Voor onze fans en kunstliefhebbers

Voor de fans: een meet & greet op 18 maart in het Zuiderpershuis te Antwerpen

Voor de kunstliefhebbers: een kunstveiling op diezelfde locatie



Voor wie de kleine lettertjes niet kan lezen:

Het concept is het volgende: kinderen en jongvolwassenen met een handicap maken hier in België kunstwerkjes (vogelachtigen) in klei. Na het bakken geven we de werkjes aan bekende en minder bekende kunstenaars die carte blanche krijgen om 'iets' (verven,uitbouwen, kapot laten vallen en terug in elkaar zetten,...) met die werkjes te doen. De eindresultaten zullen op 18 maart geveild worden in het Zuiderpershuis in Antwerpen en de opbrengst komt zoals gezegd de kinderen van Die Sterreweg in Zuid-Afrika ten goede.

De deuren gaan open om 13 u, dan heb je rustig tijd om de beeldjes te bekijken voor de veiling die om 15 u start.

live uit santa lucia

Aha lieve fans,

Even heel kort een stukje tekst, kwestie van te tonen dat we nog leven (Een lange tekst gaat niet, want dat internet hier is verschrikkelijk traag! Maar geen nood, er wordt ondertussen in de backpacker/guesthouse ijverig aan fotopagina's en zelfs aan een dagboek-update gewerkt!) Maar nu toch al even dit...

We zijn het er goed van aan het pakken hier. Vorige week donderdag zijn we dan eindelijk op vakantie vertrokken (we zijn eerst alletwee nog ziek geweest, te hard gewerkt, nog maar eens!), maar sinds 2 november zijn we dus weg. En het is echt heerlijk! Ik had niet verwacht dat we er zo snel aan zouden wennen om niet te moeten werken! Lesotho en Drakensbergen hebben we al achter de rug, gisteren een eerste dierenpark (Hluhluwe-Umfozoli) gedaan, veel diertjes gezien (olifant, neushoorns, zebras, giraffen, en heeeeeel veeel impalas). Nu zitten we in Santa Lucia, morgen hopen we nijlpaarden en krokodillen te zien. Dan duiken in Sodwana Bay (spannend!) en dan Swaziland, Krugerpark, Blyde River Canyon, en dan heel het land door naar Kgalagadi National Park (in Kalahari woestijn). Dus we hebben nog wat kilometers te gaan! Maar het Hondatje doet het prima!

Tot zover het nieuws. Volgende keer meer!

Liefs (en nu maar hopen dat internet de boel ook effectief wil posten)

Voor wie nog geen plannen heeft op dinsdagavond: de opening!

Over de eerste week met onze sterrenkindjes: update 2 t/m 7 oktober

Maandag 2 oktober: de grote dag!!

Maandagochtend 2 oktober was het eindelijk zover, een historisch moment in de geschiedenis van vzw dREAMCATCHER en van de mensheid in het algemeen: Die Sterreweg opende haar deuren! Terwijl de buldozer nog bezig was met het laatste puin aan de kant te ruimen, kwamen de eerste ouders en kindjes al toe. Wie tranen en heimwee verwachtte op de eerste schooldag, had het helemaal mis. Als er al wat aarzeling of verlegenheid te bespeuren was, dan verdween die als sneeuw voor de zon bij het zien van al dat speelgoed! Vooral het springkasteel-alias-ballenbad was een hit! (Die Suzy heeft ons werkelijk bergen speelgoed gegeven!) En dat ging natuurlijk gepaard met de nodige portie lawaai, Enrico op kop! Tegen kwart na acht verdwenen de ouders en konden de caregivers van start gaan...

De eerste dag verliep uiteraard lekker chaotisch, dus van het dagprogramma kwam er nog niet veel in huis. De kindjes hadden het veel te druk met rondneuzen en lawaai maken. Wat wil je, met al dat nieuws: bakken vol speelgoed om in te rommelen, een onbekende omgeving vol te ontdekken hoekjes en kamertjes, en allemaal vreemde gezichten! Je zou van minder lawaaierig worden! De caregivers hadden hun handen vol met alles in goede banen te leiden, maar ze deden het prima!

Katrina, onze kokkin-vrijwilligster, moest het die dag nog stellen zonder werkblad en afwasbak, maar ook zij deed het prima en toverde ondanks de vele hindernissen (kindjes die om de haverklap de keuken instormden, het ontbreken van een wasbak, etc.) toch een heerlijke en gezonde maaltijd uit haar potten en pannen.

Kortom, dag 1 was een succes, en de plots lekkende wc kon daar geen afbreuk aan doen!

Dinsdag 3 oktober: ziek...

Het harde werken, het gebrek aan ontspanning en de korte nachten van de laatste weken eisten hun tol: dinsdagochtend werd ik ziek wakker. Oververmoeid, vermoed ik. Alexander heeft zichzelf toen maar aangesteld tot chauffeur ad interim, zodat ik wat langer in bed kon blijven liggen. Terwijl hij in de Fiske Hall bezig was met het uitsnijden van het werkblad (om er later de afwasbak in te hangen), installeerde ik mij achter de computer om de boekhouding van de laatste weken bij te werken. Het was een serieus pakketje, met al die aankopen die we de laatste dagen gedaan hadden! Echt snel ging ik niet vooruit, want mijn hoofd was veel te suf, maar ik had het gevoel dat ik ook niet niets kon doen. Er was nog zoveel dat moest gebeuren! (Achteraf gezien had ik waarschijnlijk beter een paar uur langer in bed gelegen, want erg productief was ik niet, maar soit...) Rond de middag gingen we een rek kopen voor in de keuken, en dan zijn we een pannenkoek gaan eten, kwestie van onszelf toch eens even rust te gunnen.

In de namiddag ben ik dan meegegaan naar de Fiske Hall, want van achter de computer te zitten, kreeg ik alleen maar meer hoofdpijn. Alexander heeft het rek dan in elkaar gezet, en ik heb het vernist. Buiten was het ondertussen aan het stortregenen, maar ik stond lekker droog onder ons afdak...

’s Avonds hebben Alexander en ik voor het eerst sinds lang nog eens ontspannen: we zijn een hersenloos, melig filmpje gaan huren en hebben het om acht uur al opgezet, zodat we daarna vroeg onder de veren konden kruipen...

Woendag 4 oktober: ... zieker, ziekst ... en dan weer beter!

Woensdagochtend voelde ik mij precies een beetje beter, dus nu was het aan mij om de kindjes te gaan ophalen en aan Alexander om zich nog eens om te draaien in bed. Daarna gingen we samen naar de Pick 'n Pay om er een hele voorraad eten en drinken voor Die Sterreweg in te doen. Tijdens het winkelen leek de energie met de minuut meer uit mijn lichaan te kruipen. Op onze terugweg naar Die Sterreweg maakte Alexander uiteindelijk rechtsomkeer, om mij in mijn bed te gaan steken. Echt geslapen heb ik toen niet gedaan, maar toch deed het deugd om een paar uurtjes te soezen...

In de namiddag schreef ik een tekst over de opening, die Koen ’s avonds zou voorlezen op de Plett vergadering. (Ik beken schuld: ik heb de tekst die ik toen heb geschreven min of meer gekopieerd hierboven... Oeps!) Om vijf uur zijn we naar het optreden van Annelies en haar kindjes gegaan. Annelies had hier in Plett (Kwanokuthula) een kinderkoortje opgericht en die woensdag zou ze bij wijze van afscheid optreden met haar kindjes. Toen we er toekwamen, zat de zaal al stampvol met kinderen. Heel de Phakamisani School leek er te zitten! Van het optreden zelf hebben we uiteindelijk niet veel gehoord, want de kinderen in de zaal waren door het dolle heen, blij dat er nog eens iets te beleven viel. Wij zaten vanachter op de laatste rij en hoorden eigenlijk amper iets van wat er vooraan op het podium gezegd en gezongen werd! Maar Annelies en de kinderen trokken er zich niks van aan en zongen dapper door alsof er niets aan de hand was! Dat vond ik echt wel knap! Moest ik in Annelies haar schoenen gestaan hebben, ik weet niet of ik het tot het einde had volgehouden! Chapeau!

Na het concert hebben we een maaltijd in elkaar geflanst met het eten dat nog in huis was, en dan zijn we vroeg gaan slapen. Weeral!

Donderdag 5 oktober: kleren kopen

Donderdag voelde ik mij alweer een stuk beter. De eerste zonnestraaltjes van de dag priemden recht in mijn ogen, dus om zes uur ’s ochtends werd ik wakker, en kon ik mij mentaal voorbereiden op mijn dag. Wat Alexander en ik in de voormiddag gedaan hebben, ben ik alweer vergeten. Alexander zal waarschijnlijk in de bouw zijn bezig geweest, want ook al was het centrum nu open, toch moesten er nog honderd-en-een dingen gebeuren.

In de namiddag hadden we onze eerste echte staff-meeting. Lindelwa leidde de boel en deed het heel goed. Zij is echt de geknipte persoon om ons project te managen! Cornelia – één van de caregivers – wist ons op die eerste vergadering al meteen een paar leuke anekdotes over de kindjes te vertellen: de kindjes kribbelen nu niet meer buiten de tekening, maar erin (nu moeten ze alleen nog leren mooi binnen de lijntjes te blijven); Michelle (die normaal Afrikaans spreekt) begint al een paar woordjes Xhosa te begrijpen en gaat zitten als ze dat in het Xhosa tegen haar zeggen; enz. En dat Elricha over-ijverig is als ze aan het eten is, dat hebben jullie al gezien op de foto’s!

Na de vergadering gingen Cornelia, Katrina en ik naar Kranshoek. We hadden een afspraak met Lenie Jansen die werkt voor CDC en die verantwoordelijk is voor het naaiatelier. Zij zou de uniformen voor de caregivers en de kokkin maken, maar eerst moest ze hun maten nemen en moesten we tot een besluit komen over hoe de ‘uniformen’ er zouden uitzien. Uiteindelijk werd het dit: voor de caregivers een blauwe jurk (eentje met en eentje zonder mouwen) en een rode en een gele schort om te dragen bij schilderactiviteiten en tijdens het eten geven. Kartrina, de kokkin, koos voor het volgende (en ze hoefde er geen seconde over na te denken, ik denk dat ze haar hele outfit perfect voor ogen had): een witte jurk met knopen tot beneden, een wit doekje voor op haar hoofd en een zwarte schort. En op al die dingen gaan we dan het logo laten naaien... Ik ben eens benieuwd naar het resultaat! Daar zullen wel fotootjes van komen!

Vrijdag 6 oktober: papa en mama komen aan in Plett!

Vrijdagvoor- en namiddag werkten Alexander en ik in Die Sterreweg. Tegen een uur of halfvier hielden we het echter voor bekeken en fristen we ons op om naar het afscheidsfeestje van Annelies te gaan. Het zou wel maar een ‘vluggertje’ worden bij Annelies, want papa en mama kwamen die namiddag ook toe in Plett! Uiteindelijk had de bus vertraging en konden we iets langer blijven, maar tegen vijf uur was het dan toch tijd om afscheid te nemen... en welkom te gaan heten! Ik vond het echt leuk om papa en mama terug te zien! Eerst namen we hen mee naar huis, zodat ze eindelijk eens konden zien waar wij al die maanden geleefd hadden (en wie die monsters van honden waren die ons huis vol kakten). Daarna zijn we naar Nothando gegaan, hun backpacker. De plek beviel hen gelukkig reuzegoed!

’s Avonds zijn we gaan eten in Moby Dick, een visrestaurant op het strand. Papa en mama smulden samen van een ‘Robberg Platter’, en zelfs papa at heel smakelijk van zijn mosselen! En ik taterde er ondertussen maar op los...

Zaterdag 7 oktober: nat strand

Zaterdagochtend zijn Alexander en ik met een uitgebreid ‘continentaal’ ontbijt naar papa en mama gegaan. De zon was al van in de vroege uurtjes van de partij, dus mits een beschermende laag zonnecrème konden we lekker buiten ontbijten. Daarna zijn we naar Die Sterreweg gegaan. Net als al onze andere bezoekers, vonden papa en mama ook dat het in het echt veel groter was dan op foto. Maar in tegenstelling tot de rest hebben we hen na de rondleiding niet naar huis gebracht, maar aan het werk gezet! Voor we op vakantie zouden vertrekken, moest er nog een deur gezet worden tussen de klas en de keuken. Katrina had heel wat werk met het verjagen van kinderen uit haar territorium, dus een deur zou haar leven een stuk gemakkelijker maken. Alexander had een dikke twee maanden eerder al deuren besteld (een dubbele deur, die moet op maat gemaakt moest worden), maar die waren nog steeds niet in de winkel toegekomen... Gelukkig wou het toeval nu dat hij ’s vrijdags ergens anders wel deuren op maat vond, die ooit besteld waren geweest door iemand, maar die nooit afgehaald waren. Zaterdag moesten we die deuren dus nog installeren. Maar het was meer werk dan we gedacht hadden: al de raampjes moesten er nog in gezet worden, en doordat we geen nietpistool hadden, was dat een behoorlijk prutswerk (we moesten de nietjes die we eruit haalden, er ook weer inkrijgen). De deur was ook net iets te hoog, dus er moest nog een stuk afgezaagd worden ook. Maar vooral dat plaatsen van de vensters duurde een eeuwigheid. Mama en ik namen de ene deur voor onze rekening, en Alexander en papa de andere. Tegen de tijd dat we klaar waren, had de straalblauwe hemel zich laten verjagen door een dikke, vieze, vette regenwolk... Gelukkig was het maar een stortbui en konden we uiteindelijk toch nog naar het strand, maar van mijn voornemen om eindelijk eens te zwemmen in de zee kwam niet veel in huis. Ik had papa uitgedaagd om in het water te gaan, maar hij zat er al in voor ik het goed en wel besefte! En toen had ik het natuurlijk ook vlaggen! Het water was echt ijskoud, verschrikkelijk! Ik dacht dat ik ter plekke een hartstilstand zou krijgen van de kou. Uiteindelijk ben ik er helemaal in gegaan en was mijn haar zelfs nat, maar langer dan een seconde zal het toch niet geduurd hebben! Brrr!

’s Avonds hebben we met zijn viertjes gebraaid in Nothando Backpacker. Toch gemakkelijk, daar braaien, want het vuur wordt er zowieso aangestoken. We moesten er alleen maar ons vlees opleggen, en de rest werd voor ons gedaan! Om onze dag af te sluiten, hebben we nog twee spelletjes pool gespeeld. Het eerste spel speelde ik met Alexander tegen papa en mama, en wonnen we. Het tweede spel speelde ik samen met mama. Papa en Alexander maakten al vrij snel een gigantische voorsprong, maar hadden toen moeite met hun laatste bal. En uiteindelijk... hebben mama en ik hen toch nog ingehaald! Tjakka!

In de volgende aflevering: onze vakantie

Over de laatste loodjes: update 27 september t/m 1 oktober

Tja, mijn achterstand is gigantisch, ik weet het! We hebben het druk-druk-druk gehad in de aanloop naar de opening en ook de week van de opening zelf was heel druk. Ondertussen is Die Sterreweg “up and running” en hebben Alexander en ik onszelf een paar dagen vakantie gegund om te herbronnen... Hier alvast een update van de aanloop naar de opening. De rest hebben jullie nog te goed, maar het zal ongetwijfeld wel een tijdje duren voor ik mijn schade heb ingehaald... Geduld is een mooie deugd!

Woensdag 27 september: geld opdoen!

Nog voor dag en dauw kregen we telefoon van Suzy met de mededeling dat ze onderweg was naar de Fiske Hall om het speelgoed - dat ze van onder het stof van haar zolder vandaan had gehaald - af te zetten. Ze wist dat we die woensdag naar George zouden gaan om een bom geld uit te geven, en wou ons op de valreep behoeden om de hele speelgoedwinkel leeg te kopen. Ze had de auto van Tony (haar eigen roze “Angel”-auto is namelijk niet zo groot) volgestouwd met speelgoed, tot een springkasteel/ballenbad en een levensgrote, paarse Barney-knuffel toe! Op wat verf en kinderschaartjes na zouden we echt niets meer moeten kopen. Er was genoeg speelgoed om een half land van speelgoed te voorzien! Super toch?

Na deze triomftocht hebben we onze kom cornflakes met yoghurt, die we ’s ochtends hadden moeten laten staan om Suzy tegemoet te snellen, rap naar binnen gewerkt, om dan gewapend met bankkaart en aanhangwagen aan onze dagtaak te beginnen: shoppen in George! Met al dat sponsorgeld van onze drie bouwploegen konden we wel wat geld laten rollen!

Onze eerste halte was de Game Store, waar we hadden afgesproken met Lindelwa. De Game is zoiets als de Makro bij ons, dus je kunt er werkelijk alles kopen. Op nog geen half uur tijd kochten we een printer/kopie/faxmachine, twee draagbare stereo’s, een diepvries en een elektrisch fornuis! (Nu weten de bouwertjes tenminste waar hun geld naar toe is gegaan!) Twee uur later en een paar duizenden randen armer, liepen we de Game Store uit, met drie bomvolle winkelkarren en een kassaticketje van een halve meter lang! We hadden ons best gedaan!

Na de Game vertrok Lindelwa terug naar huis, en profiteerden Alexander en ik van de tijd om nog even in het shoppingcentrum te gaan rondneuzen. Vorige keer vond ik er gigantisch leuke teenslippers, en Alexander wou er nu ook de koop van zijn leven doen. Slippers heeft hij niet gevonden, maar wel nieuwe schoenen... Ondertussen was het al bijna vier uur geworden (en hadden we ook nog handdoeken en kinderboekjes voor Die Sterreweg gekocht), dus onze magen begonnen serieus te knorren. Na een snelle hap ging Alexander de diepvries en het vuur ophalen, en kocht ik in de rapte een frigo. De verkoper had volgens mij nog nooit iemand zo snel een frigo zien kopen! Ik denk dat ik zelfs nog langer doe over het kopen van een onderbroek of een paar kousen!

Tevreden met onze aankopen keerden we uiteindelijk terug naar huis. De enige uitdaging die ons toen nog restte, was om met zijn tweetjes drie zware apparaten van de aanhangwagen te heffen en het gebouw in te sleuren. Niet eenvoudig, maar mits enige creativiteit en met heel wat gepuf en gekreun, lukte het ons toch... What a day, what a day!

Donderdag 28 september: Katharina is de beste!

Donderdag stond er om elf uur een vergadering op het programma, een Welfare Coordinating Meeting. Lindelwa kon niet gaan omdat ze een les van Pam Porter had (zij is nog steeds bezig met de cursus Enterpreneurship) en ikzelf had het te druk met andere zaken in orde te brengen. Voor Jeffrey (de jongen die half oktober in Plett toekomt en mijn taken zal overnemen) regelde ik een busticket van Kaapstad naar hier, voor papa en mama legde ik een slaapplaats vast voor hun eerste nachten in Kaapstad en voor de rest stuurde ik nog een hoop e-mails.

’s Namiddags hadden Lindelwa en ik om twee uur afgesproken met Katharina, een vrouw die samen met de mama van Dylon naar de eerste ouder-info-avond was gekomen. Zij had toen gezegd dat ze ons als vrijwilliger wou helpen bij het koken, dus dat prachtige aanbod mochten we niet aan ons voorbij laten gaan! We vulden de nodige papieren in, overliepen het menu dat we vorige week samen met de diëtiste van het ziekenhuis van Knysna hadden opgesteld, etc. Ondertussen was Alexander voortdurend ijverig bezig in de Fiske Hall. Nu de bouwploegen weg waren, stond hij er alleen voor, en er was nog behoorlijk wat werk aan de winkel! Maar ’s anderendaags zou hij een heel goed hulpje krijgen...

Vrijdag 29 september: dan waren die werkkleren toch niet voor niets!

En dat goed hulpje, dat was ik uiteraard! Voor het eerst trok ik mijn werkkleren aan, de kleren die ik vorig jaar in Langa altijd aanhad en die ik nu in mijn bagage had gestoken in de veronderstelling af en toe ook eens mijn handen uit de mouwen te steken... Die veronderstelling moest ik nu maar eens waarmaken, of ik kon mijn kleren ongebruikt terug inpakken! Alexander stak een boormachine in mijn handen, en ik kreeg de taak om lavabo’s en wc’s te installeren. Hijzelf deed ondertussen duizend-en-één dingen, te veel om op te noemen. Vrijdag kregen we ook de hulp van twee Orca-vrijwilligers, die echt prachtig werk hebben geleverd: zij hebben heel de overdekte gang leeggemaakt en uitgekeerd, een werkje waar ik echt gigantisch tegenop keek! Blij dus dat dat voor ons gedaan werd! Rond de middag mochten we het werk even staken om bij onze buren van Masizame een stuk taart en chips te gaan eten. Eén van hun gasten werd die dag 21, dus dat moest gevierd worden!

Na een lange werkdag keerden we ’s avonds uitgeput terug naar huis. Van inkopen doen en koken was de laatste dagen niet veel meer in huis gekomen, dus op het menu stond enkel de overschot van de pizza van de vorige dag, waarna we moe ons bed inkropen...

Zaterdag 30 september: er is er een jarig, hoera hoera!

Zaterdag was het zover: mijn moppie was jarig! Dit jaar geen verrassingsfeestje, het was een beetje ver om iedereen naar hier te halen, dus deze keer moest hij het doen met enkel een cadeau en een dikke kus. Het cadeautje had ik een paar weken eerder al gekocht: sinds ik van mijn collega Luc een allerschattigst Leatherman-zakmesje had gekregen, zat Alexander elke keer als ik het bovenhaalde jaloers te kijken. In de winkel betrapte ik hem ook regelmatig op het bestuderen van de verschillende zakmes-modellen, dus mijn keuze voor een cadeau was vrij snel gemaakt. Verpakt in een rode badhanddoek en met mijn gele sjaal als strik er omheen, overhandigde ik hem zijn pakje ’s ochtends vroeg...

Na het ontbijt vertrok Alexander naar de Fiske Hall, en ging ik inkopen doen. Ik moest nog plastieken borden en bekers kopen voor de kindjes, bestek, een grote pot en pan (kleinere potten en pannen hadden we ’s woensdags al gekocht), kinderschaartjes en verf, enz. Heel de Beetle stak vol met spullen! En ik moest natuurlijk ook een taart kopen!

In de namiddag ben ik opnieuw gaan helpen in de Fiske Hall. Mijn werk begon met het aansteken van de kaarsjes (fopkaarsjes, haha)! Jody en Richard, onze Orca-vrijwilligers van de vorige dag, waren ook weer van de partij, dus terwijl Alexander de kaarsjes uitblies (en nog eens uitblies, en toen nog eens...) zongen wij Happy Birthday. Daarna hebben Jody en Richard al het speelgoed afgewassen (dat speelgoed dat we van Suzy hadden gekregen) en hebben Alexander en ik samen de waterleiding van de nieuwbouw gelegd. Ondertussen ben ik ook een fameuze “handige Harry” aan het worden! Ik ben niet enkel professioneel boorder, maar ook loodgieter en elektricien (ik kan zomaar even Europese stekkers vervangen door Afrikaanse!). Wat een vrouw! En wat een vent, van wie ik dat allemaal leer!

’s Avonds hebben we voor een keer niet tot in de late uurtjes doorgewerkt, maar hebben we ons gereedschap voor de verandering eens wat vroeger neergelegd: het was dan ook Alexander zijn verjaardag! Om dat te vieren zijn we gaan eten in Miguel’s, een plekje waar we nog nooit geweest waren, maar dat we eigenlijk al veel eerder hadden moeten ontdekken! Het was smullen!

Zondag 1 oktober: werken tot we er bij neer vallen...

De laatste dag voor de opening! Spannend! Vandaag zou het moeten gebeuren! We hadden nog veeeeeeel werk, en we zijn dan ook de godganse dag bezig geweest om alles in orde te krijgen. Suzy, Tony en hun dochtertje Gabriella kwamen in de voormiddag helpen met kuisen, en Suzy deed ook de inkopen voor het middageten voor de eerste week. Ik ging verder aan de slag met mijn boormachine, Alexander deed verder met de loodgieterij, enz. ’s Namiddags kwam Lindelwa ook nog helpen met kuisen, maar vanaf een uur of vijf was het aan ons twee. Het was een echte race tegen de tijd! Op die laatste drie dagen moesten we heus niet onderdoen voor een hele bouwploeg! ;-) Tegen halfelf was alles klaar, en stond het klasje gereed voor de eerste schooldag! Eindelijk! Nog één nachtje slapen nu...

Opening soon...

Dag lieve fans,

Even een kort berichtje om jullie op de hoogte te houden... Wij leven nog, ook al lijkt het misschien van niet door de grote achterstand in ons dagboek. Maar... maandag 2 oktober is een historische dag: dan gaat ons centrum open en komen de eerste kindjes naar Die Sterreweg!!!

En natuurlijk brengt dat het nodige werk en een gezonde portie stress met zich mee. De laatste bouwploeg is vorig weekend vertrokken, dus nu staat Alexander er alleen voor op de bouw... Ondertussen moet al het materiaal ook nog aangekocht worden (gisteren hebben we een hoooooop geld uitgegeven in George), moeten we nog aanwezigheidslijsten maken, de contracten voor de caregivers moeten nog ondertekend worden, België moet op de hoogte gehouden worden van de stand van zaken hier, etc. Kortom, we houden ons wel bezig!

Aan de website ben ik de laatste dagen helemaal niet meer toegekomen, en voor de komende vijf dagen zal dat waarschijnlijk niet veel beteren. Maar... ik beloof dat ik mijn achterstand nog inhaal, dus kom halfweg volgende week nog eens piepen voor het vervolg van ons levensverhaal!

Heel veel liefs!

Marijke en Alexander

Over trouwpartijtjes, rock 'n roll-moves en verkeersboetes: update 8 t/m 11 september

Vrijdag 8 september: feestje!

Nu de parent meeting er op zat, dacht ik even zonder powerpoint voort te kunnen, maar toch zat ik vrijdagochtend al weer vrolijk te prullen aan een powerpointpresentatie. Deze keer was het wel niet voor de ouderavond, maar voor Barbara, die een info-avond in Geel zou geven over dREAMCATCHER en Die Sterreweg, en voor wie ik de Nederlandstalige powerpoint een beetje zou opkuisen en updaten. Daarna brak ik mijn hoofd over de boekhouding van augustus. Ik had de rekeningetjes wat laten opstapelen, en uiteraard klopte mijn eindsom niet meer. Kak met peren! Gelukkig had ik geld te veel en niet te weinig, dus dat maakte de ramp wat minder groot.

In de namiddag maakte ik een budgetoverzicht. Door alle geweldige sponsors hier in Plett en in België stonden we er goed op! Voorlopig zouden we nog wel even voort kunnen met Die Sterreweg! Daarna hebben Lindelwa, Alexander, Kristien en ik vergaderd in de Fiske Hall. Al een geluk dat Suzy ons die tafel geschonken heeft, want we hebben er al ferm gebruik van gemaakt! Anders hadden we telkens op de grond kunnen zitten, of tafels van bij Kristien haar thuis naar de Fiske Hall moeten slepen...

’s Avonds waren we allemaal uitgenodigd op de afscheidsbraai van Bianca en Sasha in het Belgenhuis. Zij zouden een paar dagen later op reis vertrekken, en daarna terug naar huis gaan. Toen Alexander en ik er aankwamen, was het nog vrij rustig, maar eenmaal de bouwploeg er was en wat later ook Kristien, Umbulelo, Bandile en wat vrienden van Bandile (die zichzelf allemaal hadden uitgenodigd), barstte het feestje los! Bandile stal de show, zoals gewoonlijk, en Umbulelo verteldde honderduit. En de bouwploeg ... die leed honger (er was te weinig eten), dus ze vulden hun lege magen dan maar met wijn. Met het nodige lawaai als gevolg...! Delfien leerde Bandile rock ’n rollen en wat later leerde ik hem ook de beweging dat het meisje onder de benen van de jongen doorgetrokken wordt (Bob weet waarschijnlijk wel wat ik bedoel). Maar Bandile is nogal klein (kijk maar naar de foto “Bandile meets Mathias”), dus dat 'onder de benen doortrekken' was behoorlijk moeilijk!

Uiteindelijk zijn we nog naar de Flashbacks gegaan, waar we verder een feestje hebben gebouwd. De dansvloer was leeg toen we er toekwamen, maar op een kwartier tijd hebben we het halve café mee aan het dansen gekregen. Het was trouwens de eerste keer dat het echt leuk was in de Flashbacks (niet dat het met de vorige ploegen niet leuk was, maar voor het eerst hing er echt een fijne sfeer). Maar ook aan leuke avonden komt helaas een einde...

Oh ja, een van de vrienden van Bandile stond op het punt om te trouwen. Bandile was over het trouwfeest aan het vertellen en hij zei dat we zeker met hem mee moesten komen naar het feest. Alexander en ik vonden dat een beetje onbeleefd, zo ongenodigd op een bruiloft aankomen, maar Bandile haalde de bruidegom in spe er meteen bij, en die beloofde ons prompt om ons een uitnodiging te bezorgen... En inderdaad, een paar dagen later stak Bandile een uitnodiging in mijn handen! (Weliswaar op naam van Marijke en Erick, maar laat dat bijzaak zijn... Zo een traditionele Xhosa-trouw lijkt me wel de moeite! Of ik nu met Erick moet gaan of niet...)

Zaterdag 9 september: Benji, de puppy

Zaterdagvoormiddag ben ik lekker lang in bed blijven liggen. Alexander dacht dat ik nog sliep, dus hij was stilletjes opgestaan en boodschappen gaan doen (hehe, hij moest eens weten!). Uiteindelijk ben ik vrij snel na hem ook opgestaan, om alvast te beginnen aan het uittypen van het verslag van onze vergadering van vrijdag, zodat ik toch al een deel gedaan zou hebben tegen de tijd dat hij terug kwam. Daarna zijn we in bad gegaan en hebben we nog een hele tijd in de zetel zitten kletsen met Umbulelo (die voor de verandering eens niet een heel weekend lang in Kwanokuthula zat) en Kristien. Tegen drie uur bracht Animal Welfare de puppy voor Antoinette: een beestje van nog geen maand oud, dus het was echt nog piepklein! Umzi wist niet waar hij het had: en maar snuffelen en blaffen! Ik denk niet dat hij besefte dat dat klein mormeltje een vriendje voor hem was...

In de late namiddag zijn Alexander en ik de laptop naar Lindelwa gaan brengen. Zij zou vanaf woensdag kunnen aansluiten bij een computercursus die al een tijdje geleden gestart was, en omdat het deel over Word al bijna was afgerond, moest ze zich nu voorbereiden op een test waarin ze moest bewijzen dat haar kennis van Word hoog genoeg was om de rest van de cursus bij te wonen. Bandile belde op het moment dat we bij Lindelwa waren, en uiteraard - omdat we toch in Kwanokuthula zaten - verplichtte hij ons om even dag te komen zeggen in Skulu’s, de shebeen. Daar zaten ze al weer met zijn allen te pintelieren, om vier uur in de namiddag! Onbegrijpelijk dat ze dat niet beu worden na al die tijd...

Na ons uitstapje naar Kwano heb ik nog wat verder getypt aan het verslag en dan hebben we naar een filmpje gekeken (“Closer”). De film heeft kennelijk niet echt veel indruk op mij gemaakt, want ik ben al totaal vergeten waar ie over ging...

Zondag 10 september: afscheid van Brecht

Zondag hebben we opnieuw uitgeslapen. Hihi, toch leuk, zo af en toe een luilekkerweekendje! Overdag heb ik niet veel anders gedaan dan getypt voor op onze website. Tja, dat komt ervan, als je de boel zo lang laat liggen!

’s Avonds zijn we met de bouwploeg en Kristien gaan eten in Moby Dick. Brecht, een van de negen bouwers, had omwille van persoonlijke redenen beslist om zijn bouwkamp vervroegd te beëindigen, dus vanavond zouden we bij wijze van afscheid met de hele bende gaan eten. Uiteindelijk was het nog spannend, zijn vertrek: ik kreeg tijdens het eten telefoon van een onbekend nummer, maar omdat ik aan het eten was, had ik geen zin om op te nemen, dus ik liet mijn gsm maar rinkelen. Maar uiteindelijk bedacht ik dat het misschien wel eens de busmaatschappij kon zijn... Wie anders zou er immers op een zondagavond vanuit Port Elizabeth naar mij bellen ? Ik heb dan vrij snel proberen terugbellen, en inderdaad, het was de busmaatschappij, maar een computerstem zei dat dit nummer niet meer gebruikt werd en dat ik een ander nummer moest bellen. Vreemd toch, want ik was nog maar vijf minuten eerder door dat nummer opgebeld!? Het andere nummer werkte al helemaal niet, dus ik begon een beetje schrik te krijgen. Stel dat de bus eerder zou vertrekken, en Brecht er niet op zou zitten... Dan zou hij niet op tijd in Kaapstad geraken om zijn vlucht te halen! Alexander en ik zijn dan gaan horen in de Shell (waar de bus normaal gezien vertrekt) of zij iets wisten, maar ook zij konden ons niet verderhelpen. Uiteindelijk, na veel vijven en zessen, zijn we dan toch aan het juiste telefoonnummer geraakt, en wist men ons te vertellen dat de bus die Brecht (om 1 uur ’s nachts) zou nemen, gigantisch veel vertraging had. Ze hadden ons willen verwittigen, zodat Brecht nog met een andere bus (om 21u) meekon. Helaas was het op dat moment natuurlijk net negen uur door. Gelukkig kon de kerel aan de telefoon nog een andere zitplaats regelen op een bus van een andere maatschappij, drie kwartier later. Dus nu was het race tegen de tijd om Brecht op tijd daar te krijgen. In de backpacker was hij niet, maar gelukkig vonden we hem in de Flashbacks, waar we hem ongeveer van zijn stoel hebben gesleurd (oke, ik geef toe dat dat lichtjes overdreven is) en hebben meegenomen naar de Shell. De bus liet niet lang op zich wachten, dus uiteindelijk liep alles goed af.

Brecht, we hopen dat je goed bent aangekomen, dat alles goed met je gaat, en dat je toch hebt kunnen genieten van die ene week dat je hier bent geweest! Heel veel liefs!

Maandag 11 september: de hergeboorte van de Beetle

Maandag en dinsdag volgden onze manager en de caregivers een first aid course. Ondertussen werkte ik aan de vrijwilligershandleiding die Marjan destijds gemaakt had, en die nu aangepast moest worden voor de nieuwe vrijwilligers, die Alexander en mij zullen aflossen eind oktober. Daarna brachten we de Beetle - eindelijk - voor reparatie naar de garage (het had nogal lang geduurd voor Edwin een nieuwe knalpot had ontvangen van zijn leverancier), en werkte ik verder aan de boekhouding van augustus. Blijkbaar was ik er dan toch nog niet helemaal klaar mee vorige week...

’s Namiddags maakte ik een overzicht van al onze sponsors tot nu toe. En dat zijn er al heel wat! Die mensen hier in Plett zijn eigenlijk toch echt wel vriendelijk: als je bekijkt hoeveel verschillende winkels en bedrijven ons al op een of andere manier gesteund hebben! Soms is het echt onvoorstelbaar hoe gemakkelijk je hier gratis gerief bij elkaar krijgt! Daarna maakte ik nog tekstjes voor de What’s New (waarin we onze sponsors danken), en tegen de avond mochten we de Beetle al weer gaan halen! Hij reed weer als nieuw! Zo goed klonk hij werkelijk nog nooit! Ale moet ik dat misschien lichtjes nuanceren, want de Beetle is en blijft een stuk oud ijzer van 33 jaar oud, hoe graag we hem ook allemaal zien...!

In de Fiske Hall werd er maandag met man en macht getegeld. Aan alle ouders, vrienden, familieleden van de bouwers: schakel jullie lieve zoon/dochter/vriend/iets anders voortaan maar in als je nog eens een muurtje of een stuk vloer wilt betegelen, want zij weten er nu echt alles van! Tegelsnijders, kruisjes, waterpassen...: ze hebben allemaal geen geheimen meer voor hen!

’s Avonds gingen Alexander en ik naar de cinema, een lekker melige film kijken: “Lake House”. Toch leuk dat ik altijd mag kiezen welke film we gaan kijken! Maar ja, Alexander had dan ook wat goed te maken nu hij met een boete naar huis was gekomen! Wat denkt hij wel: 74 kilometer per uur rijden waar je maar 80 per uur mag! (Verklare wie verklare kan... Ligt het nu aan ons, of is dit volstrekt absurd? We zijn alleszins niet van plan om de boete te betalen!)