) business plan bijgewerkt, en Alexander heeft ondertussen gratis tegels opgehaald bij CTM. Tegen twaalf uur moesten we opnieuw aan Ocean Blue staan, en we hadden geluk, want de wind was nog niet te hard opgestoken! Tom en Line vonden hun whale watch tour fantastisch, en Tom zag het direct zitten om een tweede maal te gaan. Line haar maag protesteerde eerst een beetje, maar met een extra Touristil-pilletje konden we haar toch overtuigen... En het was inderdaad de moeite! De foto’s die Alexander eerder al op de website zette, liegen er niet om! Moest ik armen van twee meter gehad hebben, ik had de walvissen zelfs kunnen aanraken! Het was echt spectaculair! Het mooiste vond ik de sprong van een van de walvissen! Na de walvissen zijn we nog richting Robberg gevaren, waar het vol met zeerobben zit. Maar na het zien van de walvissen, waren de robben uiteraard niet meer zo spectaculair. En mijn maag begon ook steeds meer in de knoop te liggen, dus voor mij mocht het nu wel snel gedaan zijn... Maar het was echt de moeite! Blij dat ik ben meegeweest! En Tom en Line vonden het een schitterend huwelijkscadeau!

In de namiddag hebben we verder genoten van het stralende weer. We hebben ons met onze pies op de rotsen aan Lookout Beach geïnstalleerd en hebben heerlijk gezonnebaad. Tom heeft zich zelfs aan een duik in het water gewaagd, maar hij was er al weer snel uit!

Om vier uur hadden Lindelwa en ik met een zekere Babsie afgesproken in het internetcafé op Marquet Square. Babsie zou Lindelwa een computercursus geven, en we moesten alleen nog een plaats en moment afspreken. Ondertussen gingen Alexander, Tom en Line de was ophalen in Kwanokuthula.

’s Avonds hebben we gebraaid in de backpacker waar Tom en Line logeerden, en we hebben onze dag afgerond met een spelletje Scrabble en een glaasje Amarulla. Wat een heerlijke dag!

Vrijdag 1 september: Amarulla Icecream Cake

Vrijdag hebben Tom en Line een uitstap gemaakt naar Tsitsikamma National Park, en Alexander en ik hebben ondertussen nog eens goed doorgewerkt. In de voormiddag heb ik twee funding proposals gemaakt (eentje voor het onderhoud van de Toyota Venture en eentje voor een speeltuin), die ik dan samen met het bijgewerkte business plan heb opgestuurd naar Toyota. Kristien heeft daar contacten, dus we hopen via via in aanmerking te komen voor sponsoring... Kwestie van een beetje aan vriendjespolitiek te doen!

In de namiddag heb ik uitnodigingen gemaakt voor de parent meeting van volgende week. Alexander heeft ondertussen de komst van de derde en laatste bouwploeg voorbereid. Dat bestond voornamelijk uit het kopen van een hoop gerief, want om negen mensen drie weken lang aan het werk te zetten en te houden, heb je wel wat nodig!

’s Avonds hebben Tom en Line ons meegenomen naar een restaurantje in Knysna, genaamd “De Oude Fabriek”. Toch grappig he, al dat Afrikaans hier! Alexander en Tom kozen voor een tweepersoonsmenu met voorgerecht (gestoomd brood of zoiets), soep en vier dode beesten. Line at een ander dood beest, en ik koos voor het vegetarische currypotje. Natuurlijk zat mijn buik alweer vol tegen de tijd dat de rest dessert bestelde, dus ik beperkte mij tot een rooibosthee en het stelen van een paar hapjes van Alexanders overheerlijke Amarulla Icecream Cake. Als we daar nog eens komen, neem ik geen hoofdgerecht meer, dan ga ik direct voor het dessert! Jammie!

Zaterdag 2 september: stiekem boemelen op de slaapkamer

Zaterdag zijn we met Tom en Line gaan kayakken op Keurboomsrivier. We hadden gehoopt op een stralend blauwe hemel, maar helaas lieten de weergoden ons in de steek. Ach ja, bootje varen kan ook leuk zijn bij een grijze lucht! Na het kayakken zijn we nog een warme choco gaan drinken op het terras van Enrico’s. Daar zou ik nu eens elke dag naar toe kunnen gaan, zo’n uitzicht dat je daar hebt! Ik krijg er maar niet genoeg van! Alleen jammer dat Flipper en Free Willy niet van de partij waren...

’s Avonds hebben Tom, Line en Alexander spaghetti gemaakt, en ik heb ondertussen muffins gebakken. Als ik niet oppas, word ik nog een echte kok! Na de spaghetti hebben we ons teruggetrokken in de kamer van Tom en Line, om ons te goed te doen aan de muffins en een glaasje wijn/amarulla. In de backpacker mag je eigenlijk alleen drank van de bar drinken en dus geen eigen drank meebrengen, vandaar dat we ons telkens moesten verstoppen op de kamer van Tom en Line...

Zondag 3 september: welcome & goodbye

Zondagochtend kwamen Line en Tom voor de laatste maal ontbijten bij ons. Na het ontbijt zouden ze hun reis immers verderzetten. Bij wijze van afscheid hadden ze zelfs croissants en een boeketje rozen bij! De schatten! Tom en Line, het was echt heel leuk om jullie bij ons te hebben! We hebben er alletwee heel erg van genoten! Dankjewel!

Voor de rest van de dag heb ik getypt en getypt en getypt. Wat een werk, die website, zeker als je twee weken achter staat! Al een geluk dat Alexander zijn deel met de foto’s wat regelmatiger update, dan kunnen jullie via de foto’s toch nog een beetje volgen!

’s Avonds is de derde bouwploeg toegekomen in Plett. Zij hadden minder geluk gehad in George dan Tom en Line (die zijn er quasi probleemloos doorheen gereden). De bouwploeg moest namelijk eerst overstappen op een kleinere bus en dan helemaal omrijden via Tsitsikamma (dat ligt aan de andere kant van Plett). Wat een gedoe! Dat die wegen maar snel gerepareerd zijn! Naar het schijnt gaat dat nog enkele maanden duren... Dus jullie zijn gewaarschuwd, papa en mama!

In ieder geval, de bouwploeg is er veilig en wel geraakt, en we zijn met de hele bende gaan eten in RJ’s. Al een geluk dat het hier niet zo duur is als in België om op restaurant te gaan, anders zouden we al lang blut geweest zijn! Telkens gaan eten als er een ploeg aankomt of vertrekt! Straks lijkt het nog alsof we boven onze stand leven! Maar nee hoor: voorlopig staan we er financieel prima op, dus geen paniek, liefste thuisfront! Tot nu toe hebben we onze vliegtuigticketten nog niet moeten omruilen voor eten...

Dikke zoen!

Rubriek van de moderne man II

Na een beetje positieve commentaar over het vegetarische boboti-recept en de waarschijnlijk niet zo alom-aanwezigheid van butternut in het verre belgenlandje, nu the real thing:

Boboti voor 6 à 8 personen

ingredidinges:
1 kg gehakt
1 grote, fijngesneden ajuin
3 schellekes wit brood
een kwart liter melk
3 theelepels abrikozenconfituur
3 eetlepels chutney
3 theelepels citroensap
75 g rozijnen
10 gedroogde abrikozen
2 eetlepels milde curry
1 eetlepel kurkuma
2 eetlepels gehakte amandelen
1 theelepel provencekruiden
3 eieren
6 laurierbladeren
peper en zout

bereiden:
- oven voorverwarmen op 180°C
- brood in de helft van de melk laten weken
- abrikozen in water laten weken en in stukken snijden
- gehakt met zout en peper kruiden en bakken en ajuin erbij fruiten
- kruiden, rozijnen, brood etc. (nog niet de citroen, laurier, melk en eieren) mengen en door het gehakt roeren
- dit mengsel in een ingevette ovenschotel gieten en met citroensap besprenkelen
- eieren en rest van de melk mengen en erover gieten
- dit alles met de laurierbladeren decoreren
- 45 minuten op 180°c in de oven

En dan met rijst, chutney en een lekker wijntje opdienen. Smullen maar!

Over weggespoelde wegen, knallende knalpotten en koddige kindjes: update 21 t/m 27 augustus

Op de dag van dit schrijven is het alweer 3 september, dus jullie hebben verhalen van de volle twee weken te goed! Maar ... het is zondag dus hoeven we vandaag toch niets te doen... Tijd genoeg om te typen! Maar ik ga er wel wat sneller overgaan deze keer, want anders haal ik het nooit. Here we go!

Maandag 21 augustus: printen en perforeren

Maandagvoormiddag heb ik mijn broek gesleten in de printshop. Kristien vertelde zondagavond over het bestaan van een CD-rom met allerlei uitgewerkte dagprogramma’s, die Karen en Barbara bij hun trip naar Kaapstad ergens hadden gekregen. Voor onze caregivers zou het een enorm groot hulpmiddel zijn en bovendien een goed voorbeeld om zelf activiteiten in elkaar te steken, dus het was wel de moeite om het voor hen af te drukken. Voor ons printerke was het echter wat te veel, dus ik zou het maandagvoormiddag in de printshop laten doen. Ik heb zeker een uur achter de computer boven in de printshop gezeten (er was niemand anders die het kon), om de teksten allemaal te openen en naar de printer door te sturen, en daarna heeft het nog eens zo lang geduurd om heel de bundel te laten kopiëren, zodat we een exemplaar hadden voor alle twee de caregivers. Maar het waren dan ook meer dan 400 bladzijden om af te drukken en te kopiëren! Al een geluk dat Sharmaine (de eigenares) vlak voor ik wou vertrekken, binnenkwam en zei dat we enkel de kostprijs moesten betalen, anders had het ons een pak meer gekost!

Om elf uur hadden Lindelwa en ik een afspraak met Rosaline van Masizame. Eén van de kinderen die daar in de shelter verblijft, is Enrico, het schattige ventje van wie er al regelmatig foto’s op onze website stonden. Na Michelle was Enrico het tweede kindje dat officieel te horen kreeg dat het een plaatsje zou krijgen in ons centrum. Lindelwa en ik hebben ineens van de gelegenheid gebruik gemaakt om Masizame’s gastenboek, donatieboek, enz. in te kijken. Die zaken moeten wij immers ook nog hebben, dus het is altijd handig om dan eens te kijken hoe andere centra het aanpakken.

’s Namiddags heb ik wat kleine prullen in orde gebracht in ‘de stad’ (zoals het kopen van postzegels en ringkaften) en daarna heb ik korte tekstjes geschreven voor in de What’s New. We zijn momenteel al onze sponsors aan het bedanken met een kort artikel in het plaatselijke gazetje.

In de Fiske Hall plaatsten Alexander en de bouwploeg ondertussen plafonds in de nieuwbouw en werd er geschilderd...

’s Avonds hebben Alexander en ik de bundels met dagprogramma’s geperforeerd, geordend en in ringkaften gestoken, zodat Lilian en Cornelia er vanaf dinsdag mee aan de slag zouden kunnen gaan.

Dinsdag 22 augustus: admin

Dinsdag zijn Lindelwa en ik samen naar Knysna gegaan. Carina van APD had ons tijdens de laatste ManCom-meeting uitgenodigd om eens tot daar te komen, zodat ze Lindelwa alles over administratie en kantoor-gedoe kon uitleggen. En ik denk dat Lindelwa er echt veel heeft opgestoken, dus het was goed dat we een keer tot daar zijn gegaan!

Daarna zijn we nog even gestopt bij de verzekeringsagent (die zit bij een of andere liefdadigheidsorganisatie en ze willen ons een video-apparaat en veertig kindervideo’s doneren!). In de late namiddag zijn we nog naar Cornelia en Lilian gegaan, om hen hun taak te geven. Eens benieuwd wat ze ervan gaan bakken! Ze waren alleszins heel enthousiast.

’s Avonds hebben Alexander en ik de tweede DVD van Lost gehuurd. Na de eerste DVD waren we al meteen Lost-fan van, dus het was tijd voor nummer twee. Umbulelo heeft ook meegekeken, en ik denk dat we voortaan steevast met z’n drieën zullen zijn!

Woensdag 23 augustus: taart en foto’s

Woensdagvoormiddag heb ik thuis gewerkt en heb ik voornamelijk mails verstuurd, onder andere naar de derde bouwploeg. Het was een hele waslijst: over hun busreis van Kaapstad naar Plett, over hun eerste nacht in Kaapstad, over do’s en dont’s in Zuid-Afrika, etc.

Rond de middag kreeg ik telefoon van de chauffeur die het keukenmateriaal (een gift van de Cheff’s Association) bij zich had. Hij was bijna in Plett, en wilde weten waar hij de boel moest afzetten. Toen ik wat later op de dag een kijkje ging nemen in de Fiske Hall, troonde Alexander mij mee naar onze nieuwe spullen: wat een tegenvaller! Ik wil echt niet grof of ondankbaar zijn, maar met dit gerief konden we echt niks aanvangen. Het waren twee oude toonbank-frigo’s voor in een supermarkt, twee piewarmers, en een paar inox tafels. Die tafels zullen we nog wel een plekje kunnen geven in Die Sterreweg, maar al de rest gaan we proberen te verkopen... Eens benieuwd of we daar nog iets voor gaan krijgen!

In de namiddag zijn Lindelwa, de caregivers en ik op huisbezoek gegaan bij Silulami en Yolanda, twee geselecteerde kindjes uit Kwanokuthula. De Beetle was met mijn drie passagiers behoorlijk zwaar geladen, dus de auto plakte haast aan de grond. Kwanokuthula ligt dan ook nog eens vol met van die verkeersdrempels en -greppels, en met een zwaar geladen roestbak is dat geen pretje! In een bepaalde straat moesten we vier van die diepe greppels over rijden. Ik reed supertraag, maar bij de laatste greppel bleven we steken... We hoorden vanalles schuren en schrapen over de grond en onmiddellijk daarna maakte de motor gigantisch veel lawaai. Normaal maakt de Beetle altijd veel lawaai, maar nu was het gewoon angstaanjagend. En dan kwam daar ook nog eens een dikke mistpak bij! Dat was helemaal horror! Gelukkig konden de mensen mij nu wel van kilometers ver al horen!

De huisbezoeken zelf waren gelukkig wel leuk, zeker het huisbezoek bij Yolanda. Toen ik haar mama op voorhand belde om het goede nieuws te melden, sprong die een meter in de lucht (of zo klonk het althans)! Ik moest de hoorn zelfs een beetje van mijn oor afhouden...!

’s Avonds had de bouwploeg ons uitgenodigd om een stuk taart bij hen te komen eten. Joris had speciaal een heerlijke chocoladetaart gemaakt en terwijl we er van aan het smullen waren, hebben we al hun digitale foto’s bekeken, die ze in de afgelopen drie weken hadden gemaakt. (Eigenlijk toch wel praktisch: tijdens het bekijken van digitale foto’s kun je gewoon taart eten en je vingers aflekken, zonder de foto’s vettig te maken!) De geheugenkaartjes van de bouwers begonnen geleidelijk aan vol te geraken, dus ze wilden hun foto’s op een DVD branden, zodat ze hun laatste week in Zuid-Afrika ook nog op de gevoelige plaat konden vastleggen (of zeg je dat niet voor digitale foto’s?)

Donderdag 24 augustus: vooruitgang in de Fiske Hall!

Donderdagochtend heeft Alexander vóór zijn vertrek naar de Fiske Hall even gekeken en geluisterd naar de Beetle. Zijn oordeel luidde: alleen nog mee naar de garage rijden en verder niets. Zo gezegd, zo gedaan. Edwin (de garagist) beloofde ons er later op de dag naar te kijken en ons te laten weten wat het probleem was. We waren benieuwd!

De rest van de dag heb ik foto’s doorgestuurd naar België (van het project, van de Toyota Venture,...), een tekst geschreven voor de volgende edroombrief, Lindelwa’s verslag van de vergadering aangevuld en verbeterd, etc. Allemaal ideale werkjes om niet buiten te hoeven komen, want het was echt hondenweer. ’s Namiddags is Alexander naar huis gekomen, om te werken aan het afscheidscadeau voor de vrijwilligers. (Maar we vertellen nog steeds niet wat dat is, want er komt nog een derde ploeg aan!)

Tegelijkertijd zijn ze in de Fiske Hall ook ijverig bezig geweest: Steven is begonnen aan het plaatsen van de scheidingswand tussen de twee klaslokalen, de tegelfirma is begonnen met het effenen van de vloer in het voorste stuk van het oude gebouw, en de vrijwilligers hebben het houtwerk van deuren en ramen opgeschuurd, muren geschilderd en het plafond geplamuurd.

’s Avonds waren Alexander en ik te lui om te koken, dus we beslisten om pizza’s te gaan halen. Maar net op hetzelfde moment beslisten Kristien en Annelies (een vrijwilligster voor een ander project, die donderdag was toegekomen in Plett) om een pizza te gaan eten in Cranzgots, dus we konden net zo goed met hen meegaan...

Oh ja, de Beetle nog! Edwin belde ’s namiddags naar Alexander met de volgende boodschap: “About your Beetle... the exhaust is fully ripped off the engine!!” Oeps...

Vrijdag 25 augustus: laatste dag voor de tweede bouwploeg!

Vrijdagvoormiddag zijn Alexander en ik de Beetle opnieuw gaan halen. Het knalpot-probleem was nog niet van de baan, maar Edwin moest er een nieuw stuk voor bestellen en dat zou een paar dagen duren. In afwachting daarvan had hij liever dat we de Beetle thuis parkeerden, want hij had geen overschot aan ruimte in zijn garage... Daarna hebben Alec en ik nog een paar adresjes in de stad gedaan. Onderweg kwamen we Tibor tegen, de man achter de tweehonderd jerseys, die ons uitnodigde voor een kop koffie op een terrasje. Dat leverde weer een nieuwe deal op: hij gaat voor ons de rekening betalen voor het stikken van een twintigtal schildjes met ons logo op. Die willen we gebruiken om op de schorten van de caregivers te naaien en voor op de T-shirts van de kindjes (T-shirts of truien of...: alleszins een herkenbaar iets om onze kinderen te laten dragen bij daguitstappen).

’s Middags zijn we terug naar de Fiske Hall gegaan. De vrijwilligers waren op dat moment hun laatste likjes verf op de muren aan het zetten, en hebben zich dan definitief van hun werkkleren ontdaan. Alexander en ik hadden gezegd dat ze die maar op de rand van de container moesten hangen: wie weet was er nog wel iemand die er iets mee kon doen. (Vorig jaar vroeg de kuisvrouw van onze backpacker in Kaapstad ook of ze onze vuile werkkleren mocht hebben, die eigenlijk klaar stonden voor het vuilnis.) En inderdaad, toen we anderhalf uur later terugkwamen, was alles weg!

We zijn dan gaan eten in Simunye’s Centre in Kwanokuthula, waar je heel goedkoop traditioneel kunt eten (“wat de pot schaft”). Als vegetariër is er uiteraard niet zo veel aan, maar het is altijd wel gezellig, zeker met de bouwploeg erbij. Want soms vind ik het wel jammer dat ik hen zo weinig zie!

In de namiddag ben ik met de caregivers en Lindelwa te voet op huisbezoek gegaan in New Horizons. Alexander had de Venture immers nodig en de Beetle liet ik op dat moment liever staan waar hij stond! Gelukkig is New Horizons niet heel groot en konden we overal te voet geraken. En het was mooi weer, dus het was eigenlijk best nog gezellig om met mijn drie “collega’s” op sjok te zijn! We moesten nog vier huisbezoeken doen: bij Dylon, Elricha, Garth en Jason. Het was heel leuk, en voor de caregivers ook goed om eens te zien voor welke kindjes dat ze een dagprogramma moeten samenstellen...

Ondertussen is Alexander met de bouwploeg de laatste dozen met truien (die van Tibor) gaan uitdelen in Qolweni, aan de creche. Het was minder stormloop dan die keer in The Crags, maar uiteindelijk zijn ze toch alles kwijtgeraakt. Daarna hebben Alexander en ik de caregivers en Lindelwa naar huis gebracht, en de bouwers afgezet aan Lookout Beach.

’s Avonds zijn we met z’n allen gaan eten in Emily’s. Het was de laaste avond in Plett voor Joris, Katja, Saar, Sofie en Joke, dus dat moest gepast gevierd worden! Het eten was opnieuw bijzonder lekker, zeker de frietjes! Jammie! Alleen al daarvoor zou ik naar Emily's gaan, al denk ik wel dat ze vreemd zouden opkijken moest ik enkel een bord frieten vragen!

Zaterdag 26 augustus: weekend!

Zaterdagvoormiddag hebben Alexander en ik ons op het gemak klaargemaakt voor een weekend-uitstapje in de natuur. Ons eerste weekend er op uit met z’n tweetjes! Jippie! We waren van plan om naar Buffelsbaai te gaan, en te overnachten in een hutje in het Goukamma Nature Reserve. We wisten ongeveer hoe we er naartoe moesten rijden, alleen het laatste stuk kenden we niet, maar dat zou wel aangeduid staan. Dachten we... We reden er een eerste keer voorbij, dan een tweede keer, en nog hadden we de ingang van het park niet gevonden. In de verte zagen we wel iets dat op een receptie leek, maar de weg ernaar toe leek spoorloos. We beslisten dan maar om het vijftien kilometer verderop, aan de andere ingang van het park, te proberen. Daar vonden we wel een ingang, en zelfs een plannetje, waarop stond te lezen dat de hutten en de receptie toch aan de andere kant waren... Terug naar af dus, maar deze keer wel gewapend met een kaart! Toen we er voor de derde keer voorbij reden, kregen we het probleem in de gaten: de weg was weg! Ook te voet leverde onze zoektocht niets op, want een brede rivier doorkruiste onze paden. Uiteindelijk gaven we onze zoektocht op en belandden we in een jeugdherberg vlakbij. Daar wisten ze ons te vertellen dat de hele weg naar het park door de storm van de afgelopen weken was weggespoeld. De jeugdherberg zelf was ‘gene vette’, dus we beslisten om ons geluk toch maar elders te gaan zoeken. In Wilderness National Park bijvoorbeeld...

Toen we daar toekwamen, vonden we het helemaal niet meer erg dat we niet in het Goukamma Nature Reserve konden blijven, want dit plekje was zeker zo mooi! De houten huisjes waren supergezellig, dus we beslisten om niet één nacht, maar zelfs twee nachten te blijven, en maandagochtend pas terug naar huis te keren. Alexander regelde zelfs dat we goedkoop aan een Wild Card konden geraken, dus voortaan kunnen we alle nationale parken gratis binnen! Redenen genoeg voor een braai en het ontkurken van een flesje wijn! Het leek immers wel vakantie! Na het eten speelden we nog een spelletje schaak (Alexander won) en dan zijn we vroeg onder de wol gekropen. Geloven jullie het als ik zeg dat we voor halfnegen al in bed lagen?!

Zondag 27 augustus: de waterval van de Touw

Zondagochtend trok ik de gordijnen verwachtingsvol open, om dan tot de ontdekking te komen dat het helemaal niet meer zo’n mooi weer was. Daar gingen onze kayakplannen!

Ach ja, geen gezeur, dan zouden we maar een fikse wandeltocht maken. Gepakt en gezakt gingen we naar de receptie om een wandelkaart te vragen. Maar opnieuw werd er roet in ons eten gestrooid, want nu bleek dat alle wandelpaden afgesloten waren door de zware regenval van de afgelopen dagen! Boehoe! Om van ons af te zijn, stuurden ze ons door naar Eden Adventures, even verderop. Het zag er naar uit dat we toch moesten gaan kayakken, want veel anders dan een bootje hadden ze ons daar niet te bieden. Maar toen we vroegen achter de wandelingen, zeiden ze dat er de dag voordien andere wandelaars waren geweest die de tocht toch gedaan hadden... Oke dan!

Bij toeval vonden we het vertrekpunt van de wandeling die we wilden doen (de Pied Kingfisher trail), dus we besloten om het er zonder kaart op te wagen. Maar eigenlijk was dat wat te stoer van ons, want een klein uur later waren we het pad al kwijt en stonden we terug vlak aan ons huisje! Oeps, misschien hadden we toch maar beter een kaart gevraagd! Gelukkig vertrok er juist op die plek een andere wandeling, de Giant Kingfisher trail, die iets beter bewegwijzerd was. Na anderhalf uur klimmen naast de rivier op, kwamen we aan bij een prachtige waterval. We konden er tot vlakbij klimmen en het bulderen van het water was echt overweldigend! En dat zonder kaart en terwijl het eigenlijk niet mocht!

Achteraf heeft Alexander de barbecue nog eens aangestoken, maar omdat het hout niet echt droog was en omdat we eigenlijk niet genoeg bij hadden voor twee keer, heeft hij het vlees en mijn vegetarisch gedoe verder moeten bakken in de pan. Maar het smaakte! En opnieuw kropen we rond acht uur al ons bed in, lekker moe van onze avonturentocht!